16 Αυγ 2007

CD fever

Ο κατάλογος με τα cd προς πώληση του Α. σαν αστραπή πέρασε από χέρι σε χέρι στη μικρή φοιτητική μας κοινότητα. Μια ευχάριστη διαφοροποίηση της καθημερινότητάς μας, επιτέλους συνέβαινε κάτι διαφορετικό, πέρα από τις βόλτες σε μιαν πόλη σαν παραμύθι.
“Και γιατί τα πουλάει;” απόρησα. Ήδη τα σάλια μου τρέχανε και τα μάτια μου γυαλίζανε.
“Θέλει να πάει, λέει, σε ένα rave party στην Πάρνηθα και χρειάζεται τα λεφτά για τριπάκια” .
“Ρε μαλάκα, ο τύπος έχει πολύ καλό πράγμα, και γαμώ τις new wave δισκοθήκες”, είπα εγώ, παντελώς αδιάφορος για την προηγούμενη πληροφορία. “Και σε πολύ καλές τιμές μάλιστα” (1.000, 1.500 δρχ. το cd).
“Ναι, δεν τα ακούει πλέον αυτά”, μου είπανε. “Το 'χει γυρίσει στην trance. Αυτά είναι και τα μόνα σιντί που δεν πουλάει”.

Τσακιστήκαμε να πάμε σπίτι του με τον Διάσελο. Στο δρόμο βρήκαμε τον Χ., ενήμερο και αυτόν της κατάστασης.
“Ρε μαλάκες, μην είστε κάφροι”, μας αποπήρε με το σύνηθες αυστηρό του ύφος. “Αυτός ο μαλάκας θα τα φάει όλα τα λεφτά σε χάπια. Δεν τον βοηθάτε με το να αγοράσετε τα cd ρε ζώα. Είναι κατάντια αυτό που κάνει, και αυτό που κάνετε εσείς είναι χειρότερο”.
Φυσικά δεν τον ακούσαμε. Αφού τον στολίσαμε με κάνα δυο κοσμητικά επίθετα για τον ορθόδοξο αριστερό συντηρητισμό του, βρεθήκαμε στο σπίτι του Α. Ηλεκτρονική μουσική στα ηχεία, διάφοροι τύποι αραχτοί, αρωματικά στικς ένας γκαβλιάρης έβλεπε το βιντεάκι της Πάμελα Αντερσον με τις πίπες στον Τόμι Λη, που τότε μόλις είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο.
“Τι έγινε ρε μάγκες;” μας καλωσόρισε ο Α. “Μάθατε για τα cd και με θυμηθήκατε;”
Ψιλοντραπήκαμε. Άλλη μια φορά στο παρελθόν τον είχαμε επισκεφτεί, για ακόμη πιο ιδιοτελείς σκοπούς. Μας είχε δώσει τότε αυτό που θέλαμε, αλλά μας είχε ξεπροβοδίσει ζητώντας μας να τον επισκεφτούμε καμιά φορά και χωρίς να έχουμε κάτι να ζητήσουμε.
“Ελα ρε Πανούλη, πάρε ό,τι θες. Αν και δεν έχουν μείνει πολλά. Αργήσατε. Ηρθαν τα κοράκια, οι φίλοι μου ρε, και τα πήραν όλα σχεδόν. Αλλά κι εγώ το καλύτερο πράμα σας δίνω, με πιάνεις ρε, το καλύτερο το πράμα, χοχοχο”, γέλασε με το αστειάκι του. “Και είχα από όλα, και Zounds και Zeppelin, και καλή φάση δικέ μου. Αλλά τα πήρανε ρε, για πάει ο φίλος τους εκδρομούλα στην Πάρνηθα…”
Κοιταχτήκαμε με τον Διάσελο μουδιασμένοι. Μας τη λέει κι από πάνω το αρχίδι, σκέφτηκα εγώ (ο Διάσελος δεν ξέρω τι σκέφτηκε).
Πράγματι είχανε μείνει ελάχιστα cd. Παίρνω στα χέρια μου, πριν τα αρπάξει ο Διάσελος, το Last Drive, their story so far (τη συλλογή της Music Maniac rec. με τους δύο πρώτους δίσκους τους), το From the flat fields των Bauhaus, το This is the sea των Waterboys, και γραπώνω το Real Life των Magazine που ήδη κρατά ο Διάσελος.
“Εγώ το είδα πρώτος”, του λέω αποφασιστικά.
“Τι λες βρε καημένε”, αγρίεψε αυτός.
“Ρε γελοίε, τι να το κάνεις εσύ αυτό το cd, δεν είναι για τα αυτιά σου”, του αντιτείνω.
“Μαλάκα, μη γίνεσαι παρτάκιας”, μου λέει.
Είχε αναψοκοκκινίσει από την έξαψη. Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω.
“Ρε μαλάκες, άντε τραβάτε έξω και τα βρίσκετε μετά”, παρενέβη ο Α., ο οποίος έδειχνε να το απολαμβάνει κιόλας.
Πληρώσαμε και φύγαμε.
Στη διαδρομή μέχρι την εστία αρχικά τσακωθήκαμε για το ποιος θα πάρει το cd. Επειδή ήμουν σε μειονεκτική θέση, το γύρισα: “Αντε εντάξει, επειδή είσαι φίλος, κράτα το ρε. Αλλά να, το είχα απωθημένο αυτό το cd. Δεν πειράζει όμως, το πολύ πολύ να πάω να σκάσω κάνα πεντοχίλιαρο να το αγοράσω από το δισκάδικο”.
Ο Διάσελος δάκρυσε: “Όχι ρε, κράτα το εσύ. Πάρτο, στο χαρίζω”, και ρούφηξε τη μύτη του.
Η ανιδιοτέλειά του με συγκίνησε τόσο που στο τέλος το κράτησε αυτός.

Το rave party στην Πάρνηθα, όπως μάθαμε, ήταν και γαμώ. Μόνο που η αστυνομία πλάκωσε νωρίς. Ο Α., για να μην τον μαγκώσουνε, εξαφανίστηκε στο δάσος, αφού πρώτα έφαγε όλα μαζί όσα κουμπιά του είχαν απομείνει. Σύμφωνα με τον ίδιο, είχε μια πολύ διαφωτιστική συνομιλία με ένα δέντρο μέχρι το ξημέρωμα.

Χρόνια μετά, έχω όλη τη δισκογραφία των Magazine. Ο Διάσελος περιορίστηκε στο Real Life, που ακόμη και σήμερα επιμένω πως δεν είναι για τα αυτιά του.
Κάθε φορά που ακούω το Real Life νιώθω άσχημα. Δεν ξέρω όμως αν αυτό αρκεί για να με κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξεκινάω πολλές φορές για να σου αφήσω σχόλιο και επειδή, όπως σου έχω ξαναπεί,πολλές φορές βλέπω στα ποστ σου κομμάτια της ζωής μου, καταλήγουν τα σχόλια πιό μεγάλα και από το πόστ και αυτό μου την σπάει και τελικά δεν τα αφήνω.
Τέλος πάντων, αρκεί να σου πώ ότι δύο φορές "άδειασε" η δισκοθήκη μου έτσι.
Αν υπήρχαν τότε μπλόγκ θα είχες γεμίσει βινύλια (και δεν θα τα είχαν πάρει οι μαλάκες που τα πήραν)

ΠανωςΚ είπε...

Ινδικτε, τα σχόλια είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός.
Και καθόλου δεν θα με χάλαγε ένα σχόλιο μεγαλύτερο του ποστ, κάθε άλλο.
Οσο για τις δισκοθήκες που αδειάζουν: πραγματικά όσοι εκμεταλλεύονται τη δύσκολη στιγμή κάποιου και νομίζουν ότι τον βοηθάνε αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές τους δίσκους, είναι μαλάκες. Κι εγώ τότε σα μαλάκας ενήργησα. Τεσπά, παλιές, ευτυχώς περασμένες ιστορίες.

Ανώνυμος είπε...

Μην μασάς, εγώ δεν τους λέω μαλάκες επειδή αγόρασαν τους δίσκους μου (ας πρόσεχα) στο φινάλε μπορεί να πεί κανείς ότι εξυπηρέτηση μου έκαναν.
Το μαλάκες κολλάει στο ότι δεν εκτίμησαν τι πήραν. Προφανώς γιά αυτούς το ροκ & ρολλ ήταν μιά παροδική φάση (φοιτητική κυρίως).

(η τελευταία πρόταση απαντά και λίγο στο προηγούμενο ποστ σου)
Υπάρχουν δύο είδη ροκ & ρολλ στην Σαλονίκη το κανονικό και το φοιτητικό και στο πέρασμα του χρόνου αυτό φαίνεται, σηκώνει βέβαια αυτό πολύ κουβέντα.

Salah ad-Din είπε...

Ρε παππου πανωκατω μαζι πηγαμε στο σπιτι του Α. Δεν πηγες με το Διασελο. Με το παπακι πηγαμε ενα μεσημερι με ζεστη. Καλη φαση γκοα και ετσι.

ΠανωςΚ είπε...

Μπορεί Σαλαδίνε μου, μπορεί.
Πάντως σιγουρα δεν μάλωσα μαζί σου για τους Μαγκαζιν.