Μουσική σε 549 λέξεις

Στην καταπακτή χτυπά ο συναγερμός. Ο Ντέσμοντ Obladioblada ξυπνά και πληκτρολογεί τους αριθμούς για να σώσει για μια φορά ακόμη τον κόσμο. Σωτηρία με ηχητική επένδυση το Make your own kind of music της Mama Cass.

Το 1996 στο παραμυθένιο νησί γράφω την πρώτη μου θεματική κασέτα από τις πολλές που ακολούθησαν. Τιτλοφορείται Sing a sad song. Κάθε τραγούδι περιέχει στον τίτλο τη λέξη sad, εκτός από ένα, που μπήκε τσόντα, το Follow blind των Wipers. Αναπάντεχα, αυτή η κασέτα άρεσε τόσο στην Κ. που λίγα χρόνια αργότερα προσπάθησε να μου την κατασχέσει. Έκτοτε την ακολουθώ όπου και αν πάει, για να μη την χάσω (την κασέτα).

Σπουδάζω ιστορία και το παίζω αναρχικός. Εύλογα, ενδιαφέρομαι για τον ισπανικό εμφύλιο και τον αναρχικό Ντουρούτι. Τους Durutti Column μάλλον τους εκτίμησα περισσότερο για την επιλογή του ονόματός τους παρά για τη μουσική τους.

Όταν είσαι νέος, πέρα από την πολιτική, γνωρίζεις και ερωτικές απογοητεύσεις. Τρως τις χυλόπιτες με το τσουβάλι, παχαίνεις αναπόφευκτα και στεναχωριέσαι. Όμως μην ανησυχείς, για σένα τραγουδούν οι Boo Radleys στο Wishing I was skinny.

Άλλη μια κασέτα, πάνω στην αλλαγή της χιλιετηρίδας, σταλμένη από το Μάντσεστερ. Going out in Manchester τιτλοφορείται. Ανάμεσα στις βρετανικές επιτυχίες της εποχής, άλλη μια αναπάντεχη τσόντα: το English rain των Wake.

Σαββατιάτικη εξόρμηση γυμνασιοπαίδων στη Θεολογική και στην πλατεία Χημείου του ΑΠΘ, Θυμάστε που πουλάγανε κασέτες στους πάγκους; Εγκληματικότητα όμως από τότε και επιτακτική ανάγκη αστυνόμευσης του campus. Μάλιστα κυρ Μπάτσε μου. Να φανταστείτε είχα δεχθεί επίθεση μέρα μεσημέρι από έναν μπασμένο που μου ζητούσε τα λεφτά απειλώντας με μ' ένα ανύπαρκτο μαχαίρι. Νομίζω πως τον τραυμάτισα ψυχολογικά όταν δεν του έδωσα καμία απολύτως σημασία και προχώρησα στην αγορά της συλλογής New Rock Messiahs με ανερχόμενα ονόματα των 90's, grunge ως επί το πλείστον. Το grunge το ξέχασα, όχι όμως και τους Blue Airplanes με το world view blue.

Πίσω στο παραμυθένιο νησί, ο Χ., νυν γκαραζιέρης, τότε οπαδός του NWOBHM και των Warlord, φέρνει ενθουσιασμένος μια κασέτα με ένα φοβερό συγκρότημα. Είναι οι Feelies με το Crazy Rhythyms και η αρχή του τέλους μιας πελώριας metal δισκοθήκης.

Στη Θεσσαλονίκη η Lazy Dog Records, αντίθετα με το όνομά της, δουλεύει πυρετωδώς επανακυκλοφορώντας χαμένα διαμαντάκια των 80'ς. Zounds, Mecano, Astronauts. Ακούω στο ραδιόφωνο το Protest Song των τελευταίων και νιώθω τυχερός που είχα προλάβει να πατήσω rec. στο κασετόφωνο.

Λόγω της ενδελεχούς ενασχόλησής μας με τα μαθήματα του πανεπιστημίου, είχαμε παραμελήσει το σώμα μας κι έτσι προμηθευτήκαμε ένα playstation. Στα διαλείμματα του Iss Pro Evolution Soccer, βλέπαμε το "Εμείς οι Βλάχοι όπου λάχει” και γελούσαμε, την “Κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας” του Μπουνιουέλ και γοητευόμασταν, τους “Ηλίθιους” του Τρίερ και μαλώναμε, το “Μπλακάουτ” του Καραμαγγιώλη και δερνόμασταν. Άγνωστο πώς, πέσαμε πάνω στη διαφήμιση γνωστού αποσμητικού. Το αποσμητικό καλό ήταν. Ακόμη καλύτερο ήταν το συνοδευτικό τραγούδι. Δεν ξέραμε ούτε τον τίτλο, ούτε τον καλλιτέχνη, και το Ίντερνετ δεν το είχαμε ανακαλύψει ακόμη. Η ερευνά μας εξαπλώθηκε στα σουπερμάρκετ, ρωτώντας τις κοπέλες στο ταμείο ποιοι λένε αυτήν την κομματάρα αλλά περιέργως καμία δεν γνώριζε να μας πει (ήθελα να ξέρω, με τι προσόντα τις παίρνουν σε αυτή τη δουλειά;). Πολλά μπουκάλια αποσμητικού αργότερα, έρχεται δώρο από τη Θεσσαλονίκη ένα από τα πρώτα αντιγραμμένα μου σιντί, με τραγούδια διάφορων καλλιτεχνών. Μαζί ήρθε και η γνώση: Motorpsycho, Stalemate.

Και ύστερα ήρθε το Ίντερνετ και τα κατέστρεψε όλα, ευτυχώς.

ΚΛΙΚ ΕΔΩ