Εντάξει υπολογιστή καθηγητά Γλάρε

Μια ημέρα του Αυγούστου το 1957 ο Τζο Γκουλντ -κατά τη γουκιπίντια μποέμης, εκκεντρικός, γνωστός κι ως καθηγητής Γλάρος, που υπέφερε (μπορεί και όχι) από υπεργραφία, δηλαδή από μικρός δεν μπορούσε να σταματήσει να γράφει απ' άκρη σε άκρη τους τοίχους του σπιτιού του, και που μπορεί να παρουσίαζε (μπορεί και όχι) συμπτώματα αυτισμού και που μπορεί κάποια στιγμή τη δεκαετία του '40 να υπέστη λοβοτομή (μπορεί και όχι), καθώς η ζωή του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και άστεγος μπαινόβγαινε στα άσυλα και τα ψυχιατρεία, μη σταματώντας ωστόσο ούτε λεπτό να γράφει την Προφoρική Ιστορία του Κόσμου, παρότι έχανε συχνά το στιλό του, έσπαγε τα δόντια του ή έχανε τη μασέλα του, έχανε ή έσπαγε τα γυαλιά του, τυφλωνόταν σταδιακά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε κάθε φορά που έχανε ή έσπαγε τα γυαλιά του, έσπαγε πόδια, χέρια και κεφάλι, καθώς μονίμως μεθυσμένος έχανε την ισορροπία του αλλά ποτέ τη φιλοδοξία του να γράψει το μεγαλυτερο, ογκωδέστερο βιβλίο όλων των εποχών, καταγράφοντας καθετί που του λέγανε οι άνθρωποι και που τέλος πάντων για πάρτη του γράφτηκε ένα βιβλίο, μια ταινία, ένας χαρακτήρας σε βιντεογκέιμ και γράφονται ακόμη και σήμερα μακροσκελέστατα άρθρα- κατέρρευσε σε κάποιο δρόμο της Νεας Υόρκης, μεταφέρθηκε σ' ένα νοσοκομείο όπου και λέγεται ότι πέθανε, στην πραγματικότητα όμως απήχθη από εξωγήινους, δεν είν' αλλωστε τυχαίο ότι ουδείς παρέστη στην κηδεία του, και έκτοτε ο Τζο Γκουλντ είναι παντού, μας παρατηρεί από ψηλά, από το διαστημόπλοιο, ήταν παρών στην Πομπηία το 1970κάτι όταν οι Φλόυντ επιδόθηκαν στο πιο άχρηστο όμορφο πράγμα στην ιστορία της μουσικής, μια ζωντανή εμφάνιση ενώπιον των ερειπίων, ο Γκουλντ ήταν εκεί όταν ο Ζαν Μισέλ Ζαρ έγραψε μουσική για τους πιγκουίνους και στο μεγάλο ρέγκε πάρτυ που θα διοργανώσω στην Αρκτικη θα μοιράζει μπάφους στους εσκιμώους, μέχρι που θα επιστρέψει στον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο για να σώσει το σύμπαν, που ασχήμυνε πολύ εξαιτίας της φιλοδοξίας, με μια αστρική έκρηξη σαν πρωινή ανάσα, σαν την ξεχασμένη μυρωδιά του ζεστού καλοκαιρινού αέρα, μαζί με εξωγήινους που μας παραμονεύουν, μας παρατηρούν, μας βιντεοσκοπούν, φτιάχνουν ερασιτεχνικά βίντεο και τα στέλνουν πίσω στο πλανήτη τους, στον οποίο θα δραπετεύσουμε οι απογοητευμένοι, οι γαντζωμένοι στο μπουκάλι, για να βρεθούμε πιο γυμνασμένοι, χαρούμενοι, παραγωγικοί, έχοντας τις ιδανικές σχέσεις με συνεργάτες, συναδέλφους, υφισταμένους και προϊσταμένους, με σωστή διατροφή, όχι μικροκύματα και κορεσμένα λίπη, υπομονετικοί οδηγοί, χωρίς άσχημα όνειρα και παράνοια, και δεν θα πνίγουμε τις αράχνες στο μπάνιο κλαίγοντας κρυφά μόνο όταν το απαιτεί η ταινία σαν τα γουρούνια σ' ένα κλουβί με αντιβιοτικά και μια δουλειά που σιγοσκοτώνει.

(εεεε, οι περισσότερες λέξεις είναι από λήμματα της γουικιπίντια και από τραγούδια των ρέντιοχεντ όπως αυτό εδώ κάτω)