Πρωτοδημοσιεύτηκε στο TrollingStone στις 09/02/2013
Εστώ ότι είσαι σερβιτόρος και ονειρεύεσαι να γίνεις συγγραφέας. Στο εστιατόριο όπου εργάζεσαι συχνάζει το είδωλό σου, ο Φίλιπ Ροθ. Τ' αφεντικά σου, επειδή ξέρουν την τρέλα που σε δέρνει, σ' εχουν βάλει να υπογράψεις χαρτί που λέει ότι δεν θα τον ενοχλήσεις ποτέ με τις λογοτεχνικές σου μπούρδες. Και δεν τον ενοχλείς. Άλλωστε, δεν έχεις και κάτι της προκοπής να του δείξεις. Ερχεται μια υπέροχη μέρα όμως που τα καταφέρνεις: έχει μόλις εκδοθεί το πρώτο σου μυθιστόρημα. Με τίτλο "Αρχίδια".
Η σκληρή οικονομική πραγματικότητα επιβάλλει να συνεχίσεις να εργάζεσαι στο εστιατόριo. Μόνο που ο Ροθ τον τελευταίο καιρό έχει εξαφανιστεί. Ώσπου, μια μέρα μαγική, νάτος! Δεν αντέχεις. Πάντα κουβαλάς "Αρχίδια" πάνω σου και δεν διστάζεις να τα δείχνεις σε κάθε ενδιαφερόμενο. Με τα "Αρχίδια" υπό μάλης, προσεγγίζεις τον Ροθ. Του εξηγείς. "Το πρώτο μου βιβλίο, ξερετε, είμαι πολύ ενθουσιασμένος, και θέλω να σας χαρίσω ένα αντίτυπο, ορίστε, πάρτε τα Αρχίδια μου". Είναι πολύ ευγενικός. Φιλικός. Σε συγχαίρει. "Αρχίδια", λέει, "εξαιρετικός τίτλος, απορώ πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ". Είσαι εκστασιασμένος. Μόνο που ο μεγαλύτερος εν ζωή αμερικανός συγγραφέας, ο οποίος δεκαέξι ημέρες αργότερα επρόκειτο να ανακοινώσει την απόσυρσή του από το γράψιμο, έχει κι άλλα να σου πει: "Καλή φάση, όντως. Στη θέση σου ωστόσο θα τα παρατούσα. Πρόκειται για σκατοδουλειά. Σκέτο βασανιστήριο. Απαίσια απασχόληση. Γράφεις, γράφεις, και μετά πετάς σχεδόν τα πάντα γιατί δεν είναι αρκετά καλό. Στο λέω, σταμάτα τώρα, όσο είναι νωρίς. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Αυτή τη συμβουλή έχω να σου δώσω". Αρχίδια συμβουλή, σκέφτηκε ο σερβιτόρος.
Αυτή η ιστορία, που δημοσιεύτηκε στο Paris Review (κατά πάσα πιθανότητα πραγματική), έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση, όχι τόσο σχετικά με τον ίδιο τον Φίλιπ Ροθ, αλλά περισσότερο για τη συγγραφή αυτή καθαυτή, για το κατά πόσον η ενασχόληση με αυτήν είναι απολαυστική ή βασανιστική, για το κατά πόσον οι συγγραφείς είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι ή δυστυχείς. Βλέπεις, συγγραφείς όπως η κυρία Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, στην οποία χρωστάμε το τρίπτυχο "eat, pray, love, η ζωή περιμένει να την απολαύσεις", είναι δεδομένο ότι διαφωνούν με τον Ροθ. Εμπλεη αισιοδοξίας και καλής διάθεσης απέναντι στη ζωή, η κα Γκίλμπερτ σε σχετικό της άρθρο αναφωνεί συγκρίνοντας το γράψιμο με άλλα επαγγέλματα, τα οποία θεωρεί δυσκολότερα, ότι το γράψιμο είναι καιγαμώ. Κατά βάση, λέει η Γκίλμπερτ, όλοι οι συγγραφείς ξέρουν ότι το γράψιμο είναι απολαυστική ενασχόληση, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, θέλουν να το κρατήσουν μυστικό, δεν θέλουν να μπουν πολλοί στον κλάδο, εν δυναμεί ανταγωνιστές, προτιμούν να παραμείνει η συγγραφή ένα κλειστό κλαμπ, επιτηδευμένα σκυθρωπών διανοούμενων. (συμπωματικά, το ίδιο μου έλεγε προχθες μια δαιμόνια ρεπόρτερ για τους ρεπόρτερ). Κανονικά, καταλήγει η Γκλίμπερτ, ο Ροθ έπρεπε να σφίξει το χέρι του σερβιτόρου-συγγραφέα και να του πει "καλωσόρισες". Και ξέρεις κάτι; Μπορεί να θεωρώ σπουδαίο συγγραφέα τον Ροθ, μπορεί να μην έχω διαβάσει (και μάλλον δεν θα διαβάσω ποτέ) βιβλίο της Γκίλμπερτ, μπορεί να μη θεωρώ απολαυστική τη (συγ)γραφή, αλλά με αρέσει η προσέγγισή της: Αρκετά με τους καταραμένους, βασανισμένους καλλιτέχνες κάθε είδους. -
See more at: http://trollingstone.gr/?q=node/473#sthash.70SYpE6w.dpuf
Εστώ ότι είσαι σερβιτόρος και ονειρεύεσαι να γίνεις συγγραφέας. Στο εστιατόριο όπου εργάζεσαι συχνάζει το είδωλό σου, ο Φίλιπ Ροθ. Τ' αφεντικά σου, επειδή ξέρουν την τρέλα που σε δέρνει, σ' εχουν βάλει να υπογράψεις χαρτί που λέει ότι δεν θα τον ενοχλήσεις ποτέ με τις λογοτεχνικές σου μπούρδες. Και δεν τον ενοχλείς. Άλλωστε, δεν έχεις και κάτι της προκοπής να του δείξεις. Ερχεται μια υπέροχη μέρα όμως που τα καταφέρνεις: έχει μόλις εκδοθεί το πρώτο σου μυθιστόρημα. Με τίτλο "Αρχίδια".
Η σκληρή οικονομική πραγματικότητα επιβάλλει να συνεχίσεις να εργάζεσαι στο εστιατόριo. Μόνο που ο Ροθ τον τελευταίο καιρό έχει εξαφανιστεί. Ώσπου, μια μέρα μαγική, νάτος! Δεν αντέχεις. Πάντα κουβαλάς "Αρχίδια" πάνω σου και δεν διστάζεις να τα δείχνεις σε κάθε ενδιαφερόμενο. Με τα "Αρχίδια" υπό μάλης, προσεγγίζεις τον Ροθ. Του εξηγείς. "Το πρώτο μου βιβλίο, ξερετε, είμαι πολύ ενθουσιασμένος, και θέλω να σας χαρίσω ένα αντίτυπο, ορίστε, πάρτε τα Αρχίδια μου". Είναι πολύ ευγενικός. Φιλικός. Σε συγχαίρει. "Αρχίδια", λέει, "εξαιρετικός τίτλος, απορώ πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ". Είσαι εκστασιασμένος. Μόνο που ο μεγαλύτερος εν ζωή αμερικανός συγγραφέας, ο οποίος δεκαέξι ημέρες αργότερα επρόκειτο να ανακοινώσει την απόσυρσή του από το γράψιμο, έχει κι άλλα να σου πει: "Καλή φάση, όντως. Στη θέση σου ωστόσο θα τα παρατούσα. Πρόκειται για σκατοδουλειά. Σκέτο βασανιστήριο. Απαίσια απασχόληση. Γράφεις, γράφεις, και μετά πετάς σχεδόν τα πάντα γιατί δεν είναι αρκετά καλό. Στο λέω, σταμάτα τώρα, όσο είναι νωρίς. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Αυτή τη συμβουλή έχω να σου δώσω". Αρχίδια συμβουλή, σκέφτηκε ο σερβιτόρος.
Αυτή η ιστορία, που δημοσιεύτηκε στο Paris Review (κατά πάσα πιθανότητα πραγματική), έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση, όχι τόσο σχετικά με τον ίδιο τον Φίλιπ Ροθ, αλλά περισσότερο για τη συγγραφή αυτή καθαυτή, για το κατά πόσον η ενασχόληση με αυτήν είναι απολαυστική ή βασανιστική, για το κατά πόσον οι συγγραφείς είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι ή δυστυχείς. Βλέπεις, συγγραφείς όπως η κυρία Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, στην οποία χρωστάμε το τρίπτυχο "eat, pray, love, η ζωή περιμένει να την απολαύσεις", είναι δεδομένο ότι διαφωνούν με τον Ροθ. Εμπλεη αισιοδοξίας και καλής διάθεσης απέναντι στη ζωή, η κα Γκίλμπερτ σε σχετικό της άρθρο αναφωνεί συγκρίνοντας το γράψιμο με άλλα επαγγέλματα, τα οποία θεωρεί δυσκολότερα, ότι το γράψιμο είναι καιγαμώ. Κατά βάση, λέει η Γκίλμπερτ, όλοι οι συγγραφείς ξέρουν ότι το γράψιμο είναι απολαυστική ενασχόληση, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, θέλουν να το κρατήσουν μυστικό, δεν θέλουν να μπουν πολλοί στον κλάδο, εν δυναμεί ανταγωνιστές, προτιμούν να παραμείνει η συγγραφή ένα κλειστό κλαμπ, επιτηδευμένα σκυθρωπών διανοούμενων. (συμπωματικά, το ίδιο μου έλεγε προχθες μια δαιμόνια ρεπόρτερ για τους ρεπόρτερ). Κανονικά, καταλήγει η Γκλίμπερτ, ο Ροθ έπρεπε να σφίξει το χέρι του σερβιτόρου-συγγραφέα και να του πει "καλωσόρισες". Και ξέρεις κάτι; Μπορεί να θεωρώ σπουδαίο συγγραφέα τον Ροθ, μπορεί να μην έχω διαβάσει (και μάλλον δεν θα διαβάσω ποτέ) βιβλίο της Γκίλμπερτ, μπορεί να μη θεωρώ απολαυστική τη (συγ)γραφή, αλλά με αρέσει η προσέγγισή της: Αρκετά με τους καταραμένους, βασανισμένους καλλιτέχνες κάθε είδους. -
See more at: http://trollingstone.gr/?q=node/473#sthash.70SYpE6w.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου