Τώρα με την κρίση, πώς περνάτε τα βράδια σας;
Καθόμαστε σπίτι, διαβάζουμε φωναχτά αποσπάσματα απ' το "Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε" του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και σκάμε στα γέλια.
"Ας συμφωνήσουμε σε τούτο: το καπάκι ενός κουτιού, ενός κουτιού άρτιου στην υγεία του, που ο ίδιος ο γύρος του δεν είναι λυγισμένος διαφορετικά απ΄το το γύρο του ίδιου του κουτιού, ένα τέτοιο καπάκι δεν θα ΄πρεπε να γνωρίζει άλλη επιθυμία απ' το να βρίσκεται πάνω στο κουτί του - αυτό θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που μπορεί να φανταστεί: ανυπέρβλητη ικανοποίηση, η εκπλήρωση όλων του των πόθων. Είναι άλλωστε κάτι αυτόχρημα ιδεώδες να αναπαύεσαι συμμετρικά, κοχλιωμένο υπομονετικά κι απαλά πάνω στις μικρές ελικώσεις και να αισθάνεσαι να εισχωρεί μέσα σου η προεξοχή ελαστική και τόσο κοφτερή, όπως είναι κι ο γύρος σου, όταν είστε χωρισμένα το ένα απ' το άλλο".
Πέρα από τα γέλια που κάναμε με το συγκεκριμένο -και όχι μόνο- απόσπασμα, υπάρχει και ο θαυμασμός για την αρτιότητα του ύφους και της γραφής αλλά και η απορία: τι σκατά θέλει να πει ο ποιητής; Λοιπόν, είναι ξεκάθαρο νομίζω πως μιλάει για σεξ, για το γεμάτο πάθος ερωτικό σμίξιμο ενός απόλυτα ταιριαστού ζευγαριού, τη στιγμή μάλιστα της διείσδυσης, για την απόλυτη παράδοση στη λαγνεία. Νιώθω τόσο ερεθισμένος όσο είμαι σίγουρος πως ένιωθε κι ο συγγραφέας, ο οποίος είμαι σίγουρος πως είχε και τα δύο του χέρια απασχολημένα όταν έγραφε αυτό το χωρίο, το ένα πάνω στο χαρτί, το άλλο πάνω στο καυλί.
Κι όμως! Ερχεται ο Κλαούντιο Μαγκρίς, στην εισαγωγή της "Επιστολής του Λόρδου Τσάντος" του Χούγκο φον Χόφμαννσταλ, να πει τα εξής, να τα ξεκαθαρίσει όλα, να τα πει λιανά και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους:
"Ο Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε (είναι) χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξάλειψης του βιογραφικού και αφηγηματικού εγώ (πλήρως διασκορπισμένου και απορροφημένου στα πράγματα που παραμένουν ασύνδετα μεταξύ τους και αντιστέκονται στην αποκρυπτογράφηση), είναι συμβολικά ένας αριστοκράτης ξεκομμένος από την πιο βάναυσα νεωτερική πραγματικότητα, ένας αριστοκράτης που ξαναβρίσκει μια αυστηρή αντικειμενικότητα παροξύνοντας μέχρις αυτοκαταστροφής την ίδια του την αισθητηριακή ευαισθησία".
(συνεχίζεται...)
Καθόμαστε σπίτι, διαβάζουμε φωναχτά αποσπάσματα απ' το "Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε" του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και σκάμε στα γέλια.
"Ας συμφωνήσουμε σε τούτο: το καπάκι ενός κουτιού, ενός κουτιού άρτιου στην υγεία του, που ο ίδιος ο γύρος του δεν είναι λυγισμένος διαφορετικά απ΄το το γύρο του ίδιου του κουτιού, ένα τέτοιο καπάκι δεν θα ΄πρεπε να γνωρίζει άλλη επιθυμία απ' το να βρίσκεται πάνω στο κουτί του - αυτό θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που μπορεί να φανταστεί: ανυπέρβλητη ικανοποίηση, η εκπλήρωση όλων του των πόθων. Είναι άλλωστε κάτι αυτόχρημα ιδεώδες να αναπαύεσαι συμμετρικά, κοχλιωμένο υπομονετικά κι απαλά πάνω στις μικρές ελικώσεις και να αισθάνεσαι να εισχωρεί μέσα σου η προεξοχή ελαστική και τόσο κοφτερή, όπως είναι κι ο γύρος σου, όταν είστε χωρισμένα το ένα απ' το άλλο".
Πέρα από τα γέλια που κάναμε με το συγκεκριμένο -και όχι μόνο- απόσπασμα, υπάρχει και ο θαυμασμός για την αρτιότητα του ύφους και της γραφής αλλά και η απορία: τι σκατά θέλει να πει ο ποιητής; Λοιπόν, είναι ξεκάθαρο νομίζω πως μιλάει για σεξ, για το γεμάτο πάθος ερωτικό σμίξιμο ενός απόλυτα ταιριαστού ζευγαριού, τη στιγμή μάλιστα της διείσδυσης, για την απόλυτη παράδοση στη λαγνεία. Νιώθω τόσο ερεθισμένος όσο είμαι σίγουρος πως ένιωθε κι ο συγγραφέας, ο οποίος είμαι σίγουρος πως είχε και τα δύο του χέρια απασχολημένα όταν έγραφε αυτό το χωρίο, το ένα πάνω στο χαρτί, το άλλο πάνω στο καυλί.
Κι όμως! Ερχεται ο Κλαούντιο Μαγκρίς, στην εισαγωγή της "Επιστολής του Λόρδου Τσάντος" του Χούγκο φον Χόφμαννσταλ, να πει τα εξής, να τα ξεκαθαρίσει όλα, να τα πει λιανά και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους:
"Ο Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε (είναι) χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξάλειψης του βιογραφικού και αφηγηματικού εγώ (πλήρως διασκορπισμένου και απορροφημένου στα πράγματα που παραμένουν ασύνδετα μεταξύ τους και αντιστέκονται στην αποκρυπτογράφηση), είναι συμβολικά ένας αριστοκράτης ξεκομμένος από την πιο βάναυσα νεωτερική πραγματικότητα, ένας αριστοκράτης που ξαναβρίσκει μια αυστηρή αντικειμενικότητα παροξύνοντας μέχρις αυτοκαταστροφής την ίδια του την αισθητηριακή ευαισθησία".
(συνεχίζεται...)
2 σχόλια:
Βασικά κάνει κριτική στη βαρετή συμπληρωματικότητα των φυσικών φύλων, όπως τη βλέπει ο κυρίαρχος ετεροκανονικός νους. Το κανονικό ταίρισμα των γενετήσιων φύλων προσφέρει την ίδια απόλαυση με το να καπακώνεις ένα κουτί και το "καπάκι" δε θα πρεπε να γνωρίζει άλλη επιθυμία από αυτή που "του πρέπει"... οεο. ή εναλλακτικά όποια αλλη εξυπνάδα μπορεί να μου κατέβει στο επόμενο πεντάλεπτο.
Δηλαδή, πακιμποηγκέρλ, για ανωμαλίες μιλάει ε; Καλά το κατάλαβα!
Δημοσίευση σχολίου