Μαρκαμύγδαλο

Κάπου το 1988 νομίζω πως αρχίσαμε στη Θεσσαλονίκη να πιάνουμε δορυφορικά κανάλια. Ένα από αυτά, αν θυμάμαι καλά, λεγότανε Super channel. Εκεί πρωτοείδα τη φάτσα του Μάρκου Αμύγδαλου, ευρύτερα γνωστού ως Marc Almond, στο ντουέτο του με τον Τζιν Πίτνεϊ Something gotten hold of my heart. Το τραγούδι μου άρεσε, αλλά ακόμη περισσότερο μου άρεσε η φάτσα του Αμύγδαλου, ο οποίος φορούσε σμόκιν. Κι επειδή στο κατηχητικό μας λέγανε για το ροκ ότι είναι κακοί άνθρωποι, βιαστές και σατανιστές το λιγότερο, χάρηκα γιατί ο Μάρκος μου φαινότανε σαν πολύ καλό και ηθικό παιδί, σχεδόν χριστιανόπουλο. Κατά συνέπεια δεν είχα κανέναν λόγο να εξομολογηθώ στον πνευματικό μου ότι άκουγα Μαρκ Αλμοντ, ούτε να φοβάμαι τα καζάνια της κολάσεως.

Ημουν σίγουρος ότι ο κατά δεκαετία μεγαλύτερος αδερφός μου, βαρύς ροκάς, δεν θα είχε κάποιον δίσκο του. Ευτυχώς έκανα λάθος. Στη δισκοθήκη του υπήρχαν τόσο το Mother fist όσο και το The stars we are, απ΄ όπου και το Something gotten hold of my heart. Η φωτογραφία στο εσώφυλλο του δίσκου έφερε και το πρώτο σοκ: ο Μάρκος ήταν ένα ακόμη κακός άνθρωπος, ένας αλήτης… Είχε στα χέρια του άπειρα τατουάζ, και εμάς στο κατηχητικό μας είχανε πει ότι είναι αμαρτία να έχει κανείς τατουάζ, γιατί, λέει, ο Θεούλης μας έδωσε το σώμα μας σοφά καμωμένο κι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να επεμβαίνουμε στο δημιούργημά του.

Αν με τα χρόνια δεν άλλαζα μυαλά, τότε δύσκολα θα άντεχα τις επόμενες ανακαλύψεις μου για το ποιον του Μάρκου. Φανταστείτε να είχα μάθει τότε -δεκάχρονο κατηχητόπουλο- ότι είναι ομοφυλόφιλος, χρήστης ουσιών κτλ. Αγαπημένος μου τραγουδιστής δεν έγινε ποτέ, αλλά ειδικά το The stars we are παραμένει μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, από αυτούς τους δίσκους που τους ακούς μετά από χρόνια ξανά, και διαπιστώνεις πως ακόμη θυμάσαι όλους τους στίχους απ΄ έξω.

Γιατί τον θυμήθηκα; Γιατί τις προάλλες αποφάσισα να επισκευάσω επιτέλους το παλιό μου πικάπ. Και χτες είπα να το γιορτάσω αγοράζοντας κάνα βινύλιο. Ο Πάκης ευτυχώς έχει ακόμη μπόλικα στο βάθος. Τσίμπησα ένα διπλό λάιβ των Banshees, έναν Βαν Μόρισον, και το the Stars we are, έναν από τους δίσκους της παιδικής μου ηλικίας, στην εξευτελιστική τιμή των 6.90!

Κατόπιν αντιμετώπισα ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα: με το πέρασμα των χρόνων, το σετ καθαρισμού βινυλιων που είχα κληρονομήσει από τον αδερφό μου είχε χαθεί. Και άντε να βρεις το ειδικό βουρτσάκι, σε μια πόλη γεμάτη σιντί, ντιβιντί, mp3players, flash usb discs, ipods και άι σιχτίρ… Βαρέθηκα να με κοιτούν λες και ήμουν κάνα ζόμπι όλοι οι μαγαζότερες όταν τους ρώταγα αν διαθέτουν βουρτσάκι καθαρισμού για βινύλια… Μέχρι και ο γέρο Ζήσης στο στενάκι δίπλα στο δεκατοτρίτο με κοίταξε με θυμηδία…

Όμως ο επιμένων νικά και τώρα ακούω το She sent my soul to Istanbul από την επιμελώς ξεσκονισμένη βινυλιακή μου κόπια.