Το κούρεμα - Του χρέους; - Οχι, το δικό μου

Μέρες τώρα δεν ένιωθα καλά. Όλο φου και φου και φου, αχ και βαχ, αλλάχ, Σεβάχ, αναστεναγμός στον αναστεναγμό, περιφερόμενη γερμανική τσόντα είχα καταντήσει. Είχα ένα βάρος, όχι στην καρδιά μου, όχι στην κοιλιά μου, αλλά στον σβέρκο μου: το βάρος του μαλλιού που ‘χε μακρύνει και είχε φτιάξει χαίτη λασπωτήρα.

Μια απ’ τις μεγαλύτερες προκλήσεις που συχνά αντιμετωπίζω στη ζωή μου είναι το κούρεμα. Είμαι κάπως ιδιότροπος: δεν θέλω να με κουρεύει γυναίκα, ούτε κανας φλυάρος μπαρμπέρης. Ομοίως δεν γουστάρω τα μοντέρνα κομμωτήρια για άνδρες που σού κάνουν κάτι μοντέρνα χτενίσματα και σου παίρνουν ένα σκασμό λεφτά. Η κλεψιά μάλιστα είναι διπλή: όχι μόνο σού παίρνουν κάτι παράλογα ποσά αλλά τα μοντέρνα αυτά κουρέματα είναι παγίδα ώστε να μακρύνει το μαλλί γρηγορότερα και να σπεύσεις να ξανακουρευτείς έτσι ώστε να συνεχιστεί ο σισύφειος φαύλος κύκλος ο οποίος σου κοστίζει τελικά τα μαλλιοκέφαλά σου (τρελό λογοπαίγνιο, μπράβο μου).

Σιγά, θα μου πεις. Την τρίχα την έκανες τριχιά. Μπορεί, αλλά άκου να σου πω παρακάτω.

Μόλις κουρεύτηκα. Αλλα κόντεψα όχι για πρώτη φορά στη ζωή μου να γίνω ρόμπα. Διότι έτσι όπως κοίταζα με τα υπέροχα μυωπικά μου μάτια τον ηλικιωμένο σιωπηλό μπαρμπέρη παρατήρησα τα χέρια του, το χτένι, μαζί και το ψαλίδι να τρέμουν πάνω από το αυτί μου. Ωραία, σκέφτηκα, πέτυχα μπαρμπέρη με Πάρκινσον, και κόντεψαν να με πάρουν τα γέλια. Δάγκωσα τα χείλια μου μέχρι να ματώσουν και κρατήθηκα, μέχρι που, λίγο πριν το τέλος, ήρθε και το κοπλιμάν: «πάντως, έχετε μαλλί που στρώνει».

Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι; μού ρθε να του πω, αντ’ αυτού του λέω «ναι αλλά έχει αρχίσει να αραίωνει», και σκέφτομαι πνίγοντας ένα γελάκι, γούστο έχει να να μου αντιτείνει αυτός «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».

Όχι όμως, είχε άλλο ρεπερτόριο: Η τριχα, καλέ μου κύριε, είναι σαν τις γυναίκες. Οι άπιστες φεύγουν. Οι πιστές μένουν.

Κούρεμα + φιλοσοφία ζωής, ευρώ εννιά. Τράβα να σκας τα εικοσάρια στα τρεντάδικα, κορόιδο.