It's just a story, μην τρελαίνεσαι

Τα βράδια ξαπλώνει στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, βλέπει σεξ εντ δε σίτυ στα κρυφά, παρότι μοναχός, χωρίς να έχει από κάποιον να το κρύψει, σκέφτεται υπάρχουν αυτές οι γυναίκες, αποφασίζει δεν υπάρχουν, αλλάζει γνώμη, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν τελικά, κι εντέλει μένει με την απορία, υπάρχουν-δεν υπάρχουν, το ίδιο και με τ' άλλα σίριαλ, που βλέπει τα μεσημέρια, με τις παρέες φίλων, σκέφτεται υπάρχουν τέτοιοι φίλοι, αποφασίζει δεν υπάρχουν, αλλάζει γνώμη, δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν τελικά, κι εντέλει μένει με την απορία, υπάρχουν-δεν υπάρχουν, και λέει -μα δεν το εννοεί- να κι υπάρχουν να κι αν δεν υπάρχουν, και καθώς βλέπει το σίριαλ τη νύχτα στα κρυφά, ταυτόχρονα στα φανερά ρίχνει κλεφτές ματιές στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Ριζοσπάστη, στο βιβλίο για τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνια της αριστεράς, που επιδεικτικά κρατά, παρότι δεν έχει κάποιον να το επιδείξει, ούτε καν στη γυναίκα από το απέναντι διαμέρισμα, που πίσω από τις μισάνοιχτες κουρτίνες κάθε νύχτα τον παρακολουθεί να αποκοιμιέται στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή και το βιβλίο ανοιχτό, που μόλις τον πάρει ο ύπνος του πέφτει από τα χέρια, κάθεται και τον κοιτά να ροχαλίζει, δεν την ενοχλεί το ροχαλητό, είναι τόση η απόσταση που τους χωρίζει, τον βλέπει να ονειρεύεται και σκέφτεται κάθε φορά άραγε τι όνειρο να βλέπει και πέφτει για ύπνο τελικά μόνο αφού αυτός ξυπνήσει το πρωί, αφού θυμηθεί κι ευθύς μετά ξεχάσει τα όνειρά του, αφού σβήσει τα φώτα που καίγαν όλη νύχτα και βγει για τσιγάρο στο μπαλκόνι, από το οποίο πάντα αυτός φοβάται ότι θα περάσει ένα αρπακτικό πουλί ή κάποιο δυνατό ρεύμα αέρα και στο κενό θα τον ρίξει, αλλά κι αυτή φοβάται πως μια μέρα θα του τη βιδώσει, στο κενό θα πηδήξει και δεν θα μπορεί να προλάβει να τρέξει να τον σώσει, είναι τόση η απόσταση που τους χωρίζει, αρκετή να είναι θεατής αλλά όχι και διασώστης.