Ηταν σαφής ο φίλος: ναι, τα παραδοσιακά ΜΜΕ αργοπεθαίνουν, αλλά υπάρχει τεράστια ζήτηση για πληροφόρηση, απλώς πλέον την πληροφορία πρέπει να τη διαδώσεις με άλλους τρόπους, με άλλα μέσα. Κι αυτά τα μέσα είναι ήδη εδώ. Για την ακρίβεια, εδώ και πολλά χρόνια είναι εδώ.
Για παράδειγμα, ενα εγχείρημα όπως το ιντιμίντια, που στοχεύει στην αντιπληροφόρηση, με τον αντιεμπορευματικό, αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα του, πολλές φορές θα μπορούσε να φορέσει τα γυαλιά στα κυρίαρχα ΜΜΕ, έχοντας το πλεονέκτημα να δίνει το ρόλο του ρεπόρτερ σε κάθε έναν από τους χρήστες του. Θα μπορούσε, αλλά δεν το 'χει κάνει παρά ελάχιστες φορές.
Θυμάμαι παλιότερα το μότο ενός περιοδικού που θεματολογικά αποτέλεσε τον προπομπό των σημερινών φριπρές, χωρίς το ίδιο να διανέμεται δωρεάν: οι συντάκτες του περιοδικού πρώτα ζουν (το θέμα τους) και μετά γράφουν για αυτό. Κι έτσι πρέπει να είναι. Μόνο που σήμερα, που έχουμε πήξει σε λογής λογής ενημερωτικά μέσα (παραδοσιακά ΜΜΕ, φριπρές, μπλογκζ, ενημερωτικά μπλογκζ, πόρταλ, εναλλακτικά ενημερωτικά μέσα κ.ο.κ.), τα οποία ανακυκλώνουν λίγο πολύ τις ίδιες ειδήσεις, εχω την εντύπωση πως (λίγοι) ζουν τα γεγονότα, ζουν την είδηση, κι όλοι οι υπόλοιποι αντιγράφουν αυτούς τους λίγους (ή στην καλύτερη περίπτωση περιγράφουν βλέποντας μέσα από κάποιο online streaming αυτούς που ζουν την είδηση, που είναι παρόντες). Δεν μιλάμε απλώς για παράνοια, αλλά για μεταπαράνοια.
Ο κόσμος όλος έχει γίνει ένα απέραντο ριτουίτ αν με αντιλαμβάνεσαι. Δεν μεταδίδουμε πλέον. Αναμεταδίδουμε. Δεν βρίσκουμε ειδήσεις, διαδίδουμε ειδήσεις.
Ο μεγάλος χαμός γίνεται σε αυτό που προσωπικά ονομάζω καθημερινές ειδήσεις κοινού ενδιαφέροντος όπου όλοι μοιάζουν να αντιγράφουν το ΑΠΕ ή το newsroom του ΔΟΛ (που κι αυτών οι πηγές Κύριος οίδε ποιες είναι): θεματα δηλαδή καθημερινής πολιτικής επικαιρότητας, το αστυνομικό δελτίο της ημερας, τα διεθνή, ακόμη ακόμη και στις απώλειες της ημέρας: πεθαίνει ο δείνα, ας πούμε, και όλα τα ΜΜΕ, παραδοσιακά και μη, εναλλακτικά και μη, αναμεταδίδουν λίγο πολύ την είδηση με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο κείμενο, λέξη προς λέξη. Στα διεθνή έχω άλλη απορία: ποιος ορίζει ποιο θέμα κυριαρχεί στην παγκόσμια επικαιρότητα: το Μπιμπισί; το Ρόιτερ; το Ασόσιετιντ Πρές; Πόσες φορές μπορεί να αναπαραχθεί η ίδια είδηση για κάποια μελέτη αμερικανών επιστημόνων που βρήκαν το φάρμακο κατά της φαλάκρας; Ή ότι ένα ποτήρι κρασί την ημέρα κάνει καλό στην καρδιά; Χώρια που πολλές φορές αυτού του είδους οι μελέτες είναι αντικρουόμενες: πότε κάνει καλό ο καφές και πότε βλάπτει, αυτό που κάνει καλό στο συκώτι, βλαπτει τα πνευμόνια και ούτω καθεξής, πάντα σύμφωνα με τις νεότερες μελέτες του Εργαστηρίου "Ξύνουμε τα Αρχίδια Μας" του αμερικανικού πανεπιστημίου "Φέρτε τα λεφτά σας" που εξέτασε πληθυσμιακό δείγμα 3.000 rednecks που γουστάρουν να αυνανίζονται βλέποντας το σόοου της Οπρα Γουίνφρι.
Παρασύρθηκα πάλι και λέω τα δικά μου. Αλλο θέλω να πω τόση ώρα: είμαι σίγουρος πλέον ότι αυτοί που βγάζουν τις ειδήσεις, αυτοί οι λίγοι, οι πρώτοι που θα τις γράψουν για να τις πάρουν στα χέρια τους οι αναμεταδότες, είναι οι ίδιοι που βγάζουν τα ποντιακά ανέκδοτα. Και αν τους ξέρετε, πείτε τους, ψάχνω να τους βρω. Εχω μια αποκλειστικότητα, ένα λαβράκι, να τους δώσω.
Για παράδειγμα, ενα εγχείρημα όπως το ιντιμίντια, που στοχεύει στην αντιπληροφόρηση, με τον αντιεμπορευματικό, αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα του, πολλές φορές θα μπορούσε να φορέσει τα γυαλιά στα κυρίαρχα ΜΜΕ, έχοντας το πλεονέκτημα να δίνει το ρόλο του ρεπόρτερ σε κάθε έναν από τους χρήστες του. Θα μπορούσε, αλλά δεν το 'χει κάνει παρά ελάχιστες φορές.
Θυμάμαι παλιότερα το μότο ενός περιοδικού που θεματολογικά αποτέλεσε τον προπομπό των σημερινών φριπρές, χωρίς το ίδιο να διανέμεται δωρεάν: οι συντάκτες του περιοδικού πρώτα ζουν (το θέμα τους) και μετά γράφουν για αυτό. Κι έτσι πρέπει να είναι. Μόνο που σήμερα, που έχουμε πήξει σε λογής λογής ενημερωτικά μέσα (παραδοσιακά ΜΜΕ, φριπρές, μπλογκζ, ενημερωτικά μπλογκζ, πόρταλ, εναλλακτικά ενημερωτικά μέσα κ.ο.κ.), τα οποία ανακυκλώνουν λίγο πολύ τις ίδιες ειδήσεις, εχω την εντύπωση πως (λίγοι) ζουν τα γεγονότα, ζουν την είδηση, κι όλοι οι υπόλοιποι αντιγράφουν αυτούς τους λίγους (ή στην καλύτερη περίπτωση περιγράφουν βλέποντας μέσα από κάποιο online streaming αυτούς που ζουν την είδηση, που είναι παρόντες). Δεν μιλάμε απλώς για παράνοια, αλλά για μεταπαράνοια.
Ο κόσμος όλος έχει γίνει ένα απέραντο ριτουίτ αν με αντιλαμβάνεσαι. Δεν μεταδίδουμε πλέον. Αναμεταδίδουμε. Δεν βρίσκουμε ειδήσεις, διαδίδουμε ειδήσεις.
Ο μεγάλος χαμός γίνεται σε αυτό που προσωπικά ονομάζω καθημερινές ειδήσεις κοινού ενδιαφέροντος όπου όλοι μοιάζουν να αντιγράφουν το ΑΠΕ ή το newsroom του ΔΟΛ (που κι αυτών οι πηγές Κύριος οίδε ποιες είναι): θεματα δηλαδή καθημερινής πολιτικής επικαιρότητας, το αστυνομικό δελτίο της ημερας, τα διεθνή, ακόμη ακόμη και στις απώλειες της ημέρας: πεθαίνει ο δείνα, ας πούμε, και όλα τα ΜΜΕ, παραδοσιακά και μη, εναλλακτικά και μη, αναμεταδίδουν λίγο πολύ την είδηση με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο κείμενο, λέξη προς λέξη. Στα διεθνή έχω άλλη απορία: ποιος ορίζει ποιο θέμα κυριαρχεί στην παγκόσμια επικαιρότητα: το Μπιμπισί; το Ρόιτερ; το Ασόσιετιντ Πρές; Πόσες φορές μπορεί να αναπαραχθεί η ίδια είδηση για κάποια μελέτη αμερικανών επιστημόνων που βρήκαν το φάρμακο κατά της φαλάκρας; Ή ότι ένα ποτήρι κρασί την ημέρα κάνει καλό στην καρδιά; Χώρια που πολλές φορές αυτού του είδους οι μελέτες είναι αντικρουόμενες: πότε κάνει καλό ο καφές και πότε βλάπτει, αυτό που κάνει καλό στο συκώτι, βλαπτει τα πνευμόνια και ούτω καθεξής, πάντα σύμφωνα με τις νεότερες μελέτες του Εργαστηρίου "Ξύνουμε τα Αρχίδια Μας" του αμερικανικού πανεπιστημίου "Φέρτε τα λεφτά σας" που εξέτασε πληθυσμιακό δείγμα 3.000 rednecks που γουστάρουν να αυνανίζονται βλέποντας το σόοου της Οπρα Γουίνφρι.
Παρασύρθηκα πάλι και λέω τα δικά μου. Αλλο θέλω να πω τόση ώρα: είμαι σίγουρος πλέον ότι αυτοί που βγάζουν τις ειδήσεις, αυτοί οι λίγοι, οι πρώτοι που θα τις γράψουν για να τις πάρουν στα χέρια τους οι αναμεταδότες, είναι οι ίδιοι που βγάζουν τα ποντιακά ανέκδοτα. Και αν τους ξέρετε, πείτε τους, ψάχνω να τους βρω. Εχω μια αποκλειστικότητα, ένα λαβράκι, να τους δώσω.
2 σχόλια:
Αυτοί που ζουν τα γεγονότα και γράφουν τις ειδήσεις ήταν πάντα λιγότεροι από αυτούς που τις αναμετέδιδαν. Ειδικά τις σημαντικές ειδήσεις. Να σου αναφέρω προσωπική εμπειρία: Πριν από κάποια χρόνια (ακόμα είχαμε σύνδεση pstn) είχε πέσει ένα αεροπλάνο κοντά στην πόλη και ως ρεπόρτερ είχα πάει επί τόπου. Μαζί μου στον τόπο όπου έπεσε το αεροπλάνο ήταν άλλοι τέσσερις συνάδελφοι ρεπόρτερ, από άλλα μέσα ενημέρωσης, με τους οποίους συναντιόμουν κάθε μέρα, διότι κάναμε το ίδιο ρεπορτάζ. Όσο ήμασταν εκεί ο καθένας από εμάς δέχθηκε τουλάχιστο δέκα τηλεφωνήματα από άλλα μέσα. Ήταν άλλοι «συνάδελφοι» που ήθελαν πληροφορίες (σε γεγονότα μικρότερης σημασίας συνήθως θυμάμαι μας τηλεφωνούσαν περίπου 3-4 άτομα τον καθένα από εμάς). Την ίδια αλλά και τις επόμενες μέρες όλα τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης είχαν εκτενείς αναφορές στην είδηση. Και όχι μόνο. Η είδηση μεταδόθηκε και στο εξωτερικό, από ειδησεογραφικά πρακτορεία και μέσω αυτών σε πολλές εφημερίδες και κανάλια του κόσμου (έστω ως μονόστηλο η πτώση αεροπλάνου κάνει πάντα το γύρο του κόσμου). Ήταν ένας κατακλυσμός αναφορών, περιγραφών και αναλύσεων για ένα γεγονός, το οποίο από κοντά παρακολούθησαν μόλις πέντε δημοσιογράφοι (το νούμερο είναι πραγματικό, αν θες σου λέω και ονόματα).
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και στο μεταξύ ήρθε το ίντερνετ. Το μόνο που άλλαξε –πίστεψέ με- είναι ο αριθμός των ατόμων που αναμεταδίδουν την κάθε είδηση. Αυτοί που αναμεταδίδουν πολλαπλασιάστηκαν. Όμως η πρωτογενής καταγραφή γίνεται από τον ίδιο αριθμό ατόμων και ειδικά στη Θεσσαλονίκη, η καταγραφή γίνεται από τα ίδια άτομα που γίνονταν και πριν από 15 χρόνια. Ζήτημα να άλλαξαν πέντε με έξι από τους ρεπόρτερ.
Τώρα για το τι πρόκειται να γίνει τα επόμενα 15 χρόνια, δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα. Έχω πάντως ορισμένες ιδέες. Θα σου τις γράψω άλλη φορά
PS. Αν θες να βρεις αυτούς που «παράγουν» τις ειδήσεις δεν θα κουραστείς πολύ. Απορώ μάλιστα, διότι φαίνεται να εξαιρείς ορισμένους που ήδη γνωρίζεις. Μήπως το ριξες κι εσύ στα ποντιακά ανέκδοτα?
http://diastaseis.blogspot.com/2011/02/blog-post_25.html
Δημοσίευση σχολίου