Κυριακή των Εκλογών, Ιούνιος 1999

Η ιστορία που ακολουθεί είναι παντελώς φανταστική, όπως φανταστικά ήταν κι εκείνα τα χρόνια. Τα δε πρόσωπα και οι καταστάσεις ανήκουν επίσης σε ένα ετεροχρονισμένο θεσμικό επίπεδο του φαντασιακού.

Το playstation άχνιζε και δεν ήταν ακόμη ούτε 10 το πρωί. Ο Γκ. είχε τρυπώσει στο δωμάτιο του ΝΔ και του ΣΧ και όρθιος, φορώντας μόνο το σώβρακο, έπαιζε Ιταλία - Νότιος Αφρική. Όταν μπήκα μέσα βήχοντας, με τον αχτύπητο στο κάποτε άσπρο και νυν καφετί ποτήρι, ο Τζαμπρότα έχασε μοναδικό τετ α τετ, ο Γκ. πήρε ύφος ένοχο λες και τον πιάσανε στα πράσα και τα δύο πτώματα στα κρεβάτια αναστήθηκαν.
“Πάρε τον μαλάκα, τον κολλημένο, απ’ εδώ”, μου είπανε.
Αυτός του κοίταξε κυριολεκτικά αφ’ υψηλού:
“Ενοχλώ;”.
“Ε ναι, ρε μαλάκα, ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι την κωλάρα σου να παίζει pro”, είπε ο ΝΔ.
Αντί καλημέρας, έκανα στην άκρη τα βιβλία ποίησης, τα cd των Tindersticks, ένα ξέχειλο τασάκι κλεμμένο από το πιο τρέντι καφέ της πόλης, ένα κουτί σνίτσελ Χόφμαν, το οποίο περιείχε μόνο κάτι μισοφαγωμένες κόρες ψωμιού, και έκατσα στο σβέρκο του ΝΔ. “Ξύπνα, μπάσταρδο του Κέρουακ, να πάμε να ψηφίσουμε…”. Χάρη στις αρμονικές μου κινήσεις, ο μισός καφές χύθηκε στο τριχωτό μου στέρνο και ο άλλος μισός στην εργασία του ΝΔ για τη σχολή με τίτλο “Ασφαλές σεξ και η αναζήτηση του πετρελαίου στους δρόμους του μεταξιού”.
Νωχελικά αυτός με έσπρωξε, για να πέσω στο άλλο κρεβάτι, όπου ο ΣΧ είχε ήδη ξανακοιμηθεί και ξαναξυπνήσει. “Χτυπήστο”, είπε και μας άφησε με την απορία για το τι εννοούσε. “Ο κυρ Κώστας κάνει συλλογή χαρτάκια πανίνι και η Μαριάννα Τάκις σκοινάκι στην πίσω αυλή”, συνέχισε αυτός την πρωινή μας ενημέρωση.
Ο ΝΔ, αφού άναψε μάλμπουρο, νωχελικά έσουρε τις σαμπίνο παντόφλες του για να φτιάξει καφέ.
“Με ποιον παίζω;” ρώτησα.
Ο Γκ. είπε “όχι με μένα” και άνοιξε ένα βιβλίο για τους Αρβανίτες της κούφιας Σαλαμίνας, οι οποίοι πειραματίζονταν με ψυχοτρόπες ουσίες.

Ένα Αγγλία - Τζαμάικα με τον αγουροξυπνημένο ΣΧ, που μάταια έψαχνε να βρει να φάει κάτι μη καρκινογόνο και χωρίς πολλά έψιλον, ήταν ό,τι πρέπει. "Ελα να φας κανα δυο γκολάκια μή καρκινογόνα και δίχως έψιλον", του είπα. Ο τζαμαϊκανός Γουίτμορ όμως "πετούσε" μέσα και έξω από το γήπεδο και η ήττα ήρθε ως φυσικο επακόλουθο. Εβαλα τα κλάμματα και πήρα τηλέφωνο την κοπελιά μου στην Αγγλία για να με παρηγορήσει.

Ο Τσ., φρέσκος και περιποιημένος, φορώντας ένα καινούργιο μπλουζάκι Candlemass, οπαδός του Ιράν και του doom metal, αφού χλεύασε για πολλοστή φορά τα δαντελένια μας ακούσματα στο cd player, μου ‘ριξε τρία γκολάκια. Ιράν - Αγγλία 3-0. Ποιος διάολο είναι αυτός ο Αζίζι;
“Ρούφα!”, η επινίκιος κραυγή του ΝΔ συνόδευσε ένα ακόμη γκολ του Μπατιστούτα στον δύστυχο Σίμαν. Αργεντινή - Αγγλία 5-1.
“Ρε μαλάκες, θα πάμε να ψηφίσουμε;” αναρωτήθηκε ο ΠΚ.
“Τι θα ψηφίσουμε;” ρώτησα.
“Ε, αφού ξέρεις...” χασκογέλασε με νόημα ο ΝΔ και πήγε για χέσιμο με έναν Μπρετόν παραμάσχαλα.

Πυκνές τολύπες καπνού είχαν ακινητοποιηθεί στο δωμάτιο. Ζέστη, υγρασία και άπνοια.
“Πάω να βάλω μπουγάδα”, είπε ο ΠΚ, νοικοκύρης, προγραμματισμένος και κάτοχος των μοναδικών καθαρών φλιτζανιών καφέ σε όλη την εστία. “Εσύ βρε μπύθο πότε θα απλώσεις τα σώβρακά σου;” ρώτησε τον ΝΔ. “Μια βδομάδα τα έχεις να μουλιάζουν στη δικιά μου τη λεκάνη”.
“Περιμένω τον Πανω να πλύνει το δικό του μποξεράκι”, απάντησε εκείνος. “Θα αλλάξεις ποτέ σώβρακο ρε;” με ρώτησε. “Τόσα χρόνια όλο το ίδιο γκρι, σαν φουστίτσα φοράς”.

Κάμποσες ώρες αργότερα, αφού λύσαμε το ζήτημα των εσωρούχων μου και της αδιαμφισβήτητης υπεροχής του βρετανικού ποδοσφαίρου, βγήκαμε στο δρόμο, να πάμε να ψηφίσουμε. Ο ήλιος έκαιγε ανελέητα. Εμείς γκρινιάζαμε. Το εκλογικό κέντρο ήταν στην άλλη άκρη της πόλης κι έπρεπε να πάμε περπατώντας.
“Ρεμάλια, πάτε να ψηφίσετε”; Ήταν ο ΧΒ, ο τρελός αριστεριστής του χωριού. “Τι θα ψηφίσετε ρε μαλακισμένα;”.
Τον κοιτάξαμε ειρωνικά πίσω από τα γυαλιά ηλίου μας: “Αφού τα ξέρεις ρε… Τι ρωτάς;”.
“Ρε ρεμάλια, αστικό κόμμα θα ψηφίσετε ρε, καταλαβαίνετε τι πάτε να κάνετε; Δεν λέω να ψηφίσετε εμάς, αλλά όχι κι έτσι ρε, είδατε ποιοι συνυπογράψανε τη διακήρυξη ρε;”.
Εμείς σαν πιθήκια χοροπηδάγαμε γύρω του, τσιμπώντας του τα μουστάκια, οικτίροντας το προλεταριακό του μπλουζάκι με την τσέπη στο στήθος, για να βάζει τα τσιγάρα, και αποκαλώντας τον “πατερούλη”. Μας βαρέθηκε, μας διαολόστειλε κι έφυγε. Από τότε που του ρίξαμε μια τηλεόραση κατακέφαλα, μας αντιμετώπιζε αδίκως με δυσπιστία…
Η διαδρομή ήταν ατελείωτη κι ούτε μια γκόμενα με ταγάρι για να πειράξουμε.
“Ποιος θα μας το έλεγε ρε ότι θα τραβάγαμε τέτοια ταλαιπωρία, μόνο και μόνο για να ψηφίσουμε τον Κλεάνθη ρε”, είπε σε μια φάση ο ΠΚ.
“Ναι ρε μαλάκα, αλλά είναι για καλό σκοπό. Κουράγιο, φτάνουμε”, τον ενθάρρυνα, παρά τις συνεχείς κράμπες μου.
Κάναμε στάση, σε μια σκιά, να θέσουμε το ζήτημα “μπιρίτσες ή ψήφος;” σε ψηφοφορία.
Με άκρως δημοκρατικές διαδικασίες και συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα των καιρών που απαιτούσαν θυσίες από τον κάθε αγωνιστή, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, παρά τις κακουχίες… Περνώντας μπροστά από κάτι καφέ, κοντέψαμε να λιποτακτήσουμε, αλλά υπερίσχυσε η αίσθηση του καθήκοντος.
Ιδρωμένοι, ξεψυχισμένοι, συγκαμένοι, αλλά αποφασισμένοι, φτάσαμε στο εκλογικό κέντρο. Διάφοροι γνωστοί ήταν εκεί μαζεμένοι, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, στην ίδια ακριβώς εξαθλιωμένη κατάσταση. Ανταλλάξαμε συνωμοτικές ματιές, κάτω από τα γυαλιά ηλίου.

Στην επιστροφή μεθυσμένος από την προσδοκία της νίκης προχώρησα στην εξής πρόβλεψη: “Αν υποθέσουμε ότι ένας στους τρεις μέχρι τα σαράντα είναι λίγο σαν και μας και έστω οι μισοί από αυτούς ψηφίσουν ΡΑΚ, τότε πάμε για ποσοστό πάνω από 5%”. Έβγαζε δεν έβγαζε νόημα αυτό που είπα, μέσα στη θολούρα συμφώνησαν όλοι για πρώτη και μοναδική φορά όλοι.
Το βράδυ από την τηλεόραση μάθαμε ότι συνολικά “πήραμε” 21.274 ψήφους, ποσοστό 0,33%.
Το χτύπημα ήταν μεγάλο. Το θέαμα στους επόμενους αγώνες iss pro evolution soccer ήταν πολύ άσχημο. Οι παίχτες είχαν σαφώς επηρεαστεί από τις απροσδόκητες εξελίξεις.

Αν δεν θυμάστε τι ακριβώς ήταν η Ριζοσπαστική Αντιαπαγορευτική Κίνηση, δείτε εδώ, εδώ κι εδώ