Γιατί αποφάσισα πως είμαι εθνικιστής

Έστω ότι πριν από κάποια χρόνια ήσουν χασομέρης και κάτι όμορφα χειμωνιάτικά πρωινά δεν είχες τι να κάνεις και ξεκινούσες τη βόλτα σου από το Κεφαλομάντουκο. Περνώντας μέσα από το Μαντούκι, έβγαινες στο Λιμάνι, όπου, πέρα από ένα κάρο εσπρεσάδικα και καταστήματα ειδών αλιείας, δεν είχε τίποτε ιδιαίτερο, εκτός ίσως από τις φοιτήτριες που διέμεναν στο ξενοδοχείο-εστία Iόνιον. Υποχρεωτικό: βηματισμός όχι γρήγορος αλλά σταθερός. Σταδιακά, στρίβοντας από την κάτω γωνία του Νέου Φρουρίου, η εικόνα ομόρφαινε. Το Παλιό Λιμάνι. Εάν κουραζόσουν, πράγμα απαράδεκτο για έναν νέο άνθρωπο, ή αν ήσουν απελπιστικά χασομέρης, καθόσουν να πιεις μια πρωινή μπίρα στο Ποσειδώνιο με θέα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τον Βίδο. Ακολούθως, προτιμούσες να απορρίψεις την προοπτική να φτάσεις στο Λιστόν μέσα από τα στενά της Μητρόπολης, γιατί έτσι θα έχανες την ομορφιά των Μουράγιων. Περνώντας μπροστά από το Μέγαρο Καποδίστρια, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, έκαμνες θέλοντας και μη το σταυρό σου, να μην σου πέσει κάνας σοβάς στο κεφάλι και αφού αναρωτιόσουν για πολλοστή φορά αν είναι Μασόνοι οι τύποι στην Αναγνωστική Εταιρεία λίγο παραπέρα, περνούσες κάτω από την καμάρα που χώριζε το ΤΑΒ από το Μουσείο Ανατολικής Τέχνης. Εάν ήθελες άλλη μία μπίρα, μπορούσες να καθίσεις στο Αρτ καφέ, στον Ζήσιμο, στον Ερνέστο, ή στον Κοχλία αν η ψυχούλα σου γούσταρε και λίγη πασαρέλα μαζί με την μπίρα σου. Μέσα από τη Σπιανάδα για να φτάσεις στον τελικό σου προορισμό: τη λεωφόρο (γκουντ)Μπάι Πας, ή ευρύτερα γνωστή ως λεωφόρο του κόλπου της Γαρίτσας. Συνταξιούχοι καρδιοπαθείς ροβολούσαν ολημερίς πάνω κάτω, πάνω κάτω. Μαζί τους κι εσύ. Μια στάση στα σκαλάκια μπροστά στο Κορφού Παλάς, γιατί όλο και κάποιον γνωστό θα έβρισκες να αράζει εκεί, και ακόμη μία στην κολώνα του Ντούγκλα, για να πεις στους τελειωμένους που την πέφτανε εκεί πέρα με βλέμμα απλανές να μην είναι τόσο κάρφωμα. Εάν δεν βαριόσουν πολύ, αντί να σταματήσεις στον Ανεμόμυλο, προχωρούσες μέχρι το Μον Ρεπό, στη μικρή, έρημη συνήθως παραλία, για μια βουτιά στα καταπράσινα, λόγω των δέντρων που αντανακλούσαν από πάνω, νερά. Και δεν ήταν ούτε μεσημέρι ακόμη. Ολος ο κόσμος δικός σου ήταν.

Εάν μετά από χρόνια, δεν είσαι χασομέρης αλλά χρονοθήρας, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ίσως να κλέψεις από τον ύπνο σου. Σήκω πρωί, κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις νωρίς-νωρίς, για να αποφύγεις την κίνηση. Μετά, βάλε στα ακουστικά τους Νάσιοναλ και κατέβα ευθεία κάτω από το Ιπποκράτειο την Φλέμιγκ. Αναριγείς και δεν ξέρεις αν φταίει η κωλοϋγρασία ή το Fake Empire. Μια άλλη λεωφόρος (γκουντ)Μπάι Πας κόβει την κάθοδό σου. Νέα Παραλία, με κατεύθυνση δυτικά. Το βήμα τώρα πια αναγκαστικά πέρα από σταθερό είναι και γρήγορο, σχεδόν βιαστικό. Μοσχάρι ενάμισι κιλό, πιπεριές, ντομάτες, φέτα, μπανάνες. Μπροστά από το πάρκο των Σκύλων θυμάσαι τα φεστιβάλ του Ράδιο Ουτοπία. Ποδηλάτες πολλοί. Διαβάτες πολλοί. Και πολύς κόσμος που τρέχει, για γυμναστική εννοώ, όχι επειδή δεν φτάνει. Μια καλοκαμωμένη δεσποινίς με κολάν κάνει ασκήσεις asana -ή όπως αλλιώς τις ονομάζει η Ελένη Πετρουλάκη- με την πλάτη γυρισμένη στην πόλη. Αντιστέκεσαι σε δύο πειρασμούς: να την πλησιάσεις χωρίς να το καταλάβει και να την πετάξεις στο νερό ή να τη βγάλεις μια φωτογραφία έτσι όπως είναι σκυφτή. Πατάς σκιπ στα τραγούδια των Στέρεο Νόβα -συναισθηματισμοί πρωινιάτικα; Προσπερνάς τον Βουκεφάλα που έχει για καβαλάρη ένα αρχίδι, και φτάνεις στον Λευκό Πύργο. Δύο καγκούρια κάνουνε καμάκι σε τέσσερις κοπελίτσες. Ευχάριστο, γίνονται ακόμη αυτά;

Παραπέρα όλο και χειρότερα. Καλά ήταν ως εδώ. Βάζεις μπρος για τον χασάπη (πόσα κιλά μοσχάρι είπαμε;) και αποφασίζεις να γράψεις μια διθυραμβική δισκοκριτική για τους National και τον δίσκο τους Boxer, που μήνες τώρα δεν μπορείς να σταματήσεις να ακούς, η οποία τελειώνει ακριβώς εδώ.