Αντιπαλευόν

Περασμένα μεσάνυχτα, είχε ξεμείνει στο γραφείο, έβλεπε σε επανάληψη την πρωινή συνεδρίαση της Βουλής. Στο βήμα η βουλευτίνα Ξανθή Ξανθοπούλου του Ξάνθου και του ΧΥΤΑ. Αφηρημένα, σαν από συνήθειο, τον έπαιζε στο μισοσκόταδο, ώσπου λίγο πριν τελειώσει, γκριν, γκριν, τον διέκοψε το τηλέφωνο. Γιελόου; το σήκωσε λαχανιασμένος. Άκουσε ένα πινκ, τού το κλείσανε στη μάπα.

Νωρίς χλιμίντρισε απόψε. Ήχοι φελλών και σαμπάνιας που δακρύζει.

Συνήθως δεν της μιλάει κανείς. Συνήθως φοράει τσόκαρα. Όταν δεν φοράει τσόκαρα, φοράει ψηλά τακούνια. Όταν περπατεί, ξανάρχονται οι Γερμανοί. Συνήθως μασάει τσίχλα. Όταν δεν μασάει τσίχλα, καπνίζει. Καμιά φορά καπνίζει και μασάει τσίχλα ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν για αυτόν τον λόγο δεν της μιλάει κανείς, αλλά η φωνή της στριγκή. Καμιά φορά κάποιος ξεχνιέται και της απευθύνει το λόγο, τόσες ώρες στο ίδιο γραφείο άλλωστε. Συνήθως μετανιώνει που το έκανε. Συνήθως, στις σπάνιες φορές που κάποιος της μιλάει, αυτή γελάει, φωνάζει, στριγκλίζει, μιλά χωρίς τελειωμό. Τη λυπάμαι. Αλλά δεν την αντέχω. Δεν της μιλάω ποτέ.

Η βουλευτίνα απ' το βήμα είχε τελειώσει, στο βήμα τη διαδέχθηκε τριχωτός καραφλός βουλευτής του κομμουνιστικού κόμματος, όμως ο μαλάκας ήρωάς μας τηλεθεατής στο γραφείο δεν αποθαρρύνθηκε. Συνέχιζε όπως πριν με το πουλί στο χέρι. Ξανά γκριν γκριν το τηλέφωνο, εκνευρισμένος παράτησε το παιχνίδι με τους ήχους και τα χρώματα, κοινώς τα ηχοχρώματα, και είπε να παίξει με τα κώματα...: ΛΑΟΣ, παρακαλώ;
Σιωπή στη άλλη άκρη της γραμμής. Κατακόρυφη αγωνία.
Πάνο; φωνή γυναικεία, αισθαντική.
Κάτω; απάντησε αυτός.
Κάτω! συμφώνησε επιτακτικά η φωνή.
Ξαφνική αλλαγή από το τρίτο στο πρώτο πρόσωπο, αναμενόμενη, στις δικές μου ιστορίες ο μαλάκας και ο ήρωας είμαι μόνον εγώ: Επεσα στα τέσσερα, περίμενα οδηγίες:
«Είναι ένας τύπος, λιανός, με βλέμμα χαζού, που τριγυρνά στη γειτονιά σου όλη μέρα, κάνει κύκλους στο τετράγωνο, με βήμα ταχύ, σχεδόν τροχάδην, και ένα χαμόγελο που δεν προσπαθεί καν να κρύψει ότι μας έχει όλους γραμμένους στα αρχίδια του. Τον έχεις δει;»
«Μάλιστα», είπα.
«Θέλω να τον σκοτώσεις».
«Μάλιστα», είπα. Αλλά δεν μπόρεσα να μη ρωτήσω και γιατί.
«Δεν μ’ αρέσει η φάτσα του, άσε που σίγουρα βρομάν τα χνώτα του. Καμιά φορά φοράει δασύτριχο μουστάκι και ψεύτικο υπερμέγεθες στήθος και τραγουδάει Έλα Λόλα».
Ακούγοντας τη φωνή ένιωθα σαν να εργάζομαι σε παιδική χαρά ντουέτο με τον Σάκη Ρουβά και τον Ντέμη Ρούσο.
«Πες μου κι άλλα», είπα.
«Δρομολόγηση προπαρασκευαστικής δράσης που στόχο έχει να προλειάνει το έδαφος για μελλοντικές νομοθετικές πρωτοβουλίες για την προώθηση νέων ευρωπαϊκών τουριστικών διαδρομών που βασίζονται στην ευρωπαϊκή πολιτισμική κληρονομιά».
Ακούστηκαν πυροβολισμοί στην άλλη άκρη της γραμμής και η φωνή βουβάθηκε.
Μέτρησα εικοσιεφτά λέξεις νεκρές. Ποιος και γιατί τις σκότωσε;

Ουίσκι σε ποτήρι πλαστικό.
Γυμνιστές δυνατοί δεινόσαυροι, δεινοί χειμερινοί κολυμβητές, δυναμιτίζουν τα δυνητικά δεινά του ΔουΝουΤου. Ξυπόλητος παλεύω με μια θηριώδη αρκούδα.
Αναρτώ μικρή αγγελία: Ζητείται φτηνός πληρωμένος δολοφόνος διαδικτυακών περσόνων.
Μεταχειρισμένες Παρασκευές out of print. Κόβω το τσιγάρο ξεχνώντας ότι το έχω ήδη ανάψει.
Να φάω τ’ αχλάδια μου τώρα; Ή μετά;
Λέμε στη δουλειά ανέκδοτα για τον Καντιώτη. Ντράπηκα να πω για το αυτόγραφό του, που ‘χω κρυμμένο μέσα στην Αγία Γραφή. Κάποτε τον ρώτησαν «ποιο είναι το αγαπημένο σας πολίτευμα;» και απάντησε ότι συμπαθεί, λέει, το καθεστώς της Κίνας του Μάο. Εξήγησε στον έκπληκτο ρεπόρτερ: είναι το μοναδικό καθεστώς που ταΐζει τους πεινασμένους. Και συμπλήρωσε, δίχως να τον ρωτήσει κανείς, πως ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ στο φεγγάρι.
Αύριο θα πάω στον τρύγο. Θα σου φέρω και φωτογραφίες. Ίσως και σταφύλι.