Η ΝΟΣΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Σημ. ΠάνωςΚ: Ελαβα προς δημοσίευσιν το παρακάτω ενυπόγραφο κείμενο φίλου του ιστολογίου.

Για το ΚΚΕ ο λόγος, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια πάσχει, δυστυχώς, από μια πολύ βαριά "νόσο". Την ίδια νόσο απ' την οποία πάσχει και η μεγάλη πλειοψηφία του αντι-εξουσιαστικού και αναρχικού χώρου σήμερα, την ίδια νόσο απ' την οποία έπασχαν και οι μεγάλες πολιτικές και καλλιτεχνικές πρωτοπορίες του 20ου αιώνα (σουρεαλιστές, καταστασιακοί). Η νόσος αυτή ονομάζεται σολιψιστικός μεσσιανισμός και τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν -μεταξύ άλλων- την απόλυτη πίστη και τη δογματική προσκόλληση στο αλάθητο των αρχών που πρεσβεύουν, την αντίληψη ότι μόνο οι δικές τους αρχές (εξ' ου και πρωτο-πορίες) είναι ορθές, μόνο οι δικές τους αρχές διαθέτουν το λεγόμενο ειδικό βάρος στην αξιακή ταξινόμηση της επαναστατικής πρακτικής, μόνο οι δικές τους αρχές εμπεριέχουν τις ουσιαστικές λύσεις και απαντήσεις, μόνο οι δικές τους αρχές μπορούν ν' αλλάξουν την κοινωνία και τον κόσμο. Συγχρόνως, και ως συνέπεια των παραπάνω συμπτωμάτων, οι "πρωτοπορίες" αυτές οδηγούνται ιστορικά και με μαθηματική ακρίβεια στον απομονωτισμό και την εσωστρέφεια, όντας ξεκομμένες απ' την εκάστοτε κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και τις ανάγκες του κινηματικού αγώνα όπως αυτές διαμορφώνονται κάθε φορά.

Για να το θέσω και διαφορετικά, το ΚΚΕ σήμερα παραπέμπει σ' εκείνη την αποστειρωμένη και μονήρη κοινότητα της ταινίας του Σιάμαλαν Σκοτεινό Χωριό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στο κομμάτι της τεχνολογικής/πολιτισμικής οπισθοδρόμησης, ούτε στην πρωτογονική ανθρωπολογία της συγκεκριμένης κοινωνίας, αλλά ούτε και στο σκοτεινό, εφιαλτικό υπόστρωμά της. Αναφέρομαι, όμως, σ' αυτήν την τάση για περιχαράκωση και απομόνωση, σ' αυτόν τον εκφοβισμό για τους "έξω", ώστε να μην εισβάλλει ποτέ μέσα στην κοινότητα ο ιδεολογικά μολυσματικός Άλλος, ο ξένος, αυτός που θέλει να διαβρώσει τη ζωή και την ιδεολογία μας, αυτός που θέλει να μας βγάλει απ' τον ορθό δρόμο της ορθής και καθαρής πίστης στις αρχές μας.

Ιδού, όμως, η τεράστια αντίφαση του ΚΚΕ: ενώ ιδεολογικά αντιμάχεται την εξουσία και τις δομές της, ενώ ιδεολογικά προ-ετοιμάζεται για μια συνολική πολιτικοκοινωνική επανάσταση, ενώ προτάσσει ως απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, ενώ οραματίζεται την καθολική απελευθέρωση του ανθρώπου, εντούτοις, σε πρακτικό και δομικό επίπεδο, υιοθετεί πολλές απ’ τις αρχές και τις αξίες της σύγχρονης αστικής εξουσίας: αυστηρή κανονικοποίηση των αρχών, των ιδεών και των συμπεριφορών, απόρριψη της παρέκκλισης και της διαφωνίας, σκληρή και πορώδη περιχαράκωση των συμβολοποιημένων ιδεολογικών ορίων, επιβράβευση του ομαδοποιημένου συμπεριφορισμού (της λεγόμενης γραμμής) και ανάλογη καταδίκη της διαφοροποίησης. Σημεία και χαρακτηριστικά, όλα αυτά, κάθε οργανωμένης κοινωνικής ομάδας και κάθε οργανωμένου κοινωνικού συστήματος διαχρονικά, το οποίο, πάνω απ’ όλα, επιχειρεί να ελέγξει και να κανονικοποιήσει τις εσωτερικές του δομές, σφραγίζοντας ταυτόχρονα τα σύνορα (και δη τα ιδεολογικά) σ’ όσα κρίνει ότι δεν το αφορούν ή βλάπτουν την εύρυθμη λειτουργία του.

Συνοψίζοντας, όλα αυτά τα «νοσολογικά συμπτώματα», σε συνδυασμό και με κάποια κεκτημένα ιστορικά σύνδρομα (τα οποία, μέχρι κάποιο σημείο είναι δικαιολογημένα) απ’ την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, των εξοριών και των βασανισμών, οδηγούν την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος να διαπράττει για άλλη μια φορά ένα ιστορικό λάθος. Και στην προσπάθειά της να μην εγκλωβιστεί στα «ψευτοδιλλήματα» της κυβέρνησης, στην απόπειρά της να ξεκαθαρίσει ότι δε θα συναινέσει σε κανένα μνημόνιο, είτε ευρωπαϊκό είτε κυβερνητικό, εγκλωβίζεται τελικά μέσα σ’ ένα ατέρμονο σύμπαν εσωστρέφειας, σ’ ένα σύμπαν όπου προέχει η «γραμμή» και η ιδεολογική καθαρότητα, ενώ το αληθινό πρόταγμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή τη στιγμή είναι η συσπείρωση όλων των αριστερών (και όχι μόνο) δυνάμεων μπροστά στις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών, μπροστά στην αποικιοποίηση της χώρας, μπροστά στη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της κοινωνίας.

Την Κυριακή, το ΟΧΙ για το ΚΚΕ είναι ταξικό και ιδεολογικό καθήκον. Είτε κάνει κωλοτούμπα η κυβέρνηση είτε όχι. Όπως ιδεολογικό καθήκον του ΚΚΕ -και μεγαλύτερο- είναι να σταθεί διπλά στην κοινωνία και να την πείσει ν’ αγωνιστεί ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που είτε έτσι είτε αλλιώς, θα έρθουν. Όπως ιδεολογικό καθήκον-το μέγιστο-είναι να πείσει μια κοινωνία ν’ αγωνιστεί, να παλέψει, να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Μια κοινωνία, όμως, που δεν μπορεί ν’ αντέξει ακόμα στην ιδέα ότι για τρεις ημέρες οι τράπεζες είναι κλειστές. Πόσο μάλλον στην ιδέα της επαναστατικής προοπτικής και της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος…

Με σεβασμό

Βασίλης Κόκκοτας