Η μεταφυσική της χειραψίας και πώς βρέθηκα μπλεγμένος

Έχω μπλέξει άσχημα, φοβάμαι τι μέλλει γενέσθαι, ανησυχώ τι με ξημερώνει, πιάστηκα σ’ έναν καφκικό ιστό αράχνης, είμαι σ’ αδιέξοδο, μωρό μου πολυέξοδο, να σου πώς έχει η ιστορία, ήμουν σε φάση περιπατητό, Αντιγονιδών, πλατεία, εκεί στο σιντριβάνι που ‘χε έναν πάνκη βάλει ο δήμος για τα Δημήτρια, τέλειωσαν τα Δημήτρια έφυγε κι ο πάνκης, μπιμπ, μπιμπ μια κόρνα, την αγνοώ, πάντα αγνοώ τις κόρνες, μισώ τ’ αυτοκίνητα και τις κακόηχες, προσβλητικές, υβριστικές τους κόρνες, μπιμπ ξανά και μανά μπιμπ, δρομάρω απτόητος, φοράω και ακουστικά, σε φάση παραλλαγής, δεν ακούω τίποτε αλλά οι άλλοι νομίζουν ότι ακούω και δεν τους ακούω, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που κάνω είναι να κρυφακούω, ξανά μπιμπ, βρε άστο διάλο ποιος είναι, με την άκρη του ματιού βλέπω αμάξι σένιο να με πλευρίζει, ο οδηγός με κάνει νόημα, μπα εγώ δεν ξέρω κανέναν οδηγό, αδιαφορώ και τη βλέπω σουσφυρίζο, επιμένει, μπιμπ, χειρομία και τσαχπινιά στο μάτι, τσίλικος ο νέος, γυρνάω, ευγενίζω «συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι κορνάρετε εμένα», «μια ερώτηση θέλω να σου κάνω», μου λέει με προφορά τάχαμου σπαστή ελληνική, γουαναμπί ιταλιάνο, νέος καλοντυμένος, με χτένισμα μάρτυρος του Τζεχόβα, χαμογελαυτίζει και ρωτά «πού είναι αεροδρόμιο;» -θυμίζω το σκηνικό λαμβάνει χώρα Αντιγονιδών μεριά- λέω να του πω «μόλις το πέρασες μεγάλε», μετανιώνω, καλανθρωπίζω «είστε μακριά, πολύ μακριά, έχετε δρόμο πολύ, κατέβα ευθεία εγνατία, αριστερά, πάρτο όλο ευθεία και ξαναρώτα», «ξέρεις, είμαι ιταλό, Ρομπέρτο, πώς σε λένε», απλώνει χέρι, χειραψία, μού τη σπάνε οι χειραψίες, τ’ απλώνω κι εγώ το κουλό το δικό μου, το τραβά με δύναμη, «Παναγιώτης, χάρηκα», μ’ έχει βάλει τον μισό μέσα στ’ αμάξι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, «θέλω να σου κάνω ένα δώρο», λέει και κάνει να μου βάλει στο χέρι μια ύποπτη τα μάλα σακούλα, «ουστ απεδώ ντεμέκ παλιοξένε», του κάνω, «δεν το θέλω το βρομοδώρο σου», τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλοιώθηκαν μεμιάς και πατώντας απότομα το γκάζι έγινε μπουχός δυτικά και ουχί ανατολικά όπου ευημερεί ο αερολιμήν μας.
Ενεός ενέπνευσον εις το πεζοδρόμιον, τρεμάμενος αναλογίστηκα εις ποίαν περιπέτειαν είχον πάλιν εμπλέξει και αδυνατούσα να λάβω απόφασιν τινά: να πάω στην αστυνομία; στην αντιτρομοκρατική; Λες να μου μετέδωσε θανατηφόρο ιό ο τάχαμου ιταλιάνος; Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, μού υπέκλεψε γενετικό υλικό μέσω της χειραψίας προκειμένου να με παγιδεύσει; Μήπως αντέγραψε τα δακτυλικά μου αποτυπώματα στην παλάμη του; Μήπως με τα δικά μου αποτυπώματα θωπεύει νεαρές υπάρξεις στρέφοντας τις έρευνες της Αντιθωπευτικής Υπηρεσίας προς εμένα; Σε ποιον να πω το δράμα μου; Στη Μαριάννα Βαρδινογιάννη; Στη Μαρί Κωνστανατέτοιου-Κυριακού; Στη Βίκυ Χατζηβασιλείου; Τι πακέτο είναι αυτό που τρώω ο δόλιος;
Επειγουσα ανάγκη αμέσου δράσεως. Κατέφυγα στο κοντινότερο σουπερμάρκετ. Με σκυφτό το κεφάλι και μην τολμώντας καν να κουνήσω την χείραν μου την δεξιά και κυρίως την μολυσμένην μου δεξιάν παλάμην, προσπέρασα αδιάφορα κάτι σταράκια μαϊμού, μποτάκια, κόκκινα, μούρλια σε λέω, μόνο 9,90, νο 43, και βρήκα τα υγρά μαντιλάκια. Πήρα απ’ όλα τα είδη. Πήρα και χλωρίνη κλινέξ με άρωμα λεμόνι. Στάθηκα στην ουρά για το ταμείο. Σατάνα! Μα τους χίλιους δαίμονες! Τι εφιάλτης είναι αυτός; Τι θανάσιμη παγίδα; Τι πλεκτάνη μου ‘χουν στήσει οι παρακρατικοί; Η ταμίας ήταν φτυστή η Νατάσα με την οποία (νόμιζα ότι) τα είχαμε στο γυμνάσιο. Μού φάνηκε μάλιστα πως, καθώς μού δινε τα ρέστα, μού έκλεισε τo μάτι.
Κατευθύνθηκα τρέμοντας προς τον κοντινότερο υπολογιστή.
Κατέγραψα τα συμβάντα λεπτομερώς με τη μορφή ποστ στο μπλογκ.
Σε περίπτωση που κάτι μού συμβεί, αυτό το ποστ θα δημοσιευτεί, για να μάθουν όλοι όλη την αλήθεια:
(σπαρακτική κραυγή) Είμαι αθώος!