Περί καταστατικών και άλλων δαιμονίων

Δεν ξέρω πια τι να κάνω με την κοινωνία που με περιστοιχίζει. Τέτοια μισαλλοδοξία ακόμη και στα απλά καθημερινά πράγματα με κάνει να χάνω την ισορροπία μου (μη φοβάσαι Σαλαχ-Αλμπαντίν - ή κάπως έτσι τελωσπάντων), είμαστε πολλοί τελικά. Και το κακό είναι ότι, για να παραφράσω και τον στίχο των Clash, προσπαθώ να την πολεμήσω και πάντα με νικάει γαμώτο. Τουτέστιν, χάνω πάντα την ηρεμία μου και την αυτοκυριαρχία μου και σπάνια καταφέρνω κάτι.
Που να ξεχάσω το συγκλονιστικό σκηνικό στο αστικό Β8, Αθήνα-Μεταμόρφωση, 3 η ώρα το μεσημέρι, και τα όσα άκουσα για τις εξάψεις μου και τις πρωκτικές μου συνευρέσεις επειδή άνοιξα το παράθυρο και μια "κυρία" που καθόταν από πίσω μου ενοχλήθηκε! Ααα, και τις καρπαζιές που μου έριχνε και τα μαλλιά που μου τράβαγε χαριτολογώντας. Το ξαναγράφω, το ξαναθυμάμαι και τρέμω ολόκληρη. Νομίζω ότι ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Κρίμα που δεν είχα αρχίσει ακόμη πολεμικές τέχνες, μα τω Μπρους Λι, θα την είχα σαπίσει και ας με έβγαζε ο Τριανταφυλλόπουλος πρώτο θέμα! Ήθελα όμως να μη δώσω συνέχεια, την έφτυσα κατεβαίνοντας, αλλά και πάλι, 6 χρόνια μετά και 666 συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή μου, δεν έχω βρει τη νιρβάνα που αναζητώ.
Τι έγινε πάλι βρε κοπελιά θα μου πείτε και ανατσουτσουμπρίασες; (οι ιδιωματικές διάλεκτοι είναι επίσης κάτι που μας βγαίνει αβίαστα κάθε που βράζει το είναι μας... Το γύφτο και αν τον επλένεις...). Κατέβαινα που λέτε με το ποδηλατάκι μου να πάω στις πολεμικές που σας ανέφερα παραπάνω, καθότι άμα κάνεις μια δουλειά, την κάνεις καλά. Δεν πας με το αυτοκίνητο να αθληθείς. Τί γιαλαντζί άθληση θα ήταν.
Αααα, όλα και όλα, είμαι μερακλού.
Να τονίσω ότι μένω στον 5ο, ρετιρέ, με καταπληκτική θέα, πάρα πολύ ωραίο σπίτι σας λέω - αλλά ξεφεύγω από το θέμα μου.
Φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας και εκεί φυσικά ένας κύριος μου κάνει την επίπληξη: "Απαγορεύονται τα ποδήλατα στην πολυκατοικία, δεσποινίς!".
Ιιιιιιιι, τί μη'θιλις. Όχι ότι είπα και πολλά και ουσιαστικά δηλαδή. Πάλι εγώ έφυγα συγχισμένη. Για μια ακόμη φορά δεν κατάφερα να χαμογελάσω σαρδόνια στην κοινωνία και να αποχωρήσω με τον αέρα της νικήτριας. Το μόνο που κατάφερα ήταν λογικά να απαιτήσω την απόφαση που το απαγορεύει και να μην πάρω απάντηση.
Λέτε να τη γλιτώσω από αυτά τα αντιανθρώπινα, ομοφοβικά, ρατσιστικά και ακραιφνώς συντηρητικά καταστατικά που δε σου επιτρέπουν να απλώσεις τις κυλότες πρωινές ώρες γιατί μόλις έχει δει ο συνταξιούχος τα πρωινάδικα με τις ημίγυμνες παρουσιάστριες και σκανδαλίζεται περισσότερο;
Λέτε να μπορέσει πλέον η Κοτούλα μου να κυκλοφορεί αμέριμνη και "το ξανθό μαλλί μου να ανιμίζει στον άνιμο"; (άσχετο, αλλά δεν κρατιέμαι να μη σας το πω, αυτό είναι από ραβασάκι που μου άφησε θαυμαστής σε μπαρ την ώρα που χόρευα. Γραφικό μεν, αλλά μου έφτιαξε τρελά τη διάθεση. Αμέ, γεροντοκόρη γεροντοκόρη, αλλά έχω και τα τυχερά μου που και που, τί νομίζετε;)