Πριν από μερικούς μήνες διάβασα τα βιβλία της σειράς Twilight. Έπεσαν στα χέρια μου και είπα, what the hell. Μετριότατα έως κακά. Η γραφή υπεραπλουστευμένη, οι βασικοί χαρακτήρες μισεροί και μονομανείς, για να μην πάω σε πιο βαθιά νερά και πιάσω τα ζητήματα της προώθησης της εγκράτειας και της αποχής από το σεξ κατά την εφηβεία (γιατί, είσαι υπέρ;;;;;), της εξιδανίκευσης της σχέσης ενός εκατονταετούς άντρα (μα είναι βαμπίρ-αιώνιος έφηβος!) με ένα δεκαεφτάχρονο κοριτσόπουλο (μα τι λες, είναι πολύ ώριμη για την ηλικία της!), της παρουσίασης του γάμου και της τεκνοποίησης στα δεκαοκτώ ως κάτι καθ’ όλα φυσιολογικό (και τι ήθελες, να ζουν στην αμαρτία;). Αλλά δεν θα τα πιάσω. Δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Διάβασα, λοιπόν, τα βιβλία κι όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν έλεγα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Μου λέει κάποιος: «Δες τις ταινίες. Τα βιβλία είναι τόσο άθλια που, συγκριτικά, οι ταινίες φαίνονται κλάσεις ανώτερες». Υπήρχαν και ταινίες; Δεν το ήξερα. Ναι, πείτε ό,τι θέλετε. Δεν ξέρω σε ποιο σύμπαν ζούσα, αλλά δεν τις είχα υπόψη μου. Για να μην τα πολυλογώ, είδα και τις ταινίες. Δεν θα σχολιάσω την ποιότητά τους. Δεν είναι ούτε αυτό το θέμα μου (θα φτάσω κι εκεί, λίγη υπομονή, παρακαλώ). Ωστόσο, μια συνέπεια της κίνησής μου να δω τις ταινίες ήταν ότι ανακάλυψα το Ρόμπερτ Πάτινσον. Ναι, κυρίες και κύριοι. Ούτε τη δική του ύπαρξη εγνώριζα. Και πολύ κακώς διότι το αγοράκι έχει χάρες που εθάμαξα. Ναι, ξέρω. Εγώ και κάπου εκατό εκατομμύρια τσιρίζουσες κοπελούδες παγκοσμίως.
Ωστόσο, απορία το έχω: προς τι όλος αυτός ο αλαλαγμός, αυτή η παραφροσύνη, η παράκρουση για ένα αγοράκι; Εντάξει, όμορφο είναι, το κατιτίς του το έχει, αλλά δεν θα πάρω δα και τους δρόμους σκίζοντας τα ρούχα μου για χάρη του. Αλλά υποθέτω ότι οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί του μάρκετινγκ θα έχουν έτοιμη την απάντηση για τη δημιουργία ειδώλων και την ψυχολογία των μαζών. Ίσως πάλι η δική μου θεώρηση των πραγμάτων να οφείλεται στο ότι η εφηβεία μου έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Τέλος πάντων, διάβαζα μια συνέντευξη του Πάτινσον και ήταν εμφανές ότι του έχει πέσει βαριά η καλογερική (sic), δεν το σηκώνει το σταριλίκι, όπου να ‘ναι θα πάρει ο ίδιος αλαλάζοντας τους δρόμους ή ένα διαστημόπλοιο σαν τον Μέιτζορ Τομ του Ντέιβιντ Μπάουι να την κάνει γι’ άλλους γαλαξίες μπας και σώσει την πνευματική του υγεία. Και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ. Σκέφτηκα ότι ο Πάτινσον είναι ένα είδος ανάποδου Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ. Ο ένας άοσμος κι «αόρατος» κι ο άλλος το εντελώς αντίστροφο. Ο ένας η προσωποποίηση της ασχήμιας, της βδελυγμίας, της απέχθειας, ο άλλος παγιδευμένος στην αγγελική του εμφάνιση. Ο ένας μηχανορραφεί και δολοφονεί εν ψυχρώ για να δημιουργήσει το ιδανικό άρωμα του έρωτα, για να του δώσουν επιτέλους λίγη σημασία, ο άλλος θα σκότωνε για να το πετάξει από πάνω του, να πάψει ν’ αποτελεί μαγνήτη, να σταματήσουν να τον κυνηγούν ανελέητα. Όταν ο Πάτινσον πέσει θύμα του πόθου και της ερωτικής βουλιμίας των θαυμαστριών του, όταν τον καταβροχθίσουν ζωντανό στο αεροδρόμιο κάποιας αμερικανικής μεγαλούπολης, θα με θυμηθείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου