ΑΝΤΙ ΠΟΙΗΣΗΣ

Το γράμμα του προφυλακισμένου Β. Στεργίου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=675308

Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν. Με συλλήψεις και διώξεις ενάντια σε ιδεολογίες, προσαγωγές και πόνους στους προσαγωγούς, εντάλματα και πολιορκητικούς κριούς, μεσάνυχτα στα χαμόσπιτα των μεταναστών και των κοινωνικών αγωνιστών, ξύλο και σκουπόξυλα-ζαρντινιέρες, μανάδες που φαντασιακά βιάζονται από καβλωμένους-ευνούχους ματατζήδες, ανοιγμένα κεφάλια γεμάτο χρυσάφι και περιστέρια που αναβλύζουν όταν τρυπάς τα δάχτυλά σου, την πόλη που κοιμάται με τον θάνατο στα μάτια της, τράπεζες με εικονοστάσια δολαρίων και παγκάρια αυτόχειρων εξόδων κηδειών, τον υπολοχαγό Μάρκος να καπνίζει το τσιμπούκι του κι ο καπνός του να ξεθωριάζει τις σαρακοφαγωμένες κουκούλες, το τραμ - άγιο και τρομερό πνεύμα της εξομολογητικής μας ενόρασης, κάθε βράδυ που ψηλώνει κι από έναν πόντο η απογοήτευσή μας, ο ήλιος ο ηλιάτορας που εκδιώχνει τα φαντάσματα της νύχτας, τα σκατά που καταθέτουν οι υπουργοί στα χορταριασμένα μνημεία των αγνώστων αιτιών, η σχιζοφρένεια του δημοσιογραφικού λογο-οχετού, κόκκινες σημαίες - γλίτσες σε πεινασμένα κι οργισμένα κοπάδια, ένας άνθρωπος που τον ΄μποδίζουν να βαδίσει, χίλιοι άνθρωποι που τους αλυσοδένουνε, μύριοι στραμμένοι πόθοι στις αλέες του ουρανού, εκεί που δεν είναι στριμωχτά, εκεί που σε κάθε τάφο, ένα τραγούδι ελευθερίας ανάβει τα άστρα...

Με είδα στις ειδήσεις. Εγώ ήμουν στις ειδήσεις. Ναι. Με ανοιγμένο κεφάλι και σπασμένα πλευρά. Στην αρχή δεν με γνώρισα. Στην αρχή, κρατούσα ένα λουλούδι. Τώρα, υποβαστάζω το αίμα του κόσμου. Εγώ ήμουν. Ναι. Εμείς ήμασταν.