Η αξία της λογοκακοτεχνίας: ένα απλό παράδειγμα

Διαβάζω ένα μάλλον κακό βιβλίο, δεν έχει σημασία ποιο και ποιανου, και χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτό - τα κακά βιβλία ή, για να το πω σωστότερα, τα βιβλία που δεν μας αρέσουν χρειάζονται για να ξέρουμε πώς και τι να μη γράψουμε, αν ποτέ γράψουμε, ή έστω για μπορούμε να τεκμηριώσουμε γιατί μας αρέσει ο Ελρόι κι όχι η Αγκάθα Κρίστι (μηλα και πορτοκάλια, βεβαίως...)
Γράφει λοιπόν ο συγγραφεύς μια φαινομενικα αθώα πρόταση που σχεδόν με εξόργισε: "Η αυτοπεποίθηση μαζί με την εκθαμβωτική ομορφιά τής δίνουν μια αριστοκρατική φινέτσα". Ένα ρήμα, τρια ουσιαστικά, δύο επίθετα. Τα οποία εννοειται πως σχεδόν με εξοργίζουν καθότι πολύ κλισέ. Αυτο που εντέλει οριστικά με εξοργίζει ειναι η τσαπατσουλιά, η απιστία του συγγραφέα ως προς το άθλιο μοτίβο που χρησιμοποιεί. Θες άνθρωπέ μου να χρησιμοποιεις κλισέ κοσμητικά επιθετα; Βάλτα παντού, σε όλα τα ουσιαστικά. Τήρησε τη γαμημένη την αναλογία. Γιατί δηλαδή ρίχνεις έτσι την αυτοπεποίθηση σε σχέση με την ομορφιά και τη φινέτσα; βάλε ένα ακαταμάχητη, ένα δικαιολογημένη, ένα υπέρμετρη, ένα έκδηλη δίπλα στην αυτοπεποίθηση για να μη νιώθει αδικημένη και γράψε εντέλει κάτι του στιλ «Η ανεπιτήδευτη αυτοπεποίθηση μαζί με την εκθαμβωτική ομορφιά τής δίνουν μια αριστοκρατική φινέτσα». Γράψτο έτσι βραδερφέ!