Έγκλημα και αναρχία

Μοιάζαμε κι υποθέτω πως όντως ήμασταν αστείοι: δύο τριανταπεντάρηδηες που κρατούσαν με τα δυο τους χέρια το ίδιο βιβλίο τραβολογώντας το, ωρυόμενοι «θα στο πάρω» - «δεν το θέλω» - «σκάσε βρε μαλάκα, θα στο πάρω» - «μα δεν το θέλω, βρε γελοίε, βάλτο πίσω στο ράφι» - «σκάσε μπύθο, θα στο πάρω».

Ε τελικά μού το πήρε. Δώρο. Στο βιβλίο του Τσέζαρε Λομπρόζο αναφέρομαι, «οι Αναρχικοί» (εκδ. Ισνάφι), όπου ο συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα: είναι ο αναρχικός εκ γενετής εγκληματίας ή μήπως ο εκ γενετής εγκληματίας είναι εν δυνάμει αναρχικός; Επίσης: μήπως είσαι άσχημος ή και αριστερόχειρας; Μπας κι έχεις κάνα βαθούλωμα πίσω από το ινιακό σου οστό; Μήπως τα γένια σου είναι αραιά, τα αυτιά σου καμπυλωτά, η μύτη σου στραβή; Ε, για ψάξου λίγο, τράβα στον ψυχαναλυτή ή ακόμη καλύτερα στον πασχοαναλυτή που λέγαμε στο προπροηγούμενο ποστ, διότι δυστυχώς, και στο λέω με πόνο καρδίας, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να είσαι αναρχικός ή εγκληματίας, κατά πάσα πιθανότητα και τα δυο μαζί.
Είναι αλήθεια ότι έστω και προσωρινά ανησύχησα και για μένα τον ίδιο, αμφέβαλα για το είναι μου, ένεκα το φαίνεσθαί μου, βλέπετε. Όμως, ευτυχώς εγώ δεν έχω τατουάζ (και να τα ακούνε αυτά διάφοροι τατου-μάνιαξ εδώ τριγύρω…). Διότι για τα τατουάζ γράφει ο Λομπρόζο: «σε μια διαδήλωση αυτόπτης μάρτυρας παρατήρησε μεγάλο αριθμό ανθρώπων με τατουάζ που πάει να πει εγκληματίες. Εχουν, έγραφε, καρδιές, νεκροκεφαλές, κόκαλα χιαστί στη ράχη του χεριού, άγκυρες και κεντήματα. Είδα ένα δάφνινο στεφάνι στο μέτωπο ενός νεαρού και σε ένα άλλο τη φράση I Love You».
Ο συγγραφέας (εν έτει 1894!), φωτισμένος, ευτυχώς προτείνει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού". Διεθνή αστυνομική συνεργασία, δημόσια διαπόμπευση των συλληφθέντων αναρχικών, επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητας τους (δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμη το DΝΑ), στενή συνεργασία δημοσιογράφων, κράτους και αστυνομίας σε θέματα πολιτικής βίας, ειδικά δικαστήρια χωρίς την παρουσία ενόρκων και τις αυστηρότερες ποινές που προβλέπει ο νόμος, ψυχολογικοποίηση των κινήτρων τους (παιδιά από διαλυμένες οικογένειες, ναρκομανείς) ώστε να υπάρχει αποπολιτικοποίηση των δράσεων τους, οργάνωση των νομοταγών πολιτών -με τη συνδρομή της αστυνομίας- για τη διάλυση των αναρχικών συγκεντρώσεων.
Αθλιότητες που ευτυχώς δε συμβαίνουν σήμερα...