Μέσα μου καθημερινά συγκρούονται ο ελιτιστής με τον λαϊκιστή.
Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα υπερισχύει ο λαϊκιστής.
Λένε ότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες κλέβουν ασύστολα. Αλλά ακόμη κι αυτό, βραδερφέ, προϋποθέτει ως βασική προϋπόθεση τη δημιουργία - δεν αρκεί δηλαδή να λες "μου αρέσουν οι Τζόι Ντιβίζιον" αλλά πρέπει να γράψεις και τραγούδια που θυμίζουν τους Τζόι Ντιβίζιον, ομοίως, στην περίπτωση της συγγραφής, χρειάζεται να γράψεις κάτι, όχι απλώς να μυξοκλαίς μεθυσμένος πάνω απ' το χαρτί λέγοντας "τότε που ημασταν νέοι, και όμορφοι και στα οδοφράγματα εγω και.... (και αραδιάζεις καμιά δεκαπενταριά ονόματα φίλων σου) ακούγαμε Μπομπ Ντίλαν και Λέοναρντ Κοέν και διαβάζαμε αποσπάσματα απ' τον Οδυσσέα του Τζόις στα μπιστρό του Παρισιού και το φθινόπωρο φανταζε τόσο όμορφο, στα γαλάζια καστανωπά ξανθά σου μάτια, κι ήταν η ζωή μας σκηνές από ταινία του Γκοντάρ και σου χάρισα ένα βιλίο του Φιτζέραλντ, μου χάρισες ένα πανάκριβο ουίσκι, που το ήπιαμε μαζί, και τα άπαντα του Μπρετόν" - ε όχι, αυτό δεν είναι λογοτεχνία, δεν είναι καν "κλέβω τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες", απλώς είναι λίστες (όχι πολυ διαφορετικές από αυτές που κάνουμε πριν πάμε στο σουπερμάρκετ), παράθεση αριστουργημάτων της τέχνης με σκοπό το τίποτά σου να κλέψει λίγη απ' τη λάμψη τους, όμως όχι, δεν αρκεί να διαβάσεις Σελίν για να γίνεις Σελίν, ούτε να πίνεις πολύ για να γίνεις Μπουκόφσκι, διότι τα μεθύσια σου, αντίθετα με του Χανκ, είναι πάντα τόσο δαντελένια, δεν περιλαμβάνουν ποτέ ξερατά, λιποθυμίες, διάρροιες, όχι, διότι οι ευτυχείς λίγοι σαν και σένα όλα ξέρουν να τα κάνουν καλύτερα: να πίνουν, να μεθάνε, να γαμάνε, να αγαπάνε, να ζουν εντέλει καλύτερα απ' την πλέμπα, απ' τους αδαείς πολλούς που -για φαντάσου!- κι αυτοί πίνουν, κι αυτοί μεθάνε, κι αυτοί γαμάνε, κι αυτοί αγαπάνε, κι αυτοί ζουν, κι αυτοί κάποιους καλλιτέχνες εκτιμάνε, αλλά δεν θεωρούν ότι κάνουν δα και τίποτε σημαντικό, δεν διαλαλούν τα μεθύσια, τα γαμήσια τους, ούτε εκδίδονται εν είδει μυθιστορήματος/αφηγήματος οι λίστες με τα αγαπημένα τους τραγούδια, βιβλία, φιλμ, και, στην τελική, αφού απευθύνεσαι μόνο σε μια φαντασιακή ελίτ, ρε μεγάλε, γιατί μπαίνεις στον κόπο και εκδίδεσαι; Κάντα μια εκτύπωση και μοίρασέ τα στους ομοίους σου.
Λένε ότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες κλέβουν ασύστολα. Αλλά ακόμη κι αυτό, βραδερφέ, προϋποθέτει ως βασική προϋπόθεση τη δημιουργία - δεν αρκεί δηλαδή να λες "μου αρέσουν οι Τζόι Ντιβίζιον" αλλά πρέπει να γράψεις και τραγούδια που θυμίζουν τους Τζόι Ντιβίζιον, ομοίως, στην περίπτωση της συγγραφής, χρειάζεται να γράψεις κάτι, όχι απλώς να μυξοκλαίς μεθυσμένος πάνω απ' το χαρτί λέγοντας "τότε που ημασταν νέοι, και όμορφοι και στα οδοφράγματα εγω και.... (και αραδιάζεις καμιά δεκαπενταριά ονόματα φίλων σου) ακούγαμε Μπομπ Ντίλαν και Λέοναρντ Κοέν και διαβάζαμε αποσπάσματα απ' τον Οδυσσέα του Τζόις στα μπιστρό του Παρισιού και το φθινόπωρο φανταζε τόσο όμορφο, στα γαλάζια καστανωπά ξανθά σου μάτια, κι ήταν η ζωή μας σκηνές από ταινία του Γκοντάρ και σου χάρισα ένα βιλίο του Φιτζέραλντ, μου χάρισες ένα πανάκριβο ουίσκι, που το ήπιαμε μαζί, και τα άπαντα του Μπρετόν" - ε όχι, αυτό δεν είναι λογοτεχνία, δεν είναι καν "κλέβω τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες", απλώς είναι λίστες (όχι πολυ διαφορετικές από αυτές που κάνουμε πριν πάμε στο σουπερμάρκετ), παράθεση αριστουργημάτων της τέχνης με σκοπό το τίποτά σου να κλέψει λίγη απ' τη λάμψη τους, όμως όχι, δεν αρκεί να διαβάσεις Σελίν για να γίνεις Σελίν, ούτε να πίνεις πολύ για να γίνεις Μπουκόφσκι, διότι τα μεθύσια σου, αντίθετα με του Χανκ, είναι πάντα τόσο δαντελένια, δεν περιλαμβάνουν ποτέ ξερατά, λιποθυμίες, διάρροιες, όχι, διότι οι ευτυχείς λίγοι σαν και σένα όλα ξέρουν να τα κάνουν καλύτερα: να πίνουν, να μεθάνε, να γαμάνε, να αγαπάνε, να ζουν εντέλει καλύτερα απ' την πλέμπα, απ' τους αδαείς πολλούς που -για φαντάσου!- κι αυτοί πίνουν, κι αυτοί μεθάνε, κι αυτοί γαμάνε, κι αυτοί αγαπάνε, κι αυτοί ζουν, κι αυτοί κάποιους καλλιτέχνες εκτιμάνε, αλλά δεν θεωρούν ότι κάνουν δα και τίποτε σημαντικό, δεν διαλαλούν τα μεθύσια, τα γαμήσια τους, ούτε εκδίδονται εν είδει μυθιστορήματος/αφηγήματος οι λίστες με τα αγαπημένα τους τραγούδια, βιβλία, φιλμ, και, στην τελική, αφού απευθύνεσαι μόνο σε μια φαντασιακή ελίτ, ρε μεγάλε, γιατί μπαίνεις στον κόπο και εκδίδεσαι; Κάντα μια εκτύπωση και μοίρασέ τα στους ομοίους σου.
3 σχόλια:
Φοβερή ανάρτηση, αλλά τί διάβασες βρε παιδάκι μου και ήταν αφορμή για τόση έμπνευση;
Εχμ... δυστυχώς θα προτιμούσα να μην πω τι διάβασα. Συγγνώμη για αυτό.
(κι αν κάποιος κατάλαβε, ας το κρατήσει για τον εαυτό του)
Ιιιι, στεγνά όμως... Θα πάω να τα πω όλα στο μπαμπά μου το Σάκη
Δημοσίευση σχολίου