Ενοχή και Μετάνοια (Εγκλημα και Τιμωρία ήθελα να βάλω, αλλά με πρόλαβε κάποιος συγγραφίσκος)

Ο Δαβίδ Ευγένιος Εδουάρδου είναι μετανοημένος μεταμαρτωλός, μετακήρυκας μεταμιάς μεταβιβλικής μεταποκάλυψης. Ο ακροατής του, εν προκειμένω η αφεντομουτσουνάρα μου, είναι αθώος, ενοχικά αθώος. Νιώθω ενοχές, εντούτοις δεν ακούω Μπλε, το Μπλε κάνει ωστόσο καλές τυρόπιτες, αλλά ακριβές ρε γαμώτη μου, άσε που ενεργοποιούν το ΓΟΠ μου (προσοχή ΓΟΠ, ουχί ΓΑΠ, διότι αυτός δεν ενεργοποιείται με τίποτε...).

Το Σίλιτ Μπανγκ καθαρίζει όλες τις βρομιές, άλατα, λίπη, σε γυαλιστερές επιφάνειες και πλακάκια. Διπλή συσκευασία-δώρου, με έκπτωση δύο ευρώ. Το καλγκόν δεν ξέρω τι σκατά κάνει, αλλά παίρνω κι απ’ αυτό. Μεγάλη συσκευασία, φυσικά. Και στις δύο οδοντόβουρτσες μαρκαμέκαψες η μία δώρο. Πάρε και απ’ αυτές. Το κουάντο έβγαλε καινούργιο σούπερ άρωμα πράσινου μήλου για περισσότερη φρεσκάδα. Ζούμε μεγάλες στιγμές! Μεγάλη συσκευασία, οπωσδήποτε, βαριά και ασήκωτη, θα πάρω. Και τα δημητριακά που προτιμώ, γιατί ανταποκρίνονται στις ενοχές που νιώθω για τα παραπανίσια κιλά μου και νοιάζονται για μένα και διαρκώς με ρωτούν, βάζοντας μου τον προβολέα στη μούρη, «γιατί η ολικη άλεση κάνει καλό στη γραμμή σου; Ε; Μίλα, σκουλήκι, γιατί;», δίνουν δώρο ένα wii fit πράμα, δεν κατάλαβα τι, κονσόλα λέει, σε 50 υπερτυχερούς, για να έχουν τον προσωπικό τους γυμναστή στο σπίτι και να διασκεδάζουν παίζοντας. Τι κρίμα! Εγώ έχω μια κονσόλα πλεϊστέισιον και διασκεδάζω παίζοντας αλλά μου λείπει μια προσωπική μου γυμνάστρια. Ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου: «Όπου χέζουν οι αρκούδες: Απ’ την επαναστατική γυμναστική στη γυμναστική στο σπίτι».

Αχ, καλέ, δύο αναρχικοί! Όχι, ψέματα, δύο γέροι (δεν είναι γέροι, μη πολιτικαλι κορεκτ τύπε, ηλικιωμένοι είναι). «Αυτοί οι 300, δεξιοί και αριστεροί, για να στο πω διαφορετικά, και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…». Δεν ακούω παρακάτω. Ξέρω που θα καταλήξουν οι γεροαναρχικοί: «Ίδια είν’ τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά».

Ο τρελός της γειτονιάς στέκεται στη μέση της Δραγούμη και αναφωνεί: «Και με λέει ότι θα έρθει απ’ την Ολύμπου με τα πόδια, έτσι με λέει, ρε δεν πάει καλά». Τον κατανοώ απόλυτα, αυτόν και τις μεταφυσικές μετακινητικές ανησυχίες του. Τ’ αυτοκίνητα γιατί τα φτιάξαμε; Ακούς εκεί «με τα πόδια»!

Με τα πόδια κάνουν πορεία κι οι φοιτητές. Νάτοι, περνάνε από μπρος μου. «Ακούστε καλά τι λένε οι φοιτητές…». Να τους ακούσουμε. Αλλά αυτοί είναι όλοι κι όλοι; Τι σκατά φοιτητούπολη είναι η Σαλονίκη;

Στέκομαι σαν ηλίθιος, καθώς περνούν από μπροστά μου. Με τις σακούλες στο χέρι, μισοσχισμένες, ασήκωτες, τι τις ήθελα τις συσκευασίες δώρου, με το ελαφρύ πανωφόρι που μου έδωσε ο αδερφός μου, όταν αυτός το βαρέθηκε, και μου πέφτει λίγο μεγάλο στους ώμους και μικρό στην κοιλιά, τους κοιτώ, έχω την υποψία ότι βρομάνε τα πόδια μου και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, νιώθω και ενοχές. Σίγουρα με κοιτούν και λένε μέσα τους «τι αστός!» ή ακόμη χειρότερα «τι αστείος!».

Φτάνω στο σπίτι. Με περιμένει ένα γράμμα. Αχ, τι καλά, με θυμήθηκε η Κλινίκ! «Αγοράζοντας το σύστημα περιποίησης 3-Step κερδίζετε ένα νεσεσέρ με τρία προϊόντα Κλινίκ επιδεικνύοντας το κουπόνι σας. Επιλέξτε ένα από τα πέντε νεσεσέρ με βάση τις ανάγκες τις δικής σας επιδερμίδας». Γουάου, δεν ξανάγινε! Τι κάθομαι; Αλλά η σκληρή πραγματικότητα δεν με αφήνει να χαρώ. Αφεντικό, φτάσαμε 10 του μηνός και ακόμη δεν εξόφλησες τον προηγούμενο το μήνα! Αντε τι θα γίνει; Εχουμε άμεσες και βασικές ανάγκες: Θέλω νεσεσέρ, λέμε!