Μα που πάνε τα λεφτά;

Είναι ένα θέμα που εδώ και καιρό ήθελα να θίξω με το μοναδικό στον κόσμο λόγο μου. Και είναι το εξής:



Θέλεις να πάρεις το λεωφορείο. Βλέπεις όμως ότι στο πορτοφόλι δεν έχεις εισιτήρια και έχεις ένα ευρώ. Λες: "δα μαμείς θα βάλω το ευρόπουλο".
Ναι. Τα ΟΑΣΘιτικα μαουνιάρικα λεωφορεία έχουν κερματοδέκτες. Το θέμα όμως είναι ότι ουδέποτε τα μηχανάκια αυτά δίνουν ρέστα. Δεν είναι προγραμματισμένα να δίνουν ρέστα.
Όταν λοιπόν θες απλά να πάρεις μιιιιιια στις τόόόόόόσες λεωφορείο για να πας σπίτι ή στη γκόμενα ή όπου αλλού, και έχεις ένα ευρώ λες θα το βάλω και δε πα να πα για βρούβες. Τι γίνεται όμως όταν παρατηρείς τα εξής καθημερινά:
Τα περίπτερα λένε ότι πουλάνε εισιτήρια αλλά πάσχουν από στοκ. Όπερ καθερμηνερνόμενων ότι ποτέ μα ποτέ μα που να χτυπάς τον λοκώ σου κάτω δεν έχουν τα μαγικά χαρτάκια για να μπεις όσαν άνθρωπος στο μπας. Επίσης:
Τα εισιτήρια στο περίπτερο κάνουν 50 ψωρολεπτούλια. Το εισιτήριο στο λεωφορείο κάνει 60 λεπτά. Γιατί η αλλαγή στην τιμή; Μήπως για να εκμεταλλευθούν το γεγονός ότι ποτέ μα ποτέ τα χάλκινα κέρματα δεν είναι όσα χρειάζεσαι; Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν έχω αυτό το τρισκατάρατο δεκάλεπτο. Μια ζωή έχω ένα ευρώ ή δυο ευρώ και πενήντα λεπτά στο πορτοφόλι.
Σε αναγκάζουν λοιπόν:
(α) Να πληρώσεις παραπάνω. Ναι ξέρω 10 λεπτά δεν είναι τίποτα για εμένα ή εσένα. Πόσοι όμως τα δίνουν και τι ποσό μαζεύεται καθημερινά;
(β) Να πάρεις εισιτήριο των εξήκοντα λεπτώνε (το ε δε μου ξέφυγε απλώς θυμήθηκα το Μανώλη Μαυρομάτη) με κέρμα του ενούς ευρού. Κάτι που μου τη δίνει παάρα πολύ στα νεύρα.
(γ) Να πάρεις επειδή σου την έχει δώσει και δε θές να τους χαρίσεις 40 λεπτά το εισιτήριο για τις 24 ωρες διαδρομές που κάνει 2 ευρώ. Αν έχεις φυσικά το 2ευρω. Έλα σου όμως που έτσι μπορεί να τους χαρίσεις παραπάνω γιατί ενδέχεται να πάρεις μόνο ένα λεωφορείο.
Αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσεις το οδηγό που μια ζωή πάει λες και είναι στο πολιτικό του αυτοκίνητο. Που σημαίνει ότι δε έχει καταλάβει ότι κουβαλάει ανθρώπους και όχι βόδια. Είναι ανάγκη να πατάνε πάντα το φρένο τόσο απότομα; Είναι ανάγκη να περνάνε από τους κακοτράχαλους δρόμους τόσο γρήγορα που προσπαθείς να κρατηθείς από όπου μπορείς γιατί πιστεύεις ότι είσαι σε ράλι Παρί-Ντακάρ, έχεις χάσει χρόνο και τρέχεις να κιπ απ δε πέις; Είναι ανάγκη όταν είναι στο φανάρι να αφήνει και να πατάει το φρένο παίζοντας το γνωστό: "Τώρα θα ανάξει, τώρα θα ανάψει, τώρα θα ανάψει" λες και είναι ο Πάτρικ ο φίλος του Μπόμπ του Σφουγγαράκη; (Μην ακούω μαλακίες ότι ο Μπομπ είναι γκέι έτσι; Παίρνω ανάποδες). Και εσύ να πηγαίνεις μπρος πίσω συνεχώς;
Και ας πούμε ότι ο ΟΑΣΘ του καινούργιου στόλου και της Γκόμενας (άλλο και αυτό ε;) που λέει: "Επόμενη στάση, next stop, Ιπποκράτειο" άσχετα αν κάνεις πέντε ώρες να πάς από την Αρτάκης στην Κλεάνθους ας πούμε, των πινακίδων πάνω από τη στάση που θα λένε (Θα είπαμε έτσι;) σε πόση ώρα θα φύγει (άσχετα αν για το 66 θα λέει "Όταν φουλάρει") και άλλων λοιπών τινών έχει βάλει έτσι τα μηχανάκια για να δίνει ότι περισσεύει σε κοινωφελή ιδρύματα. Πού πάνε τα χρήματα; Σε ποιόν και γιατί; Έχει πει κανείς ποτέ; Ποιός ανοίγει αυτήν την κασέλα με τα ψιλά όλου του κόσμου ποιός καταγράφει τι είχε μέσα και που πάνε τα χρήματα; Ε; ποιός; Δεν απαντάτε ε; Το ξερα....
Έχω λοιπόν κάτι να προτείνω. Ναι εγώ. Και θα το προτείνω. Διότι ποτέ δε θυμάμαι να φοβήθηκα να πω αυτό που σκέφτομαι (εκτός απο μια φορά στο λεωφορείο που ήταν μπροστά μου ένας τεράστιος Ρωσοπόντιος βουνό, μιλάμε, και είχε να κάνει μπάνιο κάτι μήνες. Ήθελα να του πω ότι βρωμάει αλλά το θεώρησα λάθος στρατηγική εκείνη τη στιγμή)
Τοεισιτήριο κάνει 50-60 λεπτά ή όσο κάνει τες πα. Ισχύει όμως για 70 λεπτά της ώρας αμέσως μετά την πρώτη ακύρωση του για οποιαδήποτε διαδρομή. Όταν βγείτε από το λεωφορείο (και εφόσον έχετε επιβιώσει από το προαναφερθέν Παρι-Ντακάρ) και έχετα κάνει μια σχετικά σύντομη διαδρομή περάστε το εισιτήριο σε κάποιον που ανεβαίνει. Έτσι τους την έχετε σκάσει.
Και πριν γελάσετε ισχύει και εδώ ότι είπαμε για το 10λεπτο. Αν ένας το κάνει δεν έγινε τίποτα. Αν όμως πολλοί το κάνουν;
Ε; Σκέψου το. (Ως άλλος Σόμερ στη διαφήμιση του Old Spice).

Υ.Γ. Τις προάλλες ήμουν στο ΤΡΑΓΙΚΟ 66. Σε μια στάση μπαίνουν δυο τύποι με κάτι φουσκωτά μπουφάν γύρω στα πενήντα με φάτσα "δεν κολλάμε εμείς φιλαράκι. Στέι εγουέι". Κατάλαβα γρήγορα ότι αυτοί κάτι πρέπει να είναι. Πορτιέρηδες; Κάτι τέτοιο. Και εκείνη την ώρα ο ένας από αυτός μου είπε με φωνή βγαλμένη μέσα από την κόλαση: "Το εισιτήριο σας παρακαλώ..."