9 Ιαν 2013

Βλακ νουάρ

Πρώτα φάνηκε η σκιά των σκιστών ματιών του, ύστερα ο Κινέζος μπήκε στο γραφείο μου. Δεν σήκωσα τα μάτια από τον υπολογιστή, εκτός από όλες τις υπόλοιπες φοβίες μου, δεν με φωνάζουν τυχαία άλλωστε "Ατρόμητο Θεσσαλονίκης", έχω και σινοφοβία. Διστακτικά, σχεδόν με φόβο, ο Κινέζος άφησε στο γραφείο το φάκελο, ο οποίος έσταζε ιδρώτα. Δεν μίλησα. Τον άφησα να ξεροκαταπίνει. Τον φοβόμουν. Με φοβόταν. Μια σύγκρουση φοβισμένων. Δεν ήταν θεριό, δεν με λένε Γιάννη, δεν είμαι θεριό, δεν τον λέγαν Γιάννη. Γύρισα και τον κοίταξα πίσω από τα 3D γυαλιά μου. Δεν του πρόσφερα καρέκλα. Πέσμου Κινέζε, πώς γίνεται μια ζωή ν' ανήκω στης αμφισβήτησης τη δεξιά την πτέρυγα; Ξεροκατάπιε, το σκέφτηκε, αποφάσισε να απαντήσει, Εξαρτάται, κύριε, μήπως μικρός ήσασταν και στης Εκκλησίας τα εξαπτέρυγα; Αυτό ήταν, ήμουν! Είχε δίκιο ο καργιόλης. Τον άφησα να ξεροσταλιάζει λίγο ακόμη. Το πρόβλημα, Κινέζε, είναι ότι δεν είμαι ριζοσπάστης, είμαι μάλλον σπαστικός, αρχιδοσπάστης, σπασοκλαμπάνιας και κλασομπανιέρας, πάντα κινούμαι στο μεταίχμιο μεταξύ εφικτού και ανέφικτου, σκληρής πραγματικότητας και οργιαστικής φαντασίας, τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνω, μήπως η λύση είναι να πάψω να ανήκω σε ριζοσπαστικές συλλογικότητες και να φτιάξω μια δική μου συLOLογικότητα, που θα πετάει μπουκάλια με φλεγόμενη ζωή που τόσο την έχω ανάγκη; υπογραφή μελαγχολικό αναρχικό φεγγαρολούλουδο. Δίσταζε, μάλλον νόμιζε πως τον κοροϊδεύω. Αλλά εγώ μιλούσα σοβαρά. Η φωνή του έτρεμε "Τι να σας πω κύριε, δεν είμαι ψυχολόγος, εγώ ήρθα για δουλειά, μου είπαν ότι είστε ο καλύτερος". Αυτό ήταν, αυτό ήμουν. Ο καλύτερος. Σήκωσα το πιστόλι μου και πυροβόλησα. Εκατό τοις εκατό επιτυχία, εξασφαλισμένη. Απολύτη εχεμύθεια. Φιλικές τιμές. Κινήθηκα προσεχτικά, με το βήμα της αρκούδας που μιμείται το περπάτημα τη γάτας, έστησα ενέδρα. Μια σφαίρα ακόμη, ένας ακόμη νεκρός, αποστολή εξετελέσθη. Ο Κινέζος όρθιος ακόμη, τον άκουγα να ξεροκαταπίνει, να βαριανασαίνει. Μύριζα τον φόβο του και μού ήρθε όρεξη για γλυκόξινο χοιρινό. Όπλισα ξανά. Πες μου, Κινέζε, μήπως εκτός από κινέζος είσαι και μπάτσος; Οχι κύριε, απάντησε. Φτου ρε πούστη μου, σκέφτηκα, και πού θα βρω τώρα το γλυκόξινο χοιρινό που λιγουρεύομαι; Πήρα στα χέρια μου το φάκελο, κοίταξα προσεκτικά τη φωτογραφία, μέτρησα τα λεφτά. Πέσμου τώρα Κινέζε, θέλεις να βλέπεις όσο εγώ θα σκοτώνω το γιό σου; (η συνέχεια εδώ)

υγ Δεν έχω λόγια, ούτε και θα βρω ποτέ, για αυτό το τραγούδι


9 σχόλια:

sn είπε...

Πρώτον: Η είδηση με άφησε μαλάκα.
Δεύτερον: Από τραγούδια, πάλι, εμένα με αφήνει ενεό (μαλάκα) αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=hUYzQaCCt2o
Τρίτον: Μετά από αυτό το δείγμα γραφής είναι επιτακτική ανάγκη να συνεργαστούμε.

ΠανωςΚ είπε...

Ευχαριστώ, Δημήτρη.
Η είδηση κι εμένα με αφησε μαλάκα. Καλή υπομονή εκεί που υποθέτω ότι βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή.
Θα μιλήσουμε.

μεστ απ είπε...

Ο Κινέζος βγήκε από το κτίριο και σκούπισε τον ιδρώτα του με ένα βρώμικο μαντήλι. Ανέβηκε στο ποδήλατό του και κίνησε προς το σπίτι του. Στο μυαλό του χόρευαν ασταμάτητα πολύχρωμες εικόνες πολυμεσικών μεσαιωνικών πολέμων, ενώ, σαν κορδέλα ρυθμικής, ένας δράκος στόλιζε το κινούμενο κάδρο της σκέψης του.
"Να σώσω τον γιο μου... το παλικάρι μου...", οι λέξεις τρυπουσαν τον εγκέφαλό του προκαλώντας του σωματικό πόνο. Έντονο σωματικό πόνο. Στο κεφάλι, στα πλευρά, στα χέρια του, στα πόδια, που πολτοποιημένα κάτω από το φορτηγό που τον χτύπησε όταν παραβίασε το στοπ δεν θα κινούνταν ποτέ ξανά.
"Σώστε τον γιο μου... το παλικάρι μου..." ήταν οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε πριν καβαλήσει τον δράκο και πετάξει προς τον ουρανό.

ΥΓ. Χρόνια αργότερα, στο κελάρι, δίπλα σε πεταμένα τζόιστικ, οθόνες υπολογιστή, ρίζες νταϊκόν και σακιά ρύζι, οι ράμπο της εφορίας βρήκαν την κόρη του. Εξαθλιωμένη, ξεχασμένη επί χρόνια εκεί που την είχαν αποθηκεύσει για να φοροδιαφύγουν όταν γεννήθηκε *κορίτσι γαρ, και δευτερότοκη*, επιβίωσε από πείσμα, τρώγοντας ωμό ρύζι και νεροσκάθαρα.

ΠανωςΚ είπε...

Ντάξει, αφού το πας έτσι, το επόμενο θα το γράψουμε μαζί :)

messed up είπε...

χααχαχαχαχαχα!!
δεν είμαι τόσο εύκολη, πανωκάτε! :D

Ανώνυμος είπε...

περισσότερο oriental western θα λεγα
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Good,_the_Bad,_the_Weird

ΠανωςΚ είπε...

Εγώ είμαι σε διπλό ρόλο, του Μπαντ και του Γουίρντ, σίγουρα.

sunCoater είπε...

Μου θυμίζεις Χατζηπαναγή: ατακάρεις ακόμα και μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο.
Θα ΄χε πλάκα πάντως αν το μάθαινε η μάνα και προσλάμβανε τύπους για να σώσουν τον avatarson.

ΠανωςΚ είπε...

αχαχα, όχι και Χατζηπαναγής. Μάλλον Παγώνης Βακαλόπουλος...