Ο συγγραφέας-μπήχτης και το βρομερό πόνημά του

Ειλικρινά, αν μπορούσα, θα εκσφενδόνιζα το βιβλίο από το αεροπλάνο ή θα το έδενα με τη ζώνη στη θέση μου και θα πήδαγα εγώ. Ήταν φανερό πάντως πως ήταν αδύνατο να συνταξιδέψουμε. Εντέλει μια διαστροφή, ανάλογη με αυτήν που με ωθεί να παρακολουθώ με τις ώρες οποιοδήποτε σκουπίδι στην τηλεόραση, με έπεισε περί του αντιθέτου.

Πώς γίνεται ένα βιβλίο με τόσο πολύ σεξ, ενός συγγραφέα που προωθείται ως ο κουβανός Μπουκόφσκι, να προκαλεί χασμουρητά σε έναν φαν του βρομόγερου Χανκ; Κανονικά δεν πρέπει να βγάζεις συμπέρασμα για ένα βιβλίο, προτού το τελειώσεις, αλλά ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες και η βρόμικη τριλογία του της Αβάνας με έχουν κουράσει. Πλέον λειτουργούν ως το απόλυτο Υπνοστεντόν στον οργανισμό μου. Κι όσο θυμάμαι πόσο είχα χαρεί όταν μου το δώρισε ο Big Brother μου…

Η λιτή, στεγνή γραφή του, υποβοηθούμενη από την πολύ καλή μετάφραση της Κλεοπάτρας Ελαιοτριβιάρη, αρχικά συναρπάζει… Το πράγμα αρχίζει να χαλάει αν έχεις το κακό συνήθειο να ανοίγεις φανταστικούς διαλόγους με το συγγραφέα… Βέβαια, με τον συγγραφέα Γκουτιέρες αδυνατώ ως αναγνώστης να ανοίξω οποιονδήποτε εμβριθή διάλογο: περιορίζομαι κάθε τρεις και λίγο να του λέω “σιγά ρε γαμιά”, “κόψε κάτι ρε άντρακλά”, “ίσα ρε μεγάλε πότη”, “μας το ξανάπες αυτό για τα σκατά” και τα σχετικά. Και αυτή είναι μια από τις πολλές εντέλει διαφορές του Πεδρο Χουάν Γκουτιέρες από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Ενδεχομένως η θεματολογία τους να είναι ίδια (σεξ, ποτό, σκατά), διαφέρει όμως ο τρόπος που την προσεγγίζουν: Τα γαμήσια του Μπουκ είναι συνήθως αποτυχημένα, στα μεθύσια του χάνει τον έλεγχο και λιποθυμάει στα ξερατά του, ενώ το χέσιμο είναι μια καθημερινή απόλαυση μετά από ένα γερό μεθύσι. Αντίθετα ο Γκουτιέρες είναι πολύ μεγάλος γαμιάς, που γουστάρει να βλέπει την ψωλή του να βγαίνει από ένα κώλο λερωμένη από σκατά, που τη βρίσκει με την μπόχα της ιδρωμένης του μασχάλης (ναι, το καταλαβαίνω ότι έτσι προσπαθεί να αναδείξει τη γοητεία της φυσικής ανθρώπινης μυρωδιάς, αλλά ο τρόπος του είναι χοντροκομμένος, το λιγότερο, και στην τελική τον προκαλώ να έρθει να μυρίσει τη δική μου ιδρωμένη μασχάλη, να δούμε αν θα γκαβλώσει), και που φυσικά πίνει ακατάπαυστα αλλά δεν μεθάει. Και βέβαια, καθότι λατίνος και αισθηματίας, δεν ξεχνά να πετάξει και κάνα δυο ποιητικές, λυρικές εικόνες για τη θάλασσα, το φεγγάρι, τη μοναξιά, να σου πει και κάνα δυο βαθυστόχαστα κλισέ του στιλ "ζήσε μόνο για το σήμερα", "μην σκέφτεσαι πολύ", "πρέπει να γίνεις σκληρός, ατσάλινος", κτλ. Ενδεχομένως έτσι βλέπει τον εαυτό του, αποκλειστικά και μόνο ως έναν πούτσο, και για αυτό απευθύνει τέτοιου είδους κελεύσματα. Οι χαρακτήρες που παρελαύνουν από τη βρόμικη τριλογία του είναι τραγικά μονοδιάστατοι: όλοι πεινάνε, για σεξ και για χρήμα (αυτός βέβαια το αποκαλεί “επιβίωση”). Για τον Γκουτιέρες κάθε ματιά και κάθε κίνηση της γυναίκας είναι μια πρόκληση για σεξ, αλλά αυτός, σαν άντρας σωστός που είναι, προσέχει ώστε πέρα από την εγγυημένη (φυσικά) ηδονή, να μην τους επιτρέψει μετά να “ζητήσουν κι άλλα”.

Έξυπνος ων, κατανοεί ότι κάπως πρέπει να εξηγήσει τον κυνισμό και τη σκληρότητά του, να πείσει τον αναγνώστη ότι αυτή είναι η φυσική κατάληξη ενός ανθρώπου που στο παρελθόν ήταν παντελώς διαφορετικός. Και τι κάνει ο απίστευτος; Αφήνει απ΄ εδώ κι απ΄ εκεί υπονοούμενα, του στιλ “μετά από αυτό που μου συνέβη”, “έχω μια μεγάλη πληγή”, “δεν μπορώ να ξανακάνω τα ίδια λάθη”, “έχω πονέσει πολύ στη ζωή μου”, ώστε να σε πείσει πως πρόκειται τουλάχιστον για τον Νίκο Ξανθόπουλο στην “Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου” ή για τον διωκόμενο από τους σιωνιστές και τον Νικολόπουλο, Στέλιο Καζαντζίδη. Πολύ φτηνό συγγραφικό κόλπο πάντως.

Φυσικά, όπως ο Μπουκόφσκι, ο Γκουτιέρες είναι κάτω από την επιφάνεια αμιγώς πολιτικός. Επί αυτού, δεν έχω να πω τίποτε. Ζει στην Κούβα, άρα ξέρει περισσότερα από μένα, και δικαιούται να τα χώνει στο καθεστώς όσο θέλει... Και στην τελική, ποιος είμαι εγώ, ένας πτωχός αναγνώστης, που θα του πει πώς να γράφει;

Εν κατακλείδι το πρόβλημα δεν είναι αν ξέρει να γράφει καλά ή όχι ο Γκουτιέρες. Μια χαρά γράφει. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ όλοι οι καλλιτέχνες εξ ορισμού είναι ψεύτες, αυτός είναι ψεύτικος.

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Σελ. 15. “Δάγκωνε το μαξιλάρι, αλλά τέντωνε τον κώλο της και ζητούσε να της τον βάλω ως τη ρίζα. Είναι απίθανη αυτή η γυναίκα. Καμία δεν το απολάμβανε όσο αυτή. Μείναμε έτσι ενωμένοι για πολλή ώρα. Όταν της τον έβγαλα ήταν πασαλειμμένος με σκατά κι εκείνη αηδίασε. Εγώ όχι”.
Σελ. 20. “Μια φορά είχε δώδεκα οργασμούς μαζί μου. Τον έναν μετά τον άλλον. [...] Εάν την περίμενα θα είχε φτάσει τους είκοσι ή κάτι τέτοιο. […] Η φάση με τους δώδεκα οργασμούς δεν ηταν διαγωνισμός. Ηταν ένα παιχνίδι. Εγώ λέώ πάντα: Don't compete. Play”.
Σελ. 29. “Είχε πια νυχτώσει και κάναμε ένα μικρό όργιο. Χύθηκε σεβαστή ποσότητα σπέρματος”.
Σελ. 33. “Ήταν ένα καλό γαμήσι. Την άφησα να απολαύσει τους οργασμούς της. Ο πρώτος ήταν με τη γλώσσα μου”.
Σελ 89. "Έπρεπε να πατήσω γερά τα πόδια μου στη γη και να βάλω στην άκρη την τρυφερότητα και την ανάγκη να έχω κάποιον να αγαπάω και όλα αυτά. Όχι. Ήμουν σκληρός, έφτιαχνα την πανοπλία μου και ήξερα ότι μια γυναίκα με περίμενε στο Ρίο και άλλη στην Αργεντινή, συν τις μουλάτες και τις νέγρες στην Αβάνα.
Σελ. 106. “Εχω έναν όμορφο πούτσο, χοντρό, σκούρο, 20 πόντους με ροζ κεφάλι που πάλλεται και πολλές μαύρες τρίχες. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει ο ίδιος μου ο πούτσος, τα αρχίδια, και το τρίχωμα του εφηβαίου μου. Ο πούτσος, μύωδης, ζωηρός, σκληρός.
Σελ. 113-114. "Πρέπει να μάθω να επιβιώνω. Πρέπει να δέχομαι τα χτυπήματα και να συνέρχομαι γρήγορα έπειτα από κάθε γροθιά. Αλλιώς μετράνε μέχρι το δέκα από την πτώση μου στο ρινγκ και χάνω. Βγαίνω από τον αγώνα".
Σελ. 181. “Με αρέσει να αυνανίζομαι μυρίζοντας τις μασχάλες μου. Η μυρωδιά του ιδρώτα με ερεθίζει”.
Σελ. 238. “Όταν έχω όρεξη να πιω, μπορώ να πίνω τη μια μπίρα πίσω από την άλλη, μέχρι και είκοσι ή τριάντα, να χάσω το λογαριασμό, και να συνεχίσω, ψιλομεθυσμένος μόνο.
Σελ. 248. “Γνωριστήκαμε στο λεωφορείο. Καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο επί μιάμιση ώρα. Όλοι οι πόροι και των δυο μας ανάδιναν σεξ, θαρρείς και μύριζε ο ένας την καύλα του άλλου.
Σελ. 273. “Ένα απόγευμα έπιασα τη Λουίσα και της είπα καθαρά και ξάστερα: Άκου να σου πω, αρκετά κάθισες με σταυρωμένα τα χέρια και αρκετή πείνα τραβήξαμε. Δίνε του, στη Μαλεκόν, να πουτανέψεις! Και ήταν καλή απόφαση. Αυτή η μουλάτα υπάρχουν εβδομάδες που τσεπώνει μέχρι και τριακόσια δολάρια. Αυτά είναι. Στο διάολο η μιζέρια!”

Να πω κι άλλα; Απλώς ελπίζω στις 60-70 σελίδες που απομένουν ο Γκουτιέρες να με διαψεύσει πανηγυρικά… Αλλά δεν το νομίζω.