Σε κάθε μου ταξίδι -ή άλλη δημόσια εμφάνισή μου- ανακηρύσσω ενδόμυχα «το κωθώνι της ημέρας», για το οποίο τρέφω θανάσιμο μίσος, χωρίς προφανή λόγο. Αγενέστατα παρατηρώ κάθε του κίνηση, τον καρφώνω με το βλέμμα και φρίττω από την πρόδηλη βλακεία που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του κορμιού του, απορώ δε πώς δεν εξανίστανται από την τερατώδη ύπαρξή του οι υπόλοιποι και γιατί δεν τον λιντσάρουν. Γράφω χρησιμοποιώντας αρσενικό γένος όχι τυχαία, όχι από συνήθειο, όχι αποδεχόμενος την κυριαρχία του αρσενικού στον γραπτό και τον προφορικό λόγο, αλλά γιατί, πολύ απλά, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων «το κωθώνι της ημέρας» είναι άνδρας. Αλλωστε οι παρευρισκόμενες στη σκηνή γυναίκες είναι το έπαθλο, το βραβείο που δικαιωματικά μου ανήκει αλλά με περισσή ταπεινοφροσύνη και με τη δέουσα εκκεντρικότητα αρνούμαι να παραλάβω, ευγενείς δέσποινες του λογισμού μου, αθώα θύματα των ποταπών ορέξεων του κωθωνιού της ημέρας, απροστάτευτες κορασίδες που στο ευτυχές τέλος της ταινίας θα γνωρίσουν έναν κρυμμένο θησαυρό που υπομονετικά περίμενε να ανακαλυφθεί, ο οποίος θα μου μοιάζει, ή, για να λέμε την αλήθεια, είμαι εγώ ο ίδιος αυτοπροσώπως, υπεραρκετός για όλες, για σύμπασα την ανθρωπότητα, η σωστή απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις. Σε αυτήν την πτήση το κωθώνι της ημέρας ήταν ο Ελβις με το μαλλί αφάνα, στο μπροστινό κάθισμα σκυμμένος, θαρρείς πως ήθελε να φάει νεαρά δικηγόρο πουλώντας της παραμύθα για την τέχνη, για τα τραγούδια που ΄χει γράψει και πως θέλει να κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα και αν μπορεί να τον βοηθήσει και νιώθει την τέχνη να αναβλύζει από μέσα του γιατί όχι μόνο παίζει μουσική αλλά και ζωγραφίζει κιόλας, θα ήθελε να την ζωγραφίσει και την ίδια, γιατί έχει ζεστά μάτια, λέει, και τον εντυπωσιάσανε τα χέρια της, και θα μπορούσε να ζωγραφίσει τα χέρια της μόνο, μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά για τον άλλο κοιτώντας μόνο τα χέρια κι όλο έσκυβε από πάνω της και αυτή κούρνιαζε προς το παράθυρο και μετά από μια κοπέλα στο διπλανό μου κάθισμα που έβγαλε από την τσέπη της το βιβλίο «talent is overrated» έπεσε ένα 20ευρω, που το κοιτούσα για δύο δευτερόλεπτα και με κοιτούσε κι αυτό, «πήγαινέ με σε όποιον έβρεις ταξιτζή» μου είπε. Αστραπιαία το σήκωσα, το έβαλα στην τσέπη μου, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου