Ο πλανήτης όλος, ένα χωριό. Εύκολα (ευκολότερα απ' ό,τι παλιότερα, τεσπά...) μαθαίνουμε τι γίνεται στην παραμικρή γωνιά της Γης. Και με τη δημοσιογραφία των πολιτών μαθαίνουμε και τις αδικίες των ισχυρών, τα βάσανα των απανταχού κατατρεγμένων, τους αγώνες των απανταχού μη προνομιούχων. Και εννοείται πως είμαστε όλοι αλληλέγγυοι. Θυμάσαι, παλιότερα, γνωρίζαμε, λέγαμε και ήμασταν αλληλέγγυοι μόνο για την Παλαιστίνη. Τώρα, ου! όρεξη για αλληλεγγύη να έχεις, χρόνο για εναλλακτική πληροφόρηση και μπορείς νυχθημερόν να αγωνιάς και να πληροφορείσαι για ό,τι γίνεται στις αραβικές χώρες, στη Βόρεια Κορέα, στη Λατινική Αμερική, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αλλά και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, όπου ξεπροβάλλει ένα αιρετικό, πολύμορφο κίνημα, όχι προβεβλημένο από τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Και φυσικά, παγκόσμιο χωριό γαρ, ό,τι γίνεται πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ενδέχεται να έχει αντίκτυπο και στη δική σου ζωή, ή να υπάρχουν αναλογίες, να μπορείς να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα για όσα συμβαίνουν και στον δικό σου τόπο – όπως τελος πάντων ορίζει ο καθείς τον δικό του τόπο.
Γιατί αυτό θέλω να πω: υπάρχει ένα πεδίο δράσης, ατομικής και συλλογικής, του καθενός. Είτε μας αρέσει είτε όχι, πολύ δύσκολα αυτό το πεδίο δράσης είναι το παγκόσμιο χωριό. Είναι είτε η γειτονιά μας είτε/και ο χώρος εργασίας. Και αν η προηγούμενη αλληλεγγύη, η αλληλεγγύη προς τόπους, λαούς, ανθρώπους βασανισμένους, μακρινούς, εξωτικούς είναι εύκολη, χωρίς ρίσκα, η αλληλεγγύη και ακόμη περισσότερο η δράση στο χώρο εργασίας είναι δύσκολη, ριψοκίνδυνη, το διακύβευμα είναι άμεσο και οι επιπτώσεις οδυνηρές. Σκέψου, ένα παράδειγμα τυχαίο: όλοι είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των ανθρώπων της Χαλυβουργίας, του Αλτερ, της Ελευθεροτυπίας. Και μοιραζόμαστε μεταξύ μας, εμείς οι ενεργοί διαδικτυακά πολίτες, σχετικά κείμενα, καλέσματα, μπορώ να σου πω ότι κάποιοι έχουν συνδράμει και υλικά αυτούς τους αγώνες. Πολύ σημαντικά όλα αυτά. Όμως τι κάνεις όταν το ίδιο πρόβλημα έρχεται στο δικό σου χώρο εργασίας; Πώς αντιδράς; Για αυτό λέω, η αλληλεγγύη είναι εύκολη, όσο πιο μακρινή τόσο πιο εύκολη, όσο όμως το πρόβλημα έρχεται όλο και πιο κοντά, και απαιτεί και εμπράγματη αλληλεγγύη, και απαιτεί και δράση, τότε το πράγμα ζορίζει.
Για αυτό σου λέω, αλληλεγγύη στους απλήρωτους εργαζόμενους των νήσων Φίτζι. Σύντροφοι Φιτζιανοί, κρατάτε γερά, ο αγώνας σας παράδειγμα για όλον τον πλανήτη. Εκτός από τη δική μου περίπτωση, γιατί εγώ έχω ανάγκες, μειωμένες αντοχές, εχω δυο στόματα να θρέψω και τέλος πάντων από αγώνες χορτάσαμε, δεν βγαίνει τίποτε, ας είμαστε ρεαλιστές.
2 σχόλια:
Δύσκολα να διαφωνήσει κανείς μαζί σου, ρε μαν, όταν μιλάμε γενικά κι αφηρημένα. Αλλά επειδή υποθέτω ότι γράφεις ορμώμενος από συγκεκριμένες περιστάσεις κι επειδή δεν αναφέρεσαι γενικώς σε όλους, αλλά ειδικώς στους «αλληλέγγυους» αποφάσισα να σου γράψω δυο-τρεις σκέψεις μου.
Τι γίνεται όταν στην Παλαιστίνη κάποιοι βρίσκονται σε θρησκευτικό πόλεμο και την ίδια ώρα οι αντίπαλοί τους σκοτώνουν γυναικόπαιδα? Είσαι ή δεν είσαι αλληλέγγυος?
Τι γίνεται όταν διαπιστώνεις ότι η μαζική απεργία πείνας κούρδων πολιτικών κρατουμένων δεν έχει κανένα άμεσο και χειροπιαστό αποτέλεσμα, πέρα από τον βέβαιο θάνατο του πιο δυναμικού κομματιού της κουρδικής αντίστασης? Είσαι ή δεν είσαι αλληλέγγυος?
Η απάντηση είναι πως σίγουρα είσαι. Αλλά εξακολουθείς να διατηρείς τις απόψεις σου. Συμπαρίστασαι αλλά βλέπεις και το λάθος, γιατί –για σένα τουλάχιστο- το λάθος είναι εκεί και είναι σοβαρό. Δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Κι ενώ δεν μπορείς να το παραβλέψεις, δεν μπορείς ούτε να σταθείς σ’ αυτό. Διότι η «μάχη» είναι σε εξέλιξη και ο εχθρός αμείλικτος. Γυρνάς λοιπόν στον διπλανό αλληλέγγυο, του λες στο αυτί όσα σκέφτεσαι, και δεν μιλάς άλλο. Μένεις στη θέση σου. Αλληλέγγυος με επιφυλάξεις. Εξάλλου, όπως σωστά γράφεις, είσαι πολύ μακριά από το πεδίο της σύγκρουσης.
(Άσχετο: με διέκοψε ενώ έγραφα και έχασα τον ειρμό μου)
Όταν όμως βρεθείς ο ίδιος στο πεδίο της σύγκρουσης, τραβάς κουπί και περιμένεις την αλληλεγγύη από τους υπόλοιπους (πρώτα πρώτα από τον διπλανό σου), οι οποίοι κρίνουν τον αγώνα σου. Τα πράγματα ζορίζουν, όπως σωστά γράφεις, και τα ρίσκα είναι μεγάλα.
Αν στη δική σου μάχη γίνει λάθος, στα μάτια σου φαντάζει ολέθριο, διότι σε αφορά άμεσα (ο Φιτζιανός σύντροφο είναι μακριά).
Τι κάνεις όμως με αυτό το λάθος; Καταρχήν προσπαθείς να το αποτρέψεις ή να το διορθώσεις. Αν αποτύχεις την πάτησες. Πιθανόν να θεωρήσεις ότι ο αγώνας πάει στράφι και να τα βλέπεις όλα μαύρα. Μπορεί να βλέπεις το διπλανό σου να διαπράττει το μοιραίο λάθος και να μην μπορείς να τον σταματήσεις. Μπορεί κι ο διπλανό σου να θεωρεί ότι εσύ κάνεις λάθος. Την ίδια ώρα ο κοινός εχθρός παραμένει αμείλικτος ενώ έχει πετύχει ήδη να διασπάσει το δικό σου μέτωπο. Ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό επιδίωκε εξαρχής και του επέτρεψες (εσύ κι ο διπλανός σου) να το πετύχει. Συνειδητοποιείς αυτό που γνώριζες εξαρχής: ότι αν η μάχη χαθεί, είναι γιατί νωρίτερα θα έχει χαθεί η αλληλεγγύη. Γιατί όμως χάθηκε η αλληλεγγύη; Ποιος την πρόδωσε; Ποιος έκανε το μοιραίο λάθος; Για να βρεις την απάντηση πρέπει να συζητήσεις ξανά με τον διπλανό σου, διότι έτσι κι αλλιώς είστε στην ίδια μπάντα. Δεν αρκεί και δεν έχει κανένα νόημα απλά να φορτώνεις όλο το φταίξιμο στο διπλανό που θεωρείς ότι έπαψε να είναι αλληλέγγυος. Αν δεν καθίσεις να συζητήσεις μαζί του, η αλληλεγγύη θα χαθεί οριστικά. Αν το κάνεις μπορείς να την ξαναχτίσεις και να μάθεις από το λάθος (όποιος κι αν το έκανε).
Τελικά έγραψα πάρα πολλά. Και πάλι έχω πολύ περισσότερα (και πιο συγκεκριμένα) να σου πω
Και κάτι τελευταίο –σχετικό αλλά και άσχετο με τα προηγούμενα- Θυμάσαι την τελευταία μαζική απεργία πείνας μεταναστών στην Ελλάδα; Αν κάποια στιγμή στη διάρκεια της απεργίας (δεν έχει σημασία για ποιους λόγους) οι μισοί διέκοπταν, θα μπορούσες να τους κατηγορήσεις για έλλειψη αλληλεγγύης; Θα μπορούσες να τους κατηγορήσεις ότι ξεπούλησαν τον αγώνα; Και τι νόημα θα είχε, αφού έτσι κι αλλιώς θα παρέμεναν μετανάστες
Για προδοσιες και λαθη δεν ξερω τιποτε. Μακρια από μενα αυτή η φρασεολογια. Η προσκληση για μπιρες παραμενει ανοιχτη. Όχι απαραιτητα για να συζητησουμε αυτές ανοησιες που ζουμε.
Δημοσίευση σχολίου