Μάντσεστερ, Χριστούγεννα 1999. Ηχογραφημένη εκπομπή του Τζον Πιλ: Εντ νάου δι μπεστ σονγκ εβερ ρίτεν, μπάι δι Αντερτονζ. Τρελαίνεσαι. Το κομμάτι το γνωρίζεις φυσικά. Μόνο που τόσα χρόνια νόμιζες πως το λέγανε οι Μπαζκοκζ. Κάπου την έχεις αυτήν την κασέτα. Μέχρι και ισραηλινό τρανς είχε παίξει ο τρελάρας ο Πιλ.
Και μια μικρή ταξιδιωτική ανάμνηση: Οι ξενερουά Αγγλοι στα μπαρ και στα κλαμπ δεν στέκονται σαν όρθια ζώα με ένα ποτό στο χέρι. Πίνουν τη μια μπίρα μετά την άλλη και ξεσκίζονται στο χορό. Μόνο όταν έπαιζε το Κριπ των Ρέντιοχεντ, οι ίδιοι κάφροι με τις μπιροκοιλιές στέκονταν ακίνητοι, κάποιοι κλαίγανε. Αμα έπαιζε όμως κάτι τέτοιο...
Ενα βράδυ είχα βρεθεί σε ένα από αυτά τα ολίγον τι κιτς κλαμπ του Μάντσεστερ (οι κολώνες ήταν καλυμένες με τιγρέ γουνάκια, ο Χριστός κι Απόστολος δηλαδή), όπου ο ντιτζέης παίζει ολ τάιμ κλάσικζ, από Μπόνι Εμ μέχρι Κλας, από Οάσις μέχρι παλιά καλή σόουλ. Και παίζει ένα κομμάτι σόουλ, τελείως ξεσηκωτικό, και όλοι ξεβιδώνονται στο χορό. Ποτέ μα ποτέ δεν πάω να ρωτήσω έναν ντιτζέη τι είναι αυτό που παίζει για τρεις λόγους: για να μην τον ενοχλήσω, γιατί γενικότερα είμαι λίγο ντροπαλός, αλλά και δεν καταδέχομαι να δείξω την άγνοιά μου. Τεσπά, για την κομματάρα αυτήν έπρεπε να πάω. Ισως ο άνθρωπος να μου το είπε σωστά Αλ Γουίλσον. Εγώ άκουσα πάντως Τζακ Γουίλσον. Και μπερδευτηκα. Γιατί ήξερα τον Τζάκι Γουίλσον και νόμιζα πως αυτόν εννοούσε. Αλλη μια παρεξήγηση που λύθηκε χρόνια μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου