ε δε ξέρω μια ώρα σκέφτομαι τίτλο δε βρίσκω

Τα σημαντικότερα νέα μου είναι ότι τελείωσα το "το ουράνιο talkshow" του Κωστάκη Ανάν. Γαμώ τα γέλια αλλά δεν έβγαλα κανένα νόημα. Από την άλλη who cares. Αρκεί να διαβάζεις κάτι και να περνάς καλά.
Νόημα με το ΙΚΑ δε βγάλαμε τελικά. Να ευχαριστήσω για ακόμα μια φορά όσους έστειλαν μήνυμα συμπαράστασης και όσους προσπάθησαν να κάνουν γνωστή την ιστορία, όχι για να βγάλω άκρη εγώ μέσω της όποιας δημοσιότητας, αλλά για να γίνει η ιστορία γνωστή. Να μην την πατήσουν άλλοι. Να πω επίσης ότι στο ΙΚΑ οι υπάλληλοι μας κέρασαν τσάι και μας προσέφεραν συμπάθεια ως άλλους Εγγλέζους επαρχιώτες. Προσπάθησαν να κάνουν ότι μπορούν αλλά το μόνο που καταφέραμε ήταν να αφήσουν ανοικτό το θέμα μέχρι τον Απρίλιο οπότε και θα επανεξετάσουν το θέμα του επιδόματος για τον παιδικό σταθμό. Έστω, κάτι είναι και αυτό.
Αυτή τη στιγμή η ώρα είναι περασμένη και εγώ γράφω πέντε αράδες μήπως και αράξει λίγο η πίεση από τα νεύρα που έχω κάνει με αυτήν την ιστορία τις τελευταίες ημέρες. Η διπλανή γκαρίζει και πάλι στα παιδιά της ότι είναι πολύ αργά και πρέπει να πάνε για ύπνο και ο κάτω απειλεί για ακόμα μια φορά το μικρό του γιο ότι αν συνεχίσει έτσι θα πέσει ξύλο. Ο πάνω, θυμίζω αυτός που μου έκανε παρατήρηση για τον μικρό που κλαίει με το ύφος "επιτέλους κάντε κάτι με το παιδί να σωπάσει", πάλι ανοιγοκλείνει συνέχεια την μπαλκονόπορτα που για κακή μας τύχη είναι συρόμενη και κάνει εκείνον τον χαρακτηριστικό θόρυβο και σε λίγο θα πάει για ντουζάκι.
Κάθε βράδυ την ίδια ώρα.
Η ίδια ρουτίνα κάθε βράδυ. Μόνο το καλοκαίρι είναι διαφορετικά. Οι ήχοι αλλάζουν. Καλύπτονται οι περισσότεροι από το βουρ βουρ των κλιματιστικών. Τα περισσότερα είναι και παλιά. Οι φτερωτές τα έχουν δει όλα και κάνουν σα σκουπιδιάρες του Δήμου Θεσσαλονίκης που έχουν εδώ και καιρό αμελήσει το σέρβις λόγω έλλειψης χρημάτων. Καλοκαίρι, προς το τέλος, ήταν που κάποια ή κάποιος στη γειτονιά έκανε σεξ.
Πολύ σεξ.
Και φωνές όχι αστεία τώρα.
Τείνω να πιστέψω ότι ήταν κάποιος. Αν ήταν κάποια μάλλον έχει χωρίσει και από τότε έχει καιρό να....ξέρετε. Απαυτοθεί. Να προσθέσω το φτάρμισμα που μόλις χάλασε όλο αυτό το ειδυλλιακό κλίμα που περιέγραψα. Είναι του δίπλα αυτήνου που η γυναίκα του είπα πριν ότι προσπαθεί να βάλει τα παιδιά για ύπνο. Ο τύπος έχει δυνατό φτάρμισμα. Είμαι σίγουρος πως σε σχετικό διαγωνισμό θα έπαιρνε το πρώτο βραβείο χαλαρά και μαζί όλες τις γκόμενες. Για τη δύναμη. Χωρίς δόση υπερβολής ο τύπος ένα βράδυ με ξύπνησε. Ναι. Με ένα αψού. Αλήθεια. Το μόνο που με παραξενεύει είναι ότι αμέσως μετά το δολοφονικό από άποψη μικροβίων εκκωφαντικό θόρυβο κανείς από το σπίτι δε τρέχει να του δώσει ένα σεντόνι να σκουπίσει τη μύτη του. Τον φαντάζομαι, έτσι χοντρός που είναι κιόλα και με μουστάκι, να ρίχνει το φτάρμισμα και μετά να μένει ακίνητος μες τη βλέννα να φωνάζει "γρήγορα γρήγορα φερ' τε κάτι!Άμα πάει πάλι στο χαλί ποιος ακούει τη μάνα σας"
Ο Πάμπλο φώναξε δυο φορές. Την πρώτη μπήκα και τον βρήκα κουλουριασμένο μπρούμυτα στην πάνω δεξιά γωνία του κρεβατιού του. Είχε χτυπήσει την κεφάλα του στα κάγκελα και φώναξε γιατί πόνεσε. Τη δεύτερη είχε χάσει την πιπίλα και την έψαχνε. Ο Θωρ μετά από ένα κουραστικό από παιχνίδι μεροκάματο την έπεσε στο αυτοκίνητο όταν πεταχτήκαμε κάπου και από τότε κοιμάται.
Όχι στο αυτοκίνητο ρε!
μμμμμμ εξυπνάδες....
Στη γειτονιά υπάρχει και η φιλενάδα μας. Την αποκαλώ έτσι γιατί είναι από τις λίγες που έχει έρθει και στο σπίτι ή λέμε ένα καλησπέρα. Οι περισσότεροι εδώ είναι ιδιοκτήτες των σπιτιών που μένουν και έχουν και άλλα διαμερίσματα δικά τους στις ίδιες πολυκατοικίες. Έχουν γι' αυτό ένα μάλλον μπλαζέ ύφος. Νομίζουν εν τω μεταξύ ότι με νοιάζει αλλά εμένα πολύ στα αρχίδια μου. Η φιλενάδα μας που λέτε μεγαλώνει μόνη ένα αγοράκι. Λάθος επιλογές και άλλα την έφεραν μέχρι εδώ αλλά τες πα δε θα κρίνω εγώ το κόσμο. Μένει στο ισόγειο της απέναντι πολυκατοικίας και δε μασάει και πολλά. Η κοπέλα έχει ένα στήριγμα στους γονείς της ενώ και η αδερφή της μένει μαζί της. Όλοι αυτοί είναι σε ένα σπίτι. Δε ξέρω αν το σπίτι ξεπερνάει τα 100 τετραγωνικά. Πρόσφατα ο πατέρας της και αυτή, οι μόνοι που δουλεύουν στο σπίτι, έχασαν τη δουλειά τους. Όταν τη συνάντησα μου είπε ότι το μόνο που θα αφήσει και δε κόψει είναι 15 ευρώ που δίνει το μήνα για να μαθαίνει σκάκι ο μικρός.
Απέναντι επίσης μένει ένα ζευγάρι, μάλλον κάπου στα 60. Έχουν ίδια μέρα γιορτή (να ένα καλό κουίζ. Μαντέψτε πως τους λένε. Όχι Πάνε Κάπα δεν τους λένε Πέτρο και Παύλο) και κάθε χρόνο μαζεύονται στο μπαλκόνι διάφοροι. Όλοι πάνω κάτω ίδιοι στην ηλικία, με κουστούμια βγαλμένα από το 60 και με ίδια, κάθε χρόνο, ακαδημαϊκά ανέκδοτα τύπου ποιος έκλεψε τα μήλα των εσπερίδων. Κάθε φορά με το που πάει 12 κάποιος φωνάζει γιατί
1ον) Δε του αρέσουν τα ακαδημαϊκά ανέκδοτα
2ον) τον έχει βάλει το ζευγάρι για να ξεκουμπιστούν οι καλεσμένοι γιατί α στα διάλα να πουμε κάθε χρόνο οι ίδιες φάτσες τους βαρέθηκα και πως θα γίνει να τους ξεφορτωθώ.
Η σύζυγος του συγκεκριμένου ζευγαριού είναι περίεργη ράτσα. Εμφανίζεται στο μπαλκόνι με μια νυχτικιά παλαιάς κοπής. Από αυτές που έχουν δαντέλα στο λαιμό και καλύπτουν όσο περισσότερο σώμα μπορούν. Φοράει κάτι απίστευτα πατομπούκαλα και έχει ύφος αγελαδινό. Κρατιέται από το μπαλκόνι με τεντωμένο χέρι και καπνίζει τσιγάρο.
Ή την καπνίζει αυτό. Δε ξέρω. Γιατί καπνίζει κοιτάζοντας με ένα ύφος αγλαό. Εργοστασιακό το τσιγάρο την έχω δει να το βγάζει από το πακέτο το Μάρμπορο να ουμε. Είμαι πλέον σίγουρος ότι ο γιος της κάτι κάνει με τα τσιγάρα της. Μάλλον βάζει χασισέλαιο. Παραπάνω σταγόνες από το κανονικό είμαι σίγουρος.
Δε θα πω για την πατούσα του από κάτω της. Όχι. Είναι ένα ποστ μόνη της.
Αυτή είναι η γειτονιά μου. Τα τελευταία χρόνια τουλάχιστο. Και έχει και άλλα αν θέλετε να γράψω αλλά είναι περασμένη η ώρα. Δε σκοπεύω να μείνω εδώ για πάντα. Θέλω μάλιστα σύντομα αν τα καταφέρουμε να πάμε κάπου αλλού. Να χω λίγο χώρο να παίξουν έξω οι μικροί. Ότι και να ναι όμως, πάντα θα είναι το μέρος που έκανα τα πρώτα μου όνειρα για τα παιδιά μου. Το πρώτο σπίτι που έστησα με τη γυναίκα μου. Το μέρος που έφερα και τα δυο μου παιδιά όταν γεννήθηκαν και αυτό το μέρος που πρώτη φορά με είπαν τα αγόρια μου "Μπαμπά". Δε θα ξεχάσω επίσης ότι την ημέρα που τελειώσαμε τη μετακόμιση, τα λιγοστά πράγματα που είχαμε τότε (στο σαλόνι για πολύ καιρό είχαμε ένα χαλί για πολυθρόνα και τρώγαμε στη σιδερώστρα γιατί τραπέζι επίσης δεν είχαμε) ξαπλώσαμε με την Αφρο να ξαποστάσουμε και έριξε μια από τις πιο δυνατές μπόρες που θυμάμαι.
Πήγε 01:06, ο απο πάνω μόλις μπήκε για ντουζάκι. Άργησε 6 λεπτά σήμερα...
Άντε. Καληνύχτα σας.