10 Ιαν 2013

Μάλλον με το μέλλον μαλωμένος

Με πήρε τηλέφωνο ο Μίλαν, ο Κούντερα ντε, και μ' επέπληξε για την αδικαιολόγητη παράλειψη, στην προ εβδομάδων ανάρτηση σχετικά με τις εναρκτήριες γραμμές στη λογοτεχνία, οποιασδήποτε αναφοράς στην εναρκτήρια παράγραφο που αυτός θεωρεί την ωραιότερη της γαλλικής μυθιστορίας. Βιβάν ντε Νον, μου λέει, χωρίς επαύριον (αντιγράφω από την εισαγωγή του βιβλίου: πρόκειται για μια σχεδόν μυστικιστική αναζήτηση του απόλυτου έρωτα, για μια πραγματική προκαταρκτική δοκιμασία κατά τη διάρκεια της οποίας ο συγγραφέας οδηγεί τον αφηγητή μέσω της σταδιακής παράδοσης στην απώλεια του εαυτού του - στην εξαφάνιση του "εγώ" ευνοώντας παραπληνητικά το "εμείς").
Να 'σαι καλά βρε Μίλαν μου, του λέω, πάλι έχω χανγκόβερ και δεν ξέρω αν είναι από τα ποτά ή λογοτεχνικό, book hangover, ό,τι ξεκίνησα να διαβάσω χτες μου φάνηκε βλακεία και τ' άφησα στην άκρη.
Ο Βιβάν ντε Νον ήταν ένας τυχοδιώκτης, ολίγον σούργελο, (παρα)χαράκτης, διπλωμάτης, περιστασιακός ρουφιάνος, λίγο πορνοδιαστροφικός, σαν καλός καιροσκόπος έσωσε το κεφάλι του από την γκιλοτίνα του Ροβεσπιέρου εκλαϊκίζοντας το όνομά του από Ντε Νον σε Ντενόν, έγινε μέχρι και καλλιτεχνικός μεγαλοσύμβουλος
του Ναπολέοντα, πρώτος διευθυντής του Λούβρου, τρομάρα του. Aπ' αυτούς τους ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην τέχνη, που η ίδια τους η ζωή ήταν ένα έργο τέχνης. Το "Χωρίς επαύριο" είναι το μοναδικό λογοτεχνικό του επίτευγμα, περίπου διακόσια χρόνια προτού οι Σεξ Πίστολζ γράψουν το God save the Queen (No Future). Αρα, Πετρόχειλε, το κόπιράιτ της αλήθειας ανήκει στον Βιβάν Ντε Νον, όχι στους Σεξ Πιστόλζ, γκέγκε;
Ο Ντε Νον ήταν 30 χρονών όταν έγραψε το χωρίς επαύριο, ο δε ήρωάς του είκοσι, όσο περίπου κι οι Σεξ Πιστολζ το 1977.
Στα (σχεδόν) 35 μου, η χωρίς επαύριο αίσθηση που με διακατέχει, το να τραγουδώ ακόμη "there's no future", φαντάζει οικτρή αποτυχία. 

(μη σταματάς την ανάγνωση εδώ, έχει και πιο κάτω)


Α, κι η παράγραφος, στα γαλλικά, για να κάνω εντύπωση:
J'aimais éperdument la comtesse de ... ; j'avais vingt ans, et j'étais ingénu ; elle me trompa, je me fâchai, elle me quitta. J'étais ingénu, je la regrettai ; j'avais vingt ans, elle me pardonna : et comme j'avais vingt ans, que j'étais ingénu, toujours trompé, mais plus quitté, je me croyais l'amant le mieux aimé, partant le plus heureux des hommes
Εντάξει, κόπι πέηστ το έκανα από τη γουικιπίντια.
Πάρτην και στα ελληνικά:
Αγαπούσα παράφορα την Κόμισσα ντε... Ήμουν είκοσι χρονών, με απατούσε, θύμωσα, με εγκατέλειψε. Ήμουν άπειρος, την επιθύμησα πάλι, ήμουν είκοσι χρονών, με συγχώρεσε. Είκοσι χρονών, άπειρος, με απατούσε διαρκώς και δεν με εγκατέλειπε πια. Πίστευα πως ήμουν ο εραστής των εραστών, ο πληρέστερος των ανδρών.
(μτφ. Ανδρέας Στάικος, εκδόσεις Αγρα)

2 σχόλια:

μεστ απ είπε...

Όλα καλά, αλλά να αμφισβητήσεις τον Πετρόχειλο;;
Δεν σου το 'χα...

ΠανωςΚ είπε...

είμαι του κινήματος της αμφισβήτησης, αφού...