Πυγμαχία

Σκέφτεται καμιά φορά, ναι, κάνει και τέτοια λάθη. Κάθε σκέψη, γροθιά. Τον λεν, ας πούμε, Θανάση, χάριν λογοπαιγνίου, θα δεις στο φινάλε, δέχεται χτυπήματα από τη μοίρα καθημερινά, ή έτσι νομίζει, έτσι του αρέσει να σκέφτεται, μετράει τις γροθιές πάνω και κάτω από τη ζώνη, ντιρέκτ, απερκάτ, μα το χειρότερο όλων, τώρα τελευταία, οι τρίχες που πέφτουν βροχή από την κεφαλή, σαν τις γροθιές, κάθε τρίχα πεσμένη, γροθιά καλοζυγισμένη. Καθώς καραφλιάζει, σκέφτεται πάλι, δεν έχει νόημα με τον χρόνο η πάλη, σκέφτεται χαζά, την κάρα, κεφαλή ιερού λειψάνου, δεν είναι ιερός, σίγουρα όμως λείψανο λειψό, χωρίς το κεφάλι, την κάρα, μόνο με το φλιάζει, τρώει στο πι και φι και το φι, για της σκέψης την τροφή αχρείαστο γράμμα, και μένει το λιάζει, δεν είναι κακό, ο ήλιος κάνει καλό, ή μήπως κάνει κακό, ειδικά στις ελιές, όχι αυτές που φυτρώνουν στα δέντρα, τρώει όχι τις ελιές αλλά το λιά απ' το λιάζει και μένει ένα σκέτο ζει, δίχως ήλιο, δίχως χαρά, δίχως μαλλιά. Παίρνει, κατ' εικόνα και καθ' ομοιωσιν, έναν Σάκη του Μποξ και ανταποδίδει τις γροθιές με μανία.