Αδερφέ το ποτήρι μου είναι άδειο! Να το γεμίσουμε λίγο θάνατο;

Στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου του "Ο γιος που δεν θα θέλατε να έχετε", ο Κώστας Κοντοδήμος (πάλι αυτός; ναι, πάλι, γούστο μου καπέλο μου και καουμποηλίκι μου) μεταξύ αλλων αναρωτιέται τι θα απομείνει στο μέλλον απ' το πολιτισμό "μας" (τα εισαγωγικά στο "μας" τα βάζω γιατί είναι μια μεγάάάλη συζήτηση κατά πόσο νιώθω ότι είναι δικός μου ο οποιοσδήποτε πολιτισμός, πολλώ δε μάλλον ο ελληνικός). Και γράφει:

Τα μόνα που στα χρόνια τους θα ακούγονται θα είναι τα τραγούδια μας. Αυτά που σήμερα σιγοτραγουδάμε μποτιλιαρισμένοι στα αυτοκίνητα, αυτά θα μπουν, ως τα γλυκά μας έλκη, στα μουσεία του μέλλοντος. Αυτά τα ίδια που ακούμε να μας τρομάζουν μόλις ξυπνήσουμε κάθε πρωί.

Στη σελίδα 56, η αμερικανίδα Φελίσια μόλις έχει ξυπνήσει σε κάποιο σπίτι. Από κάπου πιο μέσα ακούει ενα καζανάκι, ένα φτέρνισμα κι ένα ραδιόφωνο στο τέρμα να παίζει κάποιο τραγούδι με καψούρικους στίχους. Και σκέφτεται:

Οι Έλληνες ακούνε περίεργα τραγούδια, λυπημένα πάντα, ακόμα και το πρωί. Ισως για αυτό δεν μιλάνε πολύ όταν ξυπνάνε. Προπονούνται στη λύπη.

Με τις όποιες επιφυλάξεις και τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να έχω (που τις έχω δηλαδή) απέναντι στην εξίσωση Ελληνας = Πόνος, το θυμήθηκα αυτό το απόσπασμα, γιατί σήμερα το πρωί που ξύπνησα με τσάκωσα να τραγουδάω το τραγουδάκι που ακολουθεί, τον τραγουδιστή του οποίου, παρότι τον καιρό της "Ρόζας" και των "Λαδάδικων" ούτε που ήθελα να τον ακούω, εκτιμώ ιδιαίτερα. Και το συγκεκριμένο κομμάτι, ας το παραδεχτώ επιτέλους, είναι απ' τα αγαπημένα μου. Θεωρώ ότι αποτελεί την κορυφή ενός τριγώνου, μαζί με το Brother my cup is empty του Νικολάκη του Σπηλιά και το 100 years των Cure...