Ο Εξπρεσιονισμός της Απογοήτευσης και τα Σημεία του

Σημ. ΠάνωςΚ: Ελαβα προς δημοσίευσιν το παρακάτω ενυπόγραφο κείμενο φίλου του ιστολογίου.

• Τι επιδίωξε ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα; Ήθελε, τελικά, να βγει το ναι ή το όχι;
• Μήπως ευχόταν να βγει το ναι (όπως, άλλωστε, διαφαινόταν μέσα απ’ την προπαγανδιστική λαίλαπα των εκπροσώπων των media και του κεφαλαίου) ώστε να βάλει τους συμπολίτες μας στη θέση του βολικού συνένοχου;
• Μήπως ήθελε μικρή και βολική διαφορά, ανεξάρτητα απ’ την τελική του έκβαση;
• Μήπως ευχόταν να βγει το όχι επειδή πίστευε ότι αυτή ήταν η τελική κίνηση του «όλα για όλα» για μια πιο ήπια συμφωνία;
• Μήπως, όμως, ήθελε να βγει το όχι μόνο και μόνο επειδή επιθυμούσε να διεθνοποιήσει τη δημοκρατική αντίσταση μιας χώρας ενάντια στο αμετάκλητο πραξικόπημα που κατέφτανε (και γνώριζε απόλυτα ότι δεν μπορούσε ν’ αποφύγει), έτσι κι αλλιώς; Με άλλα λόγια, ν’ ακουστεί η κραυγή αυτού που ξεψυχάει τη στιγμή ακριβώς που τον στραγγαλίζουν; Κι αν ναι, γιατί δεν επιχείρησε να το αποκαλύψει νωρίτερα ; Από αφέλεια; Λάθος εκτίμηση; Ιδεοληψία και πίστη σ’ έναν ρομαντικό ευρωπαϊσμό; Πολιτικό σχεδιασμό; Κάτι άλλο;
• Ήταν, τελικά, το δημοψήφισμα η τελευταία νίκη της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού λίγο πριν την ατιμωτική παράδοση στην οποία θα τον οδηγούσε η ηγεσία του;
• Αν κρίνουμε απ’ τις εξελίξεις, νηφάλια και ήρεμα, το μόνο κέρδος για τον ελληνικό λαό ήταν ακριβώς αυτό: να διασώσει την εθνική του αξιοπρέπεια την ίδια στιγμή που το κάλπικο, φασιστικό και ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της Ε.Ε. αποκαλύφθηκε διεθνώς σ’ όλη του την τερατώδη διάσταση. Και μέσα απ’ αυτή τη διάσταση παρουσιάστηκε και η τρομακτική, ενίοτε, και πιο ύπουλη λειτουργία του συστήματος της «κανονικότητας»: τέρατα που τερατοποιούν όσους δε συμμορφώνονται στα τερατώδη πλαίσια που ορίζουν τη στιγμή που επιχειρούν να διασφαλίσουν την τερατώδη εξουσία τους.
• Ένα οικοδόμημα, το οποίο, αργά ή γρήγορα, θα καταρρεύσει. Αφού πρώτα γραφτεί στην ιστορία με μελανά χρώματα η δεύτερη -μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας- πιο τρομακτική και εκτρωματική του επιδρομή σε μια ανεξάρτητη (υποτίθεται) και ελεύθερη (υποτίθεται) χώρα.
• Οι μάσκες έπεσαν. Όχι, όμως, μόνο αυτές που φορούσαν στο εξωτερικό…
• Δύο φίλοι μου μίλησαν χθες για το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Και για τον πόλεμο που αυτό απαιτεί ιστορικά κάθε φορά για ν’ αναπνεύσει. Και για το πως όταν αντιστέκεσαι στον οικονομικό πόλεμο τότε ο ιμπεριαλισμός αρχίζει να επεξεργάζεται τον άλλο. Τον μεγάλο. Τον διαχρονικό. Δεν ξέρω, αλλά το καταθέτω.
• Αναρωτιέμαι πώς να αισθάνεται ο Τσίπρας όταν μέσα σε μια νύχτα έχει τελειώσει με το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο και μέσα σε μια μέρα (την επόμενη) το νεκρανασταίνει. Και έτσι έχει τον δημοσιογράφο του ιδιωτικού καναλιού να βρίζει τον Βαρουφάκη, τον Γεωργιάδη να κουνάει το δάχτυλο, τον Θεοδωράκη να επιχαίρει.
• Ξέρει καλά ο πρωθυπουργός πως μόνο ο δημοσιογράφος, μόνο ο Γεωργιάδης, μόνο ο Θεοδωράκης μπορεί να υπηρετήσουν στην εντέλεια αυτά τα μέτρα. Και τους χρειάζεται. Γιατί το σύστημα για να επιβιώσει πρέπει πάντοτε να στηρίζεται στα υποστυλώματά του, σ’ αυτούς που εκτρέφει διαχρονικά για να του λαδώνουν τη μηχανή. Αυτό, όμως, που δεν ξέρει ο Τσίπρας, ή αγνοεί, ή κάνει ότι αγνοεί, και το γνωρίζει πολύ καλά ο Σουλτς και ο κάθε ο Σουλτς (δηλώνοντας ότι μόνο ο Τσίπρας είναι ικανός να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα) είναι το γεγονός πως επειδή αποτελεί το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο της χώρας που δεν έχει «καεί», έχοντας ακόμα μεγάλη απήχηση στον λαό, δεν υπάρχει χρεία για την επιστράτευση των ντόπιων αυλικών. Μέχρι νεωτέρας, φυσικά, αλλά μέχρι τότε τα γεράκια θ’ ανοίγουν σαμπάνιες. Γιατί πέτυχαν τον στόχο τους: την υποδούλωση μιας αριστερής κυβέρνησης, το μήνυμα της πειθαρχίας και της υποταγής για τους επίδοξους επαναστάτες μέσα στην Ευρώπη.
• Αριστερός δούρειος ίππος; Ή, όπως έλεγε κάποτε και ο μεγιστάνας Ιταλός Ανιέλι: «υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
• Όχι μόνο να νικούν αυτόν που επιχειρεί ν’ αντισταθεί, αλλά και να τον ταπεινώνουν αναγκάζοντάς τον να γίνει επιστάτης-φύλακας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ειλώτων.
• Τι τα θέλεις τα νταούλια όταν πας για Βάρκιζα; Για το χορόδραμα;
• Να θέλει, λοιπόν, ο λαός να τους τελειώσει και ο Τσίπρας να τελειώνει τον λαό του; Η μήπως θα τους τέλειωνε οριστικά αν δεν υπέγραφε και οδηγούμασταν σε άτακτη χρεοκοπία;
• Είναι άραγε ο Βαρουφάκης το ιδανικό, διαχρονικά, και χρήσιμο εξιλαστήριο θύμα τόσο για το κατεστημένο όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω πως ο Ζιράρ θα ενθουσιαστεί με την περίπτωσή του.
• Σειρά έχει η Ζωή. Μόνο που αυτή σιχαίνεται τον Ιώβ…
• Αντιθέτως, για τον Σόιμπλε (και τους κάθε λογής Σόιμπλε) τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Γέννημα-θρέμμα μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής και πολιτικής γερμανικής ιδέας (εθνικιστικής, ιμπεριαλιστικής και στην κορύφωσή της, ολοκληρωτικής και ναζιστικής) αποτελεί το μεταμοντέρνο απείκασμα του διαχρονικού Άιχμαν, του καφκικού γραφειοκράτη του Κακού που σήμερα εγκρίνει τα νέα Άουσβιτς του χθες. Και στο δικαστήριο της ιστορίας, κάποια στιγμή, θα ισχυριστεί πως εκτελούσε εντολές και ότι φρόντιζε να κάνει καλά τη δουλειά που του είχε ανατεθεί, με ευσυνειδησία και αυταπάρνηση.
• Ιδεαλιστικά, πιστεύω πως o Τσίπρας έπρεπε να παραιτηθεί. Και να μην υπογράψει. Αλλά εγώ, όπως και κάποιοι άλλοι χαζούληδες σαν εμένα, έχουμε διαβάσει πολύ Paco Ignacio Taibo II και έχουμε λατρέψει τόσο πολύ τις ανθρώπινες και ηρωικές σκιές του που αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Και προτιμάμε, πάλι, να γυρίσουμε στα βιβλία. Και στις σκιές τους.
• Στα παιδικά μας χρόνια, όταν η πιο ισχυρή «συμμορία» πιτσιρικάδων μας εκβίαζε, είτε μας έσπαγε στο ξύλο και μας ωθούσε σε οριστική φυγή απ’ τα μέρη που παίζαμε είτε μας εξουσίαζε και μας παρείχε υποτιθέμενη προστασία υποχρεώνοντάς μας να της προσφέρουμε «οικειοθελώς» κάποια λάφυρα που της άρεσαν: παπούτσια, ποδήλατα, ρολόγια, παγωτά, γαριδάκια. Από τότε αναρωτιόμουνα γιατί δεν είχαμε καταστρώσει εκ των προτέρων ένα σχέδιο (το οποίο, φυσικά, μπορεί τελικά και να μην λειτουργούσε) ώστε ν’ αποφύγουμε την «υποταγή» και τα «χαράτσια» των παιδικών μας χρόνων. Κι αν υπάρχει κάτι, ακόμα και σήμερα, που με κάνει να θυμώνω πολύ με την κυβέρνηση είναι γιατί δε σκέφτηκε, δεν επεξεργάστηκε, δεν πρόλαβε ή δεν ήθελε να προλάβει να επεξεργαστεί ένα τέτοιο σχέδιο.
• Γιατρέ, φοβάμαι πως όταν κλείσω για λίγο τα βιβλία θα είμαι αναγκασμένος να προτιμήσω να μην πέσει η κυβέρνηση. Πως θα είμαι αναγκασμένος να πω «το μη χείρον βέλτιστον», πως ο πρωθυπουργός έπραξε με δραματικό πραγματισμό για ν’ αποφύγει το ναυάγιο και την ανθρωπιστική καταστροφή, πως αντιτάχτηκε στις αξίες του υποφέροντας ο ίδιος προσωπικά, πως μια κυβέρνηση της αριστεράς, έστω και με αυτούς τους όρους, δίνει μια μικρή ελπίδα στους κατατρεγμένους, στους φτωχούς, στους εργάτες, στους μετανάστες. Έστω και ηθική, έστω και πολιτισμική. Και εδώ, γιατρέ, με τσαντίζω πολύ. Γιατί ταυτόχρονα ακούω τα φρικτά γέλια του Σουλτς, του Γερούν, του Σόιμπλε, του Βέμπερ. Και βλέπω το παραμορφωμένο μειδίαμα του δημοσιογράφου, του καναλάρχη, των του Γεωργιάδη, του Θεοδωράκη. Και αηδιάζω με τους όψιμους αριστερούς πασόκους (πασόκος: ένας χαρακτηρολογικός ορισμός βγαλμένος απ’ την κουίντα της πολιτικής και της κουλτούρας που εδώ και χρόνια δεν αφορά αποκλειστικά τα πρώην ή νυν στελέχη του ομώνυμου κόμματος) που ακόμα δεν καταλάγιασε η σκόνη και πάνε να καθαρίσουν τους ίδιους τους συντρόφους τους. Και οσμίζομαι τα λαγωνικά των λαμόγιων, των βολεμένων, των πλουσίων, των μεγαλοαστών. Και τρέμω-το ομολογώ- μπροστά στους γυαλιστερούς και ανανεωμένους κυνόδοντες του φασισμού.

Βασίλης Κόκκοτας