Σιμίτ στα τουρκικά είναι το κουλούρι (αν θυμάμαι καλά)

Τώρα τελευταία τρώω πολλά κουλούρια. Φοβούμαι πως έτσι γιγαντώνεται ο προϋπάρχων μηδενισμός μου. Ολα τα βαριέμαι, όλα μου μυρίζουν, όλα μου βρωμάνε, όλα μου φαίνονται στερημένα νοήματος. Συμπτωματικά, περίπου πριν από καμια βδομάδα (στις 15/09), αυτό το μπλογκ έκλεισε τα τέσσερά του χρόνια. Κι επειδή με την αλλαγή απ' τη ανοιχτόχρωμη στη σκούρα ταμπλέτα πολλές απ' τις παλαιότερες αναρτήσεις έχουν γίνει δυσανάγνωστες, έχω ξεκινήσει μια τιτάνια αλλά ευχάριστη προσπάθεια να τις αποκαταστήσω όλες σιγά σιγά. Αναπόφευκτα λοιπόν διαβάζω παλιές αναρτήσεις. Κάποιες μου φαίνονται αισχρές (όχι απαραίτητα των άλλων). Αλλες απολαυστικότατες (όχι απαραίτητα δικές μου επίσης). Τι άλλο κάνω; Τίποτε. Και το τουίτερ το βαρέθηκα. Νομίζω πως στα δύο χρόνια απάνω είχα αρχίσει να βαριέμαι το μπλόγκιν. Τώρα, μετά από δύο χρόνια τουίτερ, έχω αρχίσει να το βαριέμαι και αυτό. Χρειάζομαι καινούργια κόλπα, δεν ξέρω ποια θα είναι αυτά. Μέχρι να τα βρω, κάνω τις εκπομπούλες μου στον postradio και πού και πού προσπαθώ να ενισχύω τη συλλογική προσπάθεια που γίνεται στο Frappelections (1, 2).
Κι εννοείται ότι διαβάζω. Ακόμη βέβαια δεν έχω καταφέρει να ξεδιαλύνω το μυστήριο που χρόνια με τριβελίζει: Γιατί με αρέσει αυτό που με αρέσει; Ας πούμε, τώρα τελευταία έχω την ευκαιρία να επιλέξω και να διαβάσω βιβλία που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα διάβαζα, διαβάζω πολλούς έλληνες συγγραφείς (ξέρετε, ο ιδιότυπος ρατσισμός που έγραφα πριν από κάνα μήνα). Κάπως έτσι έπεσε στα χέρια μου "Η επινόηση της πραγματικότητας" του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, ένα βιβλίο που μιλάει για μια Ελλάδα που έχει τελειώσει πια, εντούτοις είναι τόσο μα τόσο πρόσφατη: την Ελλάδα της αφθονίας και του εκσυγχρονισμού, της χρηματιστηριακής τρέλα των τελών των 90s, της αφθονίας, του ιλουστρασιόν λάιφστάιλ και της σημιτικής πασοκικής κουλτούρας. Το βιβλίο έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να μη με αρέσει. Αλλά μέχρι στιγμής με αρέσει. Και δεν ξέρω πώς να το δικαιολογήσω. Ισως με αρέσει γιατί εξηγεί τη λύσσα που τρέφω εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ίσως επειδή μου δίνει επιχειρήματα που δικαιολογούν τη λύσσα μου εναντίον του ΠΑΣΟΚ.
Ίσως φταίνε αυτά τα λόγια απ' το επίμετρο του Αλέξη Ζήρα: Η ελληνική πραγματικότητα είναι πλήρως αναγνωρίσιμη. Πρώτ' απ' όλα η αγριότητα του ελληνικού εκσυγχρονισμού, στο βάθος η αποφορά της ανδρεοπαπανδρεϊκής βαρβατίλας, και βαθύτερα η ψευδόμορφη ανακατανομή των τζακιών, η ανισόρροπη άνοδος του χοντροκομμένου αθηναϊκού lifestyle και η ταχύτατη κυριαρχία των έντυπω και των ηλεκτρονικών μίντια.
Ή κι αυτές οι αράδες του ίδιου του συγγραφέα: οι ψευτοσοσιαλιστές και οι αριστεροί συνοδοιπόροι τους, οι Μαντάμ Σουσούδες του τέως ΚΚΕ εσωτερικού, αυτή η τρομερή μάστιγα της μεταχουντικής Ελλάδας. Αυτοί οι δήθεν καλλιεργημένοι μικροαστοί αποτελούσαν τη φυσική ηγεσία, τα μεσαία στελέχη, τους διανοούμενους που έλειπαν απ' το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Και είχαν σπεύσει να καλύψουν το κενό αναλαμβάνοντας θέσεις εξουσίας...

Το κωμικοτραγικό είναι ότι απ' τα σκατά που οι πασόκοι δημιούργησαν έχουν έρθει να μας σώσουν οι... πασόκοι!



Άκου σε παρακαλώ το τραγουδάκι, είναι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου που άκουγα όσο έγραφα αυτό το ανόητο ποστ. Είναι απ' το εξαιρετικό άλμπουμ How I Long to Feel That Summer in My Heart των Gorky's Zygotic Mynci.