Υπόθεση εργασίας: Αν ο θεός είναι μαύρη, ο θάνατος είναι λευκός;

Κυριακή απόγευμα, στην πλατεία Εξαρχείων, περιμένω έναν καλό φίλο. Εχω φτάσει πολύ νωρίς. Στέκομαι και χαζεύω τα πανό και τις αφίσες. Αναπόφευκτα με προσεγγίζει ένα από τα παιδιά της πλατείας: “Κάνα ψιλό ρε φιλαράκι, εντάξει δεν σου πουλάω παραμύθια, ξέρεις γιατί τα θέλω, και βλέπεις ούτε μαχαίρι τραβάω, ούτε τσαμπουκάδες”. Του δίνω για να τον ξεφορτωθώ. Αλλά αυτός συνεχίζει: “Και να ξέρεις δηλαδή, για τους τσαμπουκάδες τα κωλοχάπια φταίνε”. Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω, δεν ξέρω τέτοιες λεπτομέρειες. “Για αυτό φίλε”, μου λέει,” να προσέχεις μην πέσεις στα ναρκωτικά”. Κήρυγμα, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα. Μου ξεφεύγει ένα ενδεχομένως ειρωνικό χαμόγελο. “Αλλά τι στα λέω εσένα, εσύ τώρα πια είσαι μεγάλος άνθρωπος, δεν παίζει τέτοια φάση”, συνεχίζει αυτός. “Αντε το πολύ πολύ για καμιά φούντα σε βλέπω”. Εκεί με πιάσανε τα γέλια, αλλά ας είναι καλά το παλικάρι, δεν προσβλήθηκε. Απλώς πήγε να τσιμπήσει κάνα ψιλό από τον επόμενο.
Συνέχισα να περιμένω τον φίλο μου, μόνο που δεν περίμενα να φέρει μαζί του, ως δωράκι, τη λύση απέναντι στο πρόβλημα, όπως την κατέγραψε ο αρχιμανδρίτης Λεωνίδας Κ. Διαμαντόπουλος, στο βιβλίο του “Ναρκωτικά, ο λευκός θάνατος”, από τις εκδόσεις “Ο Σωτήρ”, έκδοσις εβδόμη, 1995.
Διάβασα και ξεστραβώθηκα (οι θεματικές ενότητες και οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Τα ναρκωτικά και οι “άλλοι” (αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι και κομμουνιστές):
… στην εποχή μας με την ανάπτυξη του τουρισμού η επαφή με νέους ξένων λαών είναι συχνή και εύκολη. Και η μετάδοσις της ολεθρίας συνηθείας της χρήσεως ναρκωτικών το ίδιο. Συχνά οι ξένοι μπορούν να δώσουν ναρκωτικά στους νέους μας χωρίς να του πουν τίποτε για αυτό. Σε καραμέλλες, γλυκά ή τσιγάρα. Με μορφή φιλοφρονήσεως.
[…]
Οι γερμανοί κατά τον Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον προσεπάθησαν να καταρρακώσουν το ηθικόν της Βρεττανικής Ογδόης Στρατιάς της Αφρικής “διά της διοχετεύσεως τεραστίων ποσοτήτων οπίου και χασίς, καλλιεργηθέντων εν Βουλγαρία και Τουρκία”.
[…]
Σήμερα η Β. Κορέα και η κομμουνιστική Κίνα φροντίζουν να εφοδιάζουν το δυτικό κόσμο με ναρκωτικά για να επιφέρουν τον εκφυλισμό του και να επιτύχουν έτσι εύκολα την άλωσί του. Εφαρμόζοντας οι χώρες αυτές τις αρχές του Λένιν ότι “η επαναστατική τάξη για να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της πρέπει να χρησιμοποιεί και την πιο παραμικρή σχισμάδα ανάμεσα στους αντιπάλους”, δεν παραβλέπουν και το μέσο τούτο, δηλαδή της με τα ναρκωτικά διαβρώσεως των αστικών κοινωνιών. Από την άποψιν αυτή, αν σκεφθούμε ότι εμείς οι έλληνες έχουμε φίλους και εχθρούς που δεν θέλουν το καλό μας (ας σημειωθεί ότι η Τουρκία είναι μία εκ των κυριωτέρων χωρών που καλλιεργούν συστηματικά όπιο και κάμνουν συστηματικήν εξαγωγήν) μα το να μας έχουν πάντα υποχείριους, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως υπάρχει φόβος συστηματικής προσπάθειας διαδόσεως των ναρκωτικών στη χώρα μας ώστε να χάσουμε τη δυναμικότητά μας και την ισχυρή ψυχική διάθεσι και να γίνουμε όργανα μικροτέρων ή μεγαλυτέρων ισχυρών της γης. Η διάδοσις των ναρκωτικών αποτελεί διά μίαν μικρήν χώραν, όπως η Ελλάς, περικυκλωμένη από αλλοφύλους, αλλοδόξους, δολιοφθοράν πρώτου μεγέθους, διότι θα προκληθή ελάττωσις της Φυλής κατευθείαν ανάλογος προς την έξαρσιν των ναρκωτικών.
[…]
Είναι γεγονός ότι μία από τις πιο σπουδαίες αιτίας χρήσεως ναρκωτικών στην Πατρίδα μας είναι οι ξένοι που έρχονται ως τουρίσται. Πολλοί από αυτούς είναι ήδη ναρκομανείς. Μαζί φέρνουν οπωσδήποτε ναρκωτικά. Αλλοι είναι και λαθρέμποροι. Και οι μεν και οι δε μεταδίδουν το κακόν. Το ίδιο ισχύει και αντιστρόφως. Ελληνες νέοι που πηγαίνουν εις το εξωτερικόν για σπουδές ή δι’ εργασίαν μαθαίνουν εκεί την χρήσιν ναρκωτικών και την μεταφέρουν κατόπιν εις την Ελλάδα. Εις αυτούς ας προσθέσωμεν και μερικούς τσιγγάνους και τσιγγάνες που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να ασχολούνται με την χρήσιν και διακίνησιν ναρκωτικών.

Τα ναρκωτικά και οι συνέπειές τους.
Το πρώτον κάπνισμα δημιουργεί δυνατό κάψιμο στον λαιμό, ζάλην και τάσιν εμέτου, που σπάνια μπορεί να αποφύγη κανείς. Ο καθηγητής Βουγιούκας γράφει ότι “η ελάχιστι έτι ποσότης μαριχουάνας δύναται να βλάψη μονίμως το σώμα και το πνέυμα του ανθρώπου”.
[…]
Το χρόνιο κάπνισμα μαριχουάνας δημιουργεί παραρρινοκολπίτιδα, φαρρυγίτιδα, βρογχίτιδα, εμφύσημα, και άλλες αναπνευστικές ανωμαλίες, μέσα σε χρονικό διάστημα ενός έτους ή και λιγότερο, ενώ για τις ίδιες βλαβες και στην ίδια έκταση για τον καπνιστή των σιγαρέττων καπνού θα χρειάζονταν δέκα και είκοσι ολόκληρα χρόνια.
[…]
Ακόμη περισσότερον σημαντική είναι η επίδρασις του χασίς εις τον συναισθηματικόν και ηθικόν κόσμον του ανθρώπου. Διότι οδηγεί εις απώλειαν του ηθικού αισθήματος. Ο χασισομανής ουχί σπανίως καταλαμβάνεται υπό μανιακής ορμής, εκβάλλει ισχυράς κραυγάς και θραύει παν ό,τι υπάρχει ενώπιόν του, διαπράττων υπό τοιαύτας συνθήκας εγκλήματα βίας κατά της δημοσίας ταξεως ή της ιδιοκτησίας. Συχναί είναι αι συμπλοκαί μεταξύ των χασισομανών από ασημάντους αφορμάς αι οποίαι οφείλονται ακριβώς εις την εξαιρετικήν ευθιξίαν και ευαισθησίαν των, το ευερέθιστον και οξύθυμον, εις τα οποία οδηγούνται από τα παρανοϊκάς παραληρηματικάς ιδέας των. Διά τους λόγους αυτούς οι χασισομανείς πολύ συχνά οπλοφορούν. Επίσης κατά την ώραν της χασιστικής μέθης των διαπράττουν εγκλήματα κατά των ηθών.

Τα ναρκωτικά ως αποτέλεσμα αμαρτωλής ζωής.
Μία άλλη σοβαρά αιτία διαδόσεως των ναρκωτικών μεταξύ των νέων είναι αι παράνομοι αισθηματικαί σχέσεις τας οποίας αναπτύσσουν. Συχνά ό ένας προσφέρει εις τον άλλον ένα τσιγάρο που περιέχει ναρκωτικόν, χωρίς ο άλλος να το γνωρίζη. Και διά να μη χαλάση το χατήρι ο ένας του άλλου υποχωρούν κα κάμνουν την αρχή. Λόγω δε του παράνομου δεσμού δεν είναι εύκολον να αρνηθούν, όταν καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, και συνεχίζουν έτσι την χρήσιν, οπότε συντόμως μετατρέπονται εις ναρκομανείς. Το πράγμα είναι ιδιαιτέρως εύκολον εις τα περιστάσεις αυτάς όταν το ένα εκ των δύο προσώπων είναι ξενικής καταγωγής. Δυστυχώς η μία αμαρτία φέρει την άλλην, τόσον φοβεράν μάλιστα.
[…]
Ένας πολύ εύκολος δρόμος διά την συνήθειαν των ναρκωτικών είναι και αι σχέσεις με πρόσωπα του άλλου φύλου. Λόγω των συναισθηματικών καταστάσεων που δημιουργούν είναι δύσκολος η αντίστασις εις τα προτάσεις και παρακλήσεις ενός προσώπου προς άλλο να πάρουν ναρκωτικόν. Είναι άξιο σημειώσεως ότι πλείστοι ναρκωμανείς νέοι εξεκίνησαν την χρήσιν ναρκωτικών λόγω τοιούτων σχέσεων. Η μία αμαρτία έφερε την άλλη.

Το πρόβλημα των ναρκωτικών και πώς να το λύσετε.
Διά τας σχέσεις και φιλίες με αλλοδαπούς: να είσθε ευγενείς απέναντί των, σχεδόν ποτέ όμως φίλοι και μάλιστα με εμπιστοσύνην. Διότι τα ήθη και αι συνήθειαί των είναι πολύ διαφορετικά από τα ελληνοχριστιανικά μας ήθη. Αν αυτά ισχύουν διά τους ξένους, ισχύουν πολύ περισσότερον διά τους τουρίστας.
[…]
Διότι αυταί καθ’ ευατάς αι τοιαύται σχέσεις είναι παράνομοι και ξέναι προς το θέλημα του Θεού όπως και αν παρουσιάζονται. Τελείως δε αταίριαστοι διά νέους με αξιοπρέπειαν και σοβαρότηταν. Τραυματίζουν τον μεγαλύτερον θησαυρόν της νεανικής ψυχής, την αγνότητά της. Όταν τραυματισθή η αγνότης, τότε με πολλήν ευκολίαν ακολουθούν πολλά κακά, μεταξύ των οποίων και τα ναρκωτικά. Δι’ αυτό, μακρυά από τοιαύτας σχέσεις. Διατηρηθήτε αγνοί και καθαροί, φίλοι νέοι.
[…]
Ωραία το διεκήρυξεν ο πρωτοδίκης Βέροιας κ. Α. Βλάχος: “Μόνο με τη θρησκεία και την πίστη στο θεό μπορούμε να νικήσουμε τα ναρκωτικά και αυτό είναι το μόνο φάρμακο, κι ας μην ψάχνουμε για άλλες λύσεις”.
[…]
Το ίδιο εβεβαίωσαν από την τηλεόρασιν ένας νέος και μία νέα που κατώρθωσαν να σωθούν από τα ναρκωτικά: “Ο Χριστός μας έσωσε!” βροντοφώναξαν.