Μια φιάλη Ronal αρκεί για να στηρίξει την οθόνη 17 ιντσών ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή

Ο Ηλίας ένιωθε τον ανδρισμό του να θεριεύει σε κάθε της άγγιγμα. Η ανάσα της, ασυνείδητος εμπρηστής, του τσουρούφλισε το αυτί. Το μέγεθος της καταστροφής έγινε ορατό την επομένη το πρωί, στις απευθείας συνδέσεις των –ανορθόγραφων- καναλιών (ο Γιώργος Αυτιάς μάλιστα το πήρε προσωπικά) με «τα καμένα του Ηλεία». Στάθηκε στα μπαλκόνια της να πάρει μιαν ανάσα, προτού βυθιστεί στο ολάνθιστο, υγρό ρουμάνι της, όταν ακούστηκε το πρώτο τρίξιμο. Φτου ρε πούστη μου, πάλι θα σπάσει το κρεβάτι, σκέφτηκε. Μέσα στη θανατερή σιγαλιά της νύχτας τα τριξίματα φορέσανε στολή αποκριάτικη και μεταμορφωθήκανε σε βήματα. Οπως-όπως μετέφερε το πουλί του απ΄ την παλάμη του στο σώβρακο και αφουγκράστηκε: κι άλλο τρίξιμο! Απ’ το διαμέρισμα του πάνω ορόφου σίγουρα. Σςςς... μα τι ήταν αυτό; Μουσική; Μα τι το κάναμε εδώ πέρα; Τραγούδια απ’ το δεύτερο όροφο; Γιορτή, κι αυτός ακάλεστος; Είπε στη φανταστική του γκόμενα να πάει να γαμηθεί με κάποιον άλλο κι ετοιμάστηκε για το πάρτυ, όταν σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν πρέπον να πάει με άδεια χέρια.

Κεντέρησε ως το πλησιέστερο διανυκτερεύον ζαχαροπλαστείο. «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα χάπια μου», είπε στον υπάλληλο, ο οποίος δεν είχε καμιά όρεξη να ανακατευτεί στην ιστορία μου, ας όψεται η ανάγκη και η κοινωνικά ανάλγητη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αυτός Γιωργάκη ψήφισε,...

-Για το σπίτι ή να σας τα τυλίξω για δωράκι; ρώτησε.

-Δεν θα πω τίποτε χωρίς την παρουσία του δικηγόρου μου, ούρλιαξε ο καημένος, καμένος πνευματικά και συγκαμένος μετά από τόσο τρέξιμο Ηλίας και τύλιξε τον υπάλληλο σε μια κόλλα χαρτί.

Ο Ηλίας στάθηκε να ξαποστάσει σε ένα ξέφωτο, το οποίο είχε κατέβει στην πόλη απ’ το χωριό για να επισκεφτεί κάτι συγγενείς και για να γαμήσει. Ηταν λάθος κίνηση, το ήξερε. Απ’ τη στιγμή που τους Τίντερστιξ διαδέχτηκαν οι Fuck you is my name δεν μπορούσε να γράψει, ή έστω να σνιφάρει, ούτε γραμμή. Είχε υποχρέωση όμως απέναντι στην Ιστορία να ξαναπιάσει το νήμα απ’ εκεί που είχε αρχίσει να χάνεται: Στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου η μυστική πράκτορας Γιώτα Πέντε Ψυχολογικό περίμενε τον συνεργάτη της, μυστικό πράκτορα Γιώτη Φαρί Λακτέ ντε Νουτρίτσια. Κάθε λεπτό που περνούσε ο εκνευρισμός της μεγάλωνε… Η αποστολή τους ήταν πολύ σημαντική και ο χρόνος στέρευε σαν τις ιδέες του γράφοντα για το τι θα γίνει παρακάτω.

«Εφερα και εργολάβους να φάμε», ο Γιώτης Φαρί Λακτέ Ντε Νουτρίτσια, στο εφεξής για συντομία Γιώτης Φαρί Λακτέ ντε Νουτρίτσια Γερά Παιδιά από Κούνια, όρμησε σα σίφουνας στο δωμάτιο, με ένα φορητό κασετόφωνο στους ώμους, τα τεράστια ηχεία του οποίου (του κασετοφώνου, όχι του Γιώτη Φαρί Λακτέ) έπαιζαν στη διαπασών τον τελευταίο δίσκο των Witch «Paralyzed» που κατέβασα χτες από το διαδίκτυο, ξέρω-ξέρω, η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική και μπλα μπλα μπλακ σάμπαθ, όντως σαν μπλακ σάμπαθ ακούγονται οι Witch, πώς το καταλάβατε;

-Σςςς, του είπε αυτή, κι εσύ μπουχέσα που πληκτρολογείς, βγάλε το σκασμό. Ακου! Ο μαλάκας του πρώτου σταμάτησε να τον παίζει. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα.

Κι εδώ ο σιγά μην τον αποκαλέσω συγγραφέα αυτού του πονήματος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: Να γράψει τη συνέχεια ή να καθαρίσει επιτέλους το γραφείο του κι εκείνη την κούπα καφέ με την πράσινη μούχλα που ανακάλυψε κάτω από τη βελόνα του πικάπ, η οποία (η μούχλα, όχι η βελόνα) προκάλεσε την αηδία του Σκύλου της Βάλια Κάλντα και την άμεσή αποχώρησή του από την ηλεκτρονική συνομιλία; Τελικά ανέβαλε οποιαδήποτε απόφαση για την ημέρα που θα γίνει πρωθυπουργός ο Γιωργάκης, τότε που εορτάζεται κι ο Αγιος Πέος, και ήπιε μια γουλιά από τον μισοτελειωμένο καφέ του προηγούμενου μήνα, όταν ένα βιβλίο, κρυμμένο κάτω απ’ τη μούχλα, του έκατσε στο λαιμό: Αναπαριστώντας μια εικόνα με καφέ απ’ το παρελθόν, μάρτυρας της οποίας ήταν ο δυστυχής Διάσελος, ξέρασε τον καφέ και το βιβλίο στο πάτωμα (ήταν πλέον αναπόφευκτο, έπρεπε να σφουγγαρίσει): Μισέλ Μπερνστάιν, Όλα τα άλογα του βασιλιά, εκδόσεις Οξύ, αγορασμένο στις 12/12/1997, στην Αθήνα, μετά από μια πορεία εναντίον του Ν. 2525 του Γεράσιμου Κατσεκαλά (κι αν θυμάται καλά, τότε μίλησε πρώτη φορά με την Κ. για μουσική, και συγκεκριμένα για τους Gomez, αυτός κρατούσε μια πλαστική σακούλα με κάτι κομμάτια παστίτσιο για το ταξίδι της επιστροφής που είχε δώσει σε όλους τους κάφρους η Ε., στης οποίας το σπίτι είχαν πάει ακάλεστοι να φάνε και να χέσουνε, κι η Κ. φορούσε εκείνο το NIKE μπουφανάκι που πλέον δεν φοράει πια). Γύρισε σε μια τυχαία σελίδα στο επίμετρο:

«Εδώ είχε μπει στην πράξη η συστηματική αμφιβολία για όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και δουλειάς αυτής της κοινωνίας, μια καθολική κριτική της αντίληψης για την ευτυχία».

Και παρακάτω:

«Αυτή η ομάδα έτεινε προς ένα ρόλο καθαρής κατανάλωσης και πρώτα από όλα ελεύθερης κατανάλωσης του χρόνου της. Απασχολούνταν έτσι άμεσα με τις ποιοτικές παραλλαγές του καθημερινού…».

Και μετά:

«Το μοναδικό ενδιαφέρον εγχείρημα είναι η απελευθέρωση της καθημερινής ζωής όχι μόνο μέσα στις προοπτικές της ιστορίας αλλά για μας και τώρα αμέσως».

Και τέλος:

«Έπειτα έρχεται η συνείδηση πως όλα είναι λάθος, πως δεν είναι παρά ένα όνειρο, πως δεν υπάρχουν καινούργια γεγονότα…».