Πας να γράψεις κάτι. Τί να γράψεις όμως; Μπορείς; Πώς; Με ποιόν τρόπο; Ο πόνος βουβός και οι λέξεις σπρωγμένες μονάχα από μια ένοχη συνείδηση που σου φωνάζει: ΓΡΑΨΕ, ΧΩΣΕ, ΒΡΙΣΕ, ΜΗΝ ΜΕΝΕΙΣ ΒΟΥΒΟΣ, ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ!!!. Κι έπειτα σιωπάς πάλι. Σαν το ελάφι που σε κοιτάει στα μάτια λίγο πριν ξεψυχίσει κι εύχεται να μπορούσε να χώσει στα σπλάχνα του τα κέρατα. Σαν τα απανθρακωμένα κορμάκια της μάνας και των παιδιών που ρίχτηκαν αβοήθητα στην κόλαση. Σαν τα παλικάρια-ήρωες που θυσιάστηκαν από ευθύνη και τιμή στον βωμό της παγίδας του εθελοντισμού (αυτού που χρησιμοποιούν τα κυβερνητικά κοπρόσκυλα για να εξοικονομούν χρήματα και να χτίζουν βίλες οι γαμιόληδες).
Βουβός λοιπόν. Κι όσο δεν θα μπορώ να μιλήσω, όσο η κυβέρνηση αρνείται να κατακρημνιστεί ή να αυτοεξοριστεί, όσο η ΝΕΤ με τα χρήματα αυτών που κάηκαν ζωντανοί, τυρβάζει αδιάφορα και μειώνει την έκταση της καταστροφής, όσο ο Καραμανλής κοπιάζει να μας περάσει τα βαριεστημένα μούσκλια του ως σημάδι βαθύτατης συγκίνησης, όσο θα συνεχίζουμε να ψηφίζουμε αυτά τα κατακάθια, έχω χρέος να αφιερώσω κάτι που έγραψα παλιότερα στους ανθρώπους, στη φύση, στην μάνα-γειτονιά μου. Και ύστερα να σιωπάσω πάλι...
Κλικ στα Δέντρα που πληγώνουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου