ΤΟ ΒΑΜΠΙΡ

Ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της blogοσφαιρας από τότε που είδε το Alphaville του Godard και ταυτίστηκε με μια πιο καστράτο εκδοχή του Λεμί Κοσιόν, μονάντερος, μονοβάλβιδος, μεταμοντέρνος, σηκωτόφτερος με λιμαρισμένα νύχια (φρικτό καταληκτικό συμβάν, παράγωγο και εμπορεύσιμο κάδρο των ραγισμένων του βλεμμάτων από καπνούς νυχτερινών περιπλανήσεων), πυρπολητής δασών με στόχο την αποσταθεροποίηση της κρατικής μηχανής και τραγανιστής λογοτεχνικών τσιτάτων, αντιμετωπίζει ίσως την πιο δυσάρεστη και αδιέξοδη υπόθεση που έχει αναλάβει απ' τον καιρό των υποκλοπών. Μπάτσοι, μπάτσες, έντομα, πρώην αριστεριστές γκαζάκηδες, μοιραίες γυναίκες, άμοιρες γεροντοκόρες, ψυχοπαίδια, η κίτρινη καρδιά του Μάο, νυχτερίδες και αράχνες, δύο κουλτουριάρηδες σουβλατζήδες, ένας σερβιτόρος πράκτορας της CIA, ένας πυροσβέστης που όταν τελειώσει τη βάρδια του ψωνίζει Πακιστανούς εμπρηστές, βιομήχανοι που ντύνονται τις νύχτες τραβεστί, ποιητές που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο νεόδμητου φασιστικού κόμματος, μια παρέλαση γνωστών φαντασμάτων όπως του Κομμουνισμού, του Λωτρεαμόν, του Κάντερβιλ και της Ελευθερίας, ομιλούσες ποδάγρες, γυάλινα μάτια, σταυρωμένες τραγουδίστριες, υπερφυσικές καθαρίστριες, ρόδα αμάραντα, κι ένα συνακόλουθο πλήθος από ήρωες και ηρωίσκους, έχουν σχέση με τη δολοφονία μιας ελληνίδας καλονής που ακούει στο όνομα "Δημοκρατία". Στην πορεία των ερευνών, ερευνώντας, οι έρευνες των ερευνών θα επικεντρωθούν στους εξής βασικούς υπόπτους: Σ' ένα υπερφυσικό τέρας των Χετταίων και της Βίβλου με την κοινή ονομασία Πυρκαγιά. Σε δύο κυβερνητικά στελέχη που στα νιάτα τους ήταν μέλη της λεττριστικής διεθνούς, κολλητοί του Ιζιντόρ Ιζού, και στις 9 Απριλίου του 1970 εισέβαλλαν στον Άγιο Γιάννη τον Νηστικό (εκκλησάκι του χωριού τους) και διακήρυξαν το τέλος του φαντασιακού, ηδονόπληκτου πνεύματος. Σε μια ντουζίνα αναρχικούς του "Μαύρου Διαμαντιού : Πίτερ Οφορίκουε". Αν όχι σ' αυτήν τη ντουζίνα, τότε στην αμέσως προηγούμενη. Ή στην επόμενη. Σε μια πρώην Ολυμπιονίκη που αποπέμφθηκε απ' τη λίστα επικρατείας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Α.Ε.. Στον Νομάρχη της Μποταφούγκο, έναν δαιμόνιο άνθρωπο με πολλές διασυνδέσεις και γνωριμίες (από τον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας εώς το περιστέρι του Αγίου Πνεύματος). Και σε μια ολιγομελή, μασονική ομάδα επιστημόνων, απόγονων των Σοφών της Πυών και του Ροδοκυβικού Ιερού Τάγματος του Μεταξοσκώληκα, που κάτω απ΄την επιφανειακή ιδιότητα του επικοινωνιολόγου, εργάζονται πυρετωδώς στο νέο ευγονικό πείραμα με κωδικό "Εκλογές".

Θα μπορέσει ο Νικολάκης Διάσελος να βάλει σε μια σειρά το μυαλό, τις αισθήσεις και τα ρούχα του στη ντουλάπα ώστε να βρει τον δολοφόνο της Δημοκρατίας, γλιτώνοντας ταυτόχρονα απ' τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε κάθε μετεωρισμό του εντέρου του;

"Καλώς τ' αρχίδια μας τα δυο!", μουγκάνισε μασουλώντας το πούρο του, προφανώς ενοχλημένος απ' την ανέλπιστη επίσκεψη που μόλις και προλάβαινε ν' αποδεχθεί ως γεγονότη στο καντιανό αξίωμα περί κοσμικής υποχρέωσης, και σχηματοποιούσε στην πολτοποιημένη φαντασία του μ 'ενα κουνούπι στούκας στον κώλο, εν μέσω μιας αποβλακωμένης, μεσημεριάτικης σιέστας. "Δεν περίμενα να σε δω τόσο σύντομα, ομολογώ. Οι τελευταίες πληροφορίες λέγανε ότι "μαδούσες" το παραδάκι ενός εργολάβου". "Καλά σου τα είπανε μωρό μου. Αλλά, με μια γυναίκα σαν εμένα, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη "μαργαρίτα μου". Έτσι δεν είναι Νικολάκη; ". Την κοίταξε στα μάτια, και μιας και τα μάτια της ήταν σαν καμπαναριό σε θεόρατη, γοτθική εκκλησία, ανασήκωσε τις βλεφαρίδες του. Μια σουβλιά από πασχαλινό οβελία διαπέρασε την αλεξίσφαιρη υποκαλαμίδα του. Μια σουβλιά με ηχητικό soundtrack το "Οι αναμνήσεις" του Τόλη Βοσκόπουλου από ραδιόφωνο σε ψαροταβέρνα του Μαραθώνα. Και θυμήθηκε. Θυμήθηκε τις μπροσούρες που μοιράζανε όταν ανήκαν στον ΚΠΚ (Κομμουνιστικός Προλεταριακός Κομμουνισμός), την πρώτη φορά που κατούρησαν μαζί, τον διαγωνισμό ρεψίματος που κράτησε δυο μερόνυχτα, τις τρίχες στην μασχάλη της. "Τί έπαθες γοητευτικέ τσαρλατάνε; Ήξερα ότι περνάει ακόμα η μπογιά μου, όμως εσύ έπεσες με τα μούτρα στον κουβά!". Ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της δημόσιας ανερεύνητης ζωής, πέταξε στη θάλασσα το κωλοραδιόφωνο κι έφυγε απ' την ταβέρνα δίχως να πληρώσει. "Ώστε εσύ λοιπόν! Εσύ κρύβεσαι πίσω απ΄τη δολοφονία της Δημοκρατίας! Εσύ τα σχεδίασες όλα, γι΄αυτό ήρθες να με βρεις!". "Ηρεμα, Νικολάκη. Καταρχήν, δεν μπορείς ν' αποδείξεις τίποτα. Κατά δεύτερον, ήρθα να σου πω ότι γνωρίζω αυτούς που βάλανε τις φωτιές τον Αύγουστο.". Την κοίταξε με δυσπιστία. Μετά τα πρώτα τρία λεπτά πήγε να τον παρεί ο ύπνος, γι΄αυτό και πετάχτηκε σαν ελατήριο απ' την πολυθρόνα του. "Πάω να φέρω γκαζόζες", είπε. Του χαμογέλασε. Όπως τον παλιό καλό καιρό. Μ' ένα χαμόγελο που θα ζήλευε και ο Κρίστοφερ Λι.

Ένα παλιό ραδιόφωνο ψαροταβέρνας συντονίστηκε ξανά με τους χτύπους της καρδιάς του. Κι αυτή τη φορά θα έμενε ανοιχτό για ώρες..."

το εξώφυλλο του βιβλίου που σχεδίασε το 1895 ο Edvard Munch.