Αυτοί που καπνίζουν έξω από τα νοσοκομεία

Ιπποκράτειο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Μέσα, έξω, πάνω, κάτω. Εξω κόσμος που καπνίζει και περιμένει. Μέσα κόσμος που θέλει να καπνίσει και περιμένει. Δίπλα στο ασανσέρ, τοιχοκολλημένη μια ανακοίνωση συνδικαλιστών. Συνάδελφοι-συναδέλφισσες, αίσχος, αναφωνεί. Δεν διαβάζω παρακάτω, δεν χρειάζεται. Γνωρίζω από τις εφημερίδες τα προβλήματα έλλειψης προσωπικού. Δεν βγαίνουν τα ρεπό και οι άδειες, στις εφημερίες γίνεται το έλα να δεις. Κόσμος περιμένει στο ασανσέρ. Οι ξύπνιοι χρησιμοποιούν αυτό που προορίζεται για τα φορεία. Οι πάσχοντες από αγχώδη κοινωνική διαταραχή και από κοινωνικοπνευματικό ελιτισμό πάνε από τις σκάλες στον πέμπτο όροφο. Τα ράντζα, πού είναι τα ράντζα; Όχι κυρία γιατρίνα μου, δεν είμαι εγώ ο ασθενής, επισκέπτης είμαι, μη με βλέπετε που δεν μπορώ να πάρω ανάσα, οι σκάλες και ο ελιτισμός μου φταίνε. Γιατί ο ιδρώτας είναι αλμυρός; Στο θάλαμο γυναίκες που βογκάνε, που κοιμούνται, που κοιτούν το ταβάνι και περιμένουν. Ετοιμάζουν μια ηλικιωμένη για το χειρουργείο. Ογκος, μου ψιθυρίζουν. "Οι συνοδοί έξω". Εξω, ό,τι πείτε εσείς. Ωρα για τσιγάρο. Κατέβα πέντε ορόφους. Αυτοί που καπνίζουν έξω από τα νοσοκομεία, στον αυλόγυρο, άλλοι βιαστικοί, γρήγορες, μεγάλες, βαθιές ρουφηξιές, άλλοι αραχτοί στα πεζούλια, έχουν συνηθίσει στην αναμονή. Παντού φραπεδοπλαστικά και αποτσίγαρα. Μέσα πάλι. Είπαμε, οι συνωστισμοί στα ασανσέρ δεν είναι για την ελίτ. Σκάλες. Πρώτος όροφος, δεύτερος, τρίτος, τέταρτος, τέταρτος, πέμπτος, σκατά, πού είναι η πτέρυγά μου, πού είναι οι σέξι νοσοκόμες. Μαλάκα Πάνο, έχασες το μέτρημα, λάθος όροφος. Χάνομαι στους διαδρόμους. Πραγματικά άφαντες οι σέξι νοσοκόμες. Κόσμος πάει κι έρχεται φορτωμένος λουλούδια. Παραδίπλα είναι η μαιευτική. Μπαμπάδες με κάτι μικροσκοπικά μωρά στην αγκαλιά, νεογέννητα, να τα δώσουν για θηλασμό στις μάνες. Ομορφιά. Τρελαμένοι, φρεσκοι πατεράδες. Ενας πελώριος τύπος -καζάχος, ουκρανός, ρωσοπόντιος, ελληνοπόντιος, τι σημασία έχει- κάνει σα μικρό παιδί από τη χαρά του. Από το διπλανό κρεβάτι η συνοδός μιας νεαρής κοπέλας, τσιγγάνας, που βογκά από τον πόνο, γυρνάει και μου λέει με νόημα: "Γέμισε ο τόπος ξένους. Δεν θα μείνουμε έλληνες στην Ελλάδα». Ξαφνικά σαν να μου στέρησε τον αέρα. Σιγά μην καταδεχτώ να δω τον κόσμο από τα μάτια της. Δεν τη βρίζω, δεν της λέω καν τη δική μου διαφορετική άποψη, όπως δεν το έκανα και με τον βλάκα τον 25αρη ταξιτζή που με έκανε για σαραντάρη από τα μουσια και έβγαζε γούστα με τα κλαρίνα στη διαπασών. «Ελλάς ελλήνων χριστιανών" κραύγασε. Οταν τον κοίταξα στραβά, μαζεύτηκε "όπως το πάρει κανείς δηλαδή". Πέντε ορόφους κάτω, έξω, με αυτούς που καπνίζουν έξω από τα νοσοκομεία. Τα νοσοκομεία τη νύχτα αλλάζουν. Γίνονται απειλητικά, σαν να παραμονεύουν σκιές στο μισόφωτο. Συνοδοί κάποιου ασθενούς λαγοκοιμούνται στις πλαστικές καρέκλες στους διαδρόμους. Αλλοι πιάνουν ψιλή κουβέντα, «εσείς τι έχετε, εμείς έχουμε την τάδε αρρώστια, οι γιατροί είναι έτσι, οι νοσοκόμες αλλιώς, τι να πει κανείς, ρουφιάνοι γιατροί, δεν είναι κατάσταση αυτή, μωρέ περαστικό να είναι, δεν υπάρχει κράτος, φταίμε κι εμείς που…». Εκτακτο περιστατικό, ένας τσιγγάνος στο φορείο, αναίσθητος, και πίσω του μια κουστωδία δικών του ανθρώπων που κλαίνε, μοιρολογούν, κάνουν απίστευτο σαματά. Έπεσε σε κώμα, λέει. ενας θεός ξέρει από τι. Οι υπεύθυνοι παίρνουν τον αναίσθητο, την κουστωδία την πετάνε έξω. Εχουν αναστατώσει τους υπόλοιπους ασθενείς. Αργα το μεσημέρι, σήμερα, φεύγοντας επιτέλους, τους βρίσκω σε μια γωνία στο προαύλιο, ακόμα περισσότερους, να μοιρολογούν ασταμάτητα. Ρωτώ. Ακόμη σε κώμα, μαθαίνω. Παραπέρα στην καφετέρια του νοσοκομείου νικοτίνη και καφές. Κάποιοι ενοχλημένοι από το μοιρολόι, άλλοι κάνουν ότι δεν ακούν, άλλοι περίεργοι μα δεν καταδέχονται να ρωτήσουν. Στην επιστροφή ο ταξιτζής άκουγε στο Ράδιο Θεσσαλονίκη τη βαρυσήμαντη συνέντευξη Παπαθεμελή. Στο τέλος τον γαμοσταύρισα για τα ψιλά που ούτε εγώ είχα, ούτε κι αυτός, αλλά δεν ένιωσα καλύτερα. Λες να το πάρει ο ΠΑΟΚ το διπλό στην Ξάνθη;

νοσοκομεία, στον αυλόγυρο, άλλοι βιαστικοί, γρήγορες, μεγάλες, βαθιές ρουφηξιές, άλλοι αραχτοί στα πεζούλια, έχουν συνηθίσει στην αναμονή. Παντού φραπεδοπλαστικά και αποτσίγαρα. Μέσα πάλι. Είπαμε, οι συνωστισμοί στα ασανσέρ δεν είναι για την ελίτ. Σκάλες. Πρώτος όροφος, δεύτερος, τρίτος, τέταρτος, τέταρτος, πέμπτος, σκατά, πού είναι η πτέρυγά μου, πού είναι οι σέξι νοσοκόμες. Μαλάκα Πάνο, έχασες το μέτρημα, λάθος όροφος. Χάνομαι στους διαδρόμους. Πραγματικά άφαντες οι σέξι νοσοκόμες. Κόσμος πάει κι έρχεται φορτωμένος λουλούδια. Παραδίπλα είναι η μαιευτική. Μπαμπάδες με κάτι μικροσκοπικά μωρά στην αγκαλιά, νεογέννητα, να τα δώσουν για θηλασμό στις μάνες. Ομορφιά. Τρελαμένοι, φρεσκοι πατεράδες. Ενας πελώριος τύπος -καζάχος, ουκρανός, ρωσοπόντιος, ελληνοπόντιος, τι σημασία έχει- κάνει σα μικρό παιδί από τη χαρά του. Από το διπλανό κρεβάτι η συνοδός μιας νεαρής κοπέλας, τσιγγάνας, που βογκά από τον πόνο, γυρνάει και μου λέει με νόημα: "Γέμισε ο τόπος ξένους. Δεν θα μείνουμε έλληνες στην Ελλάδα». Ξαφνικά σαν να μου στέρησε τον αέρα. Σιγά μην καταδεχτώ να δω τον κόσμο από τα μάτια της. Δεν τη βρίζω, δεν της λέω καν τη δική μου διαφορετική άποψη, όπως δεν το έκανα και με τον βλάκα τον 25αρη ταξιτζή που με έκανε για σαραντάρη από τα μουσια και έβγαζε γούστα με τα κλαρίνα στη διαπασών. «Ελλάς ελλήνων χριστιανών" κραύγασε. Οταν τον κοίταξα στραβά, μαζεύτηκε "όπως το πάρει κανείς δηλαδή". Πέντε ορόφους κάτω, έξω, με αυτούς που καπνίζουν έξω από τα νοσοκομεία. Τα νοσοκομεία τη νύχτα αλλάζουν. Γίνονται απειλητικά, σαν να παραμονεύουν σκιές στο μισόφωτο. Συνοδοί κάποιου ασθενούς λαγοκοιμούνται στις πλαστικές καρέκλες στους διαδρόμους. Αλλοι πιάνουν ψιλή κουβέντα, «εσείς τι έχετε, εμείς έχουμε την τάδε αρρώστια, οι γιατροί είναι έτσι, οι νοσοκόμες αλλιώς, τι να πει κανείς, ρουφιάνοι γιατροί, δεν είναι κατάσταση αυτή, μωρέ περαστικό να είναι, δεν υπάρχει κράτος, φταίμε κι εμείς που…». Εκτακτο περιστατικό, ένας τσιγγάνος στο φορείο, αναίσθητος, και πίσω του μια κουστωδία δικών του ανθρώπων που κλαίνε, μοιρολογούν, κάνουν απίστευτο σαματά. Έπεσε σε κώμα, λέει. ενας θεός ξέρει από τι. Οι υπεύθυνοι παίρνουν τον αναίσθητο, την κουστωδία την πετάνε έξω. Εχουν αναστατώσει του υπόλοιπους ασθενείς. Αργα το μεσημέρι, σήμερα, φεύγοντας επιτέλους, τους βρίσκω σε μια γωνία στο προαύλιο, ακόμα περισσότερους, να μοιρολογούν ασταμάτητα. Ρωτώ. Ακόμη σε κώμα, μαθαίνω. Παραπέρα στην καφετέρια του νοσοκομείου νικοτίνη και καφές. Κάποιοι ενοχλημένοι από το μοιρολόι, άλλοι κάνουν ότι δεν ακούν, άλλοι περίεργοι μα δεν καταδέχονται να ρωτήσουν. Στην επιστροφή ο ταξιτζής άκουγε στο Ράδιο Θεσσαλονίκη τη βαρυσήμαντη συνέντευξη Παπαθεμελή. Στο τέλος τον γαμοσταύρισα για τα ψιλά που ούτε εγώ είχα, ούτε κι αυτός, αλλά δεν ένιωσα καλύτερα. Λες να το πάρει ο ΠΑΟΚ το διπλό στην Ξάνθη;

Καλύτερα πάντως, αντί να διαβάζατε ολόκληρη την από πάνω μαλακία, να κάμνατε κλικ για να βλέπατε μια ζωντανη εκτέλεση του υπέροχου Smokers outside hospital doors των Editors...