CD fever

Ο κατάλογος με τα cd προς πώληση του Α. σαν αστραπή πέρασε από χέρι σε χέρι στη μικρή φοιτητική μας κοινότητα. Μια ευχάριστη διαφοροποίηση της καθημερινότητάς μας, επιτέλους συνέβαινε κάτι διαφορετικό, πέρα από τις βόλτες σε μιαν πόλη σαν παραμύθι.
“Και γιατί τα πουλάει;” απόρησα. Ήδη τα σάλια μου τρέχανε και τα μάτια μου γυαλίζανε.
“Θέλει να πάει, λέει, σε ένα rave party στην Πάρνηθα και χρειάζεται τα λεφτά για τριπάκια” .
“Ρε μαλάκα, ο τύπος έχει πολύ καλό πράγμα, και γαμώ τις new wave δισκοθήκες”, είπα εγώ, παντελώς αδιάφορος για την προηγούμενη πληροφορία. “Και σε πολύ καλές τιμές μάλιστα” (1.000, 1.500 δρχ. το cd).
“Ναι, δεν τα ακούει πλέον αυτά”, μου είπανε. “Το 'χει γυρίσει στην trance. Αυτά είναι και τα μόνα σιντί που δεν πουλάει”.

Τσακιστήκαμε να πάμε σπίτι του με τον Διάσελο. Στο δρόμο βρήκαμε τον Χ., ενήμερο και αυτόν της κατάστασης.
“Ρε μαλάκες, μην είστε κάφροι”, μας αποπήρε με το σύνηθες αυστηρό του ύφος. “Αυτός ο μαλάκας θα τα φάει όλα τα λεφτά σε χάπια. Δεν τον βοηθάτε με το να αγοράσετε τα cd ρε ζώα. Είναι κατάντια αυτό που κάνει, και αυτό που κάνετε εσείς είναι χειρότερο”.
Φυσικά δεν τον ακούσαμε. Αφού τον στολίσαμε με κάνα δυο κοσμητικά επίθετα για τον ορθόδοξο αριστερό συντηρητισμό του, βρεθήκαμε στο σπίτι του Α. Ηλεκτρονική μουσική στα ηχεία, διάφοροι τύποι αραχτοί, αρωματικά στικς ένας γκαβλιάρης έβλεπε το βιντεάκι της Πάμελα Αντερσον με τις πίπες στον Τόμι Λη, που τότε μόλις είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο.
“Τι έγινε ρε μάγκες;” μας καλωσόρισε ο Α. “Μάθατε για τα cd και με θυμηθήκατε;”
Ψιλοντραπήκαμε. Άλλη μια φορά στο παρελθόν τον είχαμε επισκεφτεί, για ακόμη πιο ιδιοτελείς σκοπούς. Μας είχε δώσει τότε αυτό που θέλαμε, αλλά μας είχε ξεπροβοδίσει ζητώντας μας να τον επισκεφτούμε καμιά φορά και χωρίς να έχουμε κάτι να ζητήσουμε.
“Ελα ρε Πανούλη, πάρε ό,τι θες. Αν και δεν έχουν μείνει πολλά. Αργήσατε. Ηρθαν τα κοράκια, οι φίλοι μου ρε, και τα πήραν όλα σχεδόν. Αλλά κι εγώ το καλύτερο πράμα σας δίνω, με πιάνεις ρε, το καλύτερο το πράμα, χοχοχο”, γέλασε με το αστειάκι του. “Και είχα από όλα, και Zounds και Zeppelin, και καλή φάση δικέ μου. Αλλά τα πήρανε ρε, για πάει ο φίλος τους εκδρομούλα στην Πάρνηθα…”
Κοιταχτήκαμε με τον Διάσελο μουδιασμένοι. Μας τη λέει κι από πάνω το αρχίδι, σκέφτηκα εγώ (ο Διάσελος δεν ξέρω τι σκέφτηκε).
Πράγματι είχανε μείνει ελάχιστα cd. Παίρνω στα χέρια μου, πριν τα αρπάξει ο Διάσελος, το Last Drive, their story so far (τη συλλογή της Music Maniac rec. με τους δύο πρώτους δίσκους τους), το From the flat fields των Bauhaus, το This is the sea των Waterboys, και γραπώνω το Real Life των Magazine που ήδη κρατά ο Διάσελος.
“Εγώ το είδα πρώτος”, του λέω αποφασιστικά.
“Τι λες βρε καημένε”, αγρίεψε αυτός.
“Ρε γελοίε, τι να το κάνεις εσύ αυτό το cd, δεν είναι για τα αυτιά σου”, του αντιτείνω.
“Μαλάκα, μη γίνεσαι παρτάκιας”, μου λέει.
Είχε αναψοκοκκινίσει από την έξαψη. Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω.
“Ρε μαλάκες, άντε τραβάτε έξω και τα βρίσκετε μετά”, παρενέβη ο Α., ο οποίος έδειχνε να το απολαμβάνει κιόλας.
Πληρώσαμε και φύγαμε.
Στη διαδρομή μέχρι την εστία αρχικά τσακωθήκαμε για το ποιος θα πάρει το cd. Επειδή ήμουν σε μειονεκτική θέση, το γύρισα: “Αντε εντάξει, επειδή είσαι φίλος, κράτα το ρε. Αλλά να, το είχα απωθημένο αυτό το cd. Δεν πειράζει όμως, το πολύ πολύ να πάω να σκάσω κάνα πεντοχίλιαρο να το αγοράσω από το δισκάδικο”.
Ο Διάσελος δάκρυσε: “Όχι ρε, κράτα το εσύ. Πάρτο, στο χαρίζω”, και ρούφηξε τη μύτη του.
Η ανιδιοτέλειά του με συγκίνησε τόσο που στο τέλος το κράτησε αυτός.

Το rave party στην Πάρνηθα, όπως μάθαμε, ήταν και γαμώ. Μόνο που η αστυνομία πλάκωσε νωρίς. Ο Α., για να μην τον μαγκώσουνε, εξαφανίστηκε στο δάσος, αφού πρώτα έφαγε όλα μαζί όσα κουμπιά του είχαν απομείνει. Σύμφωνα με τον ίδιο, είχε μια πολύ διαφωτιστική συνομιλία με ένα δέντρο μέχρι το ξημέρωμα.

Χρόνια μετά, έχω όλη τη δισκογραφία των Magazine. Ο Διάσελος περιορίστηκε στο Real Life, που ακόμη και σήμερα επιμένω πως δεν είναι για τα αυτιά του.
Κάθε φορά που ακούω το Real Life νιώθω άσχημα. Δεν ξέρω όμως αν αυτό αρκεί για να με κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο.