Εχω ένα πρόβλημα

Τόσες μυθιστορηματικές (και μη) λέσχες και δεν ξέρω σε ποιαν να γίνω μέλος:

Στη λέσχη της αυτοκτονίας; Μπα, δεν είδατε τι συνεχίζουν να τραβάνε και μετά θάνατον οι αυτόχειρες στα χέρια των διαφόρων αναλυτών, ψυχολόγων, δημοσιογράφων, ακτιβιστών;

Στη λέσχη του Τσίρκα; Μπα, ο φίλος μου ο Θωμάς λέει ότι είμαι μεν για το τσίρκο, αλλά δεν κάνει -λέει- πληθυντικό "τσίρκα", αρα πώς μπορώ να γίνω μέλος μιας λέσχης που δεν υπάρχει;

Στη λέσχη του Δάντη; Τι έγινε; Παράτησε την κόλαση κι άνοιξε λέσχη; Ασε που προτιμώ τον Χατζηγιάννη.

Των παράξενων επαγγελμάτων; Ενδιαφέρον αλλά για την ώρα είμαι άνεργος. (Μήτσο, ευχαριστώ!)

Των αθεράπευτα αισιόδοξων; Σε καμία περίπτωση, τι είμαι; κάνας χαζοχαρούμενος συνασπισμένος;

Των γονεοκτόνων; Πλάκα κάνεις τώρα; Σεχίδης μόνο ένας!

Των νέων πιανιστών; Οχι, όχι, όχι, πόσο πιο φλώρος δηλαδή; 

Των ανομολόγητων πόθων; Αυτό με αρέσει. Αλλά ίσως προκαλέσει μπλεξίματα με τις διάφορες αιθέριες υπάρξεις στις οποίες θα εξομολογηθώ τους πόθους μου. 

Των χασιστών; Ε όχι δα. Πήρα πτυχίο, δεν είμαι πια αριστεριστής φοιτητής.

Της χαράς και της τύχης; Σε καμία περίπτωση: είμαι ένας γκαντέμης emo.

Στη φιλοσοφική λέσχη της Κυριακής; Μοιράζουνε και αντίδωρο στο τέλος;

Στη λέσχη της Τρίτης; Δεν μ' αρέσει η Αγκάθα, ευχαριστώ πολύ.

Στη λέσχη Μπίλντεμπεργκ; Μετά χαράς, αλλά, προειδοποιώ, είμαι φτωχός.

Των τιποτένιων; Αυτή μου ταιριάζει.

Υπάρχει βεβαίως και η γνωστή μαρξιστική άποψη: Δεν μπορώ να ανήκω σε μια λέσχη που καταδέχεται να έχει μέλος κάποιον σαν και μένα.