Νέα πνευματική ελίτ

Μια φορά κι έναν καιρό ένας γνωστός μου αλλά όχι γνωστός συγγραφέας, δεν έχει σημασία ποιος, αποκάλεσε έναν γνωστό αλλά όχι γνωστό μου συγγραφέα, δεν έχει σημασία ποιον, γουρούνι των γραμμάτων, που τσαλαβουτά στο βούρκο της ελληνικής λογοτεχνίας.
Νωρίτερα σήμερα μού υπεδείχθη, εν είδει ιστολογικού σημειωματος, το οποίο στοχαζόταν πάνω στα βάσανα της γραφής, το ηλεπόνημα μιας άγνωστής μου, η οποία απεδείχθη γνωστή (αν όχι κάτι παραπάνω) ενός γνωστού της υποδείξασας σ' εμέ το σημείωμα, τον οποίον, παρότι έχουμε κοινούς γνωστούς, προσωπικά γνωρίζω μόνον μέσω του όχι και τόσο γνωστού εξαιρετικού λογοτεχνικού πονήματός του.
Κύκλους ανάγνωσης κάνουμε ως αναγνώστες μεταξύ γνωστών αγνώστων και αγνώστων γνωστών, εναλλασόμενοι σε ρόλους, διαγκωνιζόμενοι σε εφευρετικότητα, ευφυολογία, παραδοξότητα, αιρετικότητα, νεοκουλτουροκαταρίαση και μεταμοντέρνο αυτοσαρκασμό.
Βάζουν τα δυνατά τους με τα γραπτά τους να είναι και να δείχνουν έξυνποι, καλλιεργημένοι, ευφυείς κάνοντας αναφορές και κλεισίματα του ματιού (αυτή η διακειμενικότητα που 'χουμε ξαναπεί) σε άλλους έξυπνους, καλλιεργημένους, ευφυείς. Κανείς (λίγοι;) δεν αναδεικνύει τη βλακεία (του) μέσα απ' τη γραφή. Αλλωστε η εποχή μας ένα μόνο πράγμα δεν αντέχει: τη βλακεία (την αποτυχία, την έλλειψη φιλοδοξίας, την απουσία στόχων).
Κανείς συγγραφέας, γνωστός ή άγνωστος, δεν είναι πραγματικός. Όπως οι λογοτεχνικοί ήρωες είναι δικά τους δημιουργήματα, έτσι κι οι συγγραφείς είναι αποκύημα της φαντασίας του αναγνώστη.
Νομίζω πως το ίδιο ισχύει και για τους ιστολόγους.