Η κοινωνική αξία των έξυπνων και καλλιεργημένων (κυρίως μέρος)

(και τώρα η συνέχεια που όλοι περιμένατε)

(αλλά πριν, μια σύντομη παρέκβαση)

Θέλω ν’ αγοράσω ένα σμαρτφόν, όχι επειδή είμαι θύμα του καταναλωτισμού ούτε επειδή είμαι τρέντι γκατζετάκιας, αλλά επειδή ενστερνίζομαι απόλυτα τις αλαβάνειες προβλέψεις, ότι σύντομα θα γίνει της πλατείας Ταχρίρ και στην Ελλάδα, και θέλω μεταδίδω με τουίτς και μ΄άλλα τέτοια σόσιαλμιδιά την επανάσταση στους καναπεδάτους. Πήγα στο κινητάδικο και ρώτησα τις τιμές, με επιχορηγήσεις, μπόνους, προσφορές κτλ. και προβληματισμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής με άδεια τα χέρια. Κι επειδή είμαι κολλημένος με τα ντέρμπι, σαν τον Μουρίνιο ένα πράμα, πήγα στο περίπτερο να προμηθευτώ κανάδυο. Πώς πάμε; με ρώτησε ο ρουφιάνος περιπτεράς. Δεν πάμε, αναστέναξα. Ούτε ένα ταξιδάκι; επέμεινε. Για ταξιδάκια είμαστε τώρα ανθρωπέ μου; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Ναι αλλά τουλάχιστον εσύ πρόλαβες και τα έκανες τα ταξιδάκια σου νωρίτερα, δεν καθόσουν να μιζεριάζεις, με παρηγόρησε ο πανθορών περιπτεράς. Κι επειδή πιστεύω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο και τα πάντα συμβαίνουν για έναν λόγο, για να θησαυρίζουν οι πολυεθνικές και οι πλούσιοι, αποφάσισα ο μαλάκας να πάω αύριο και να το πάρω το σμαρτφόν, γιατί δεν θα κάτσω να μιζεριάσω, αμπώς.

(και τώρα αρχίζει επιτέλους η συνέχεια που όλοι περιμένατε)

Ξίνισα όταν πρωτόπεσε στα χέρια μου το βιβλίο (η επιστολή του Λόρδου Τσάντος, ντε, του Χούγκο φον Χόφμαννσταλ): ολιγοσέλιδο (76 σελίδες) με δύο εισαγωγές και ένα επίμετρο, ούτως ειπείν περισσότερα είναι τα γύρω γύρω που λένε για το βιβλίο οι διάφοροι από αυτά που λέει το βιβλίο αυτό καθαυτό. Σαν να λέμε, γράφω μια ακατανόητη υψίστου νοήματος παπαριά για την επεξήγηση της οποίας γράφονται σελίδες επί σελίδων.

Περιφρονητικά παραμέρισα τις δύο εισαγωγές και το επίμετρο και προχώρησα κατευθείαν στην ανάγνωση της επιστολής του Λόρδου Τσάντος κάνοντας και φανταστικά λογοπαίγνια του τύπου «αν ο Φερνάντο Σάντος είναι ο καρπουζάς απ’ το Εστορίλ, ο Λόρδος Τσάντος τι να ‘ναι άραγε; Πεπονάς απ’ το Φαρμβίλ;», ώσπου ξάφνου το μάτι μου έπεσε σ’ αυτό: «αρχισε να μου γίνεται αδύνατο να συζητήσω για θέματα υψηλά ή γενικού ενδιαφέροντος και να φέρνω στο στόμα μου λέξεις που όλος ο κόσμος συνηθίζει φυσιολογικά να χρησιμοποιεί δίχως ενδοιασμούς. Ενιωθα δυσφορία ανεξηγητη ακόμη και να ξεστομίσω λέξεις όπως ‘πνεύμα’, ‘ψυχή’, ‘σώμα’» - μόρφωση, καλλιέργεια, κουλτούρα, επιστήμη, θα πρόσθετα εγώ.

Εχετε ίσως καταλάβει κάποιοι την (σχεδόν) απέχθεια που τρέφω για αυτά τα πράγματα – και για τη σοβαρότητα και την εξυπνάδα επίσης, ενδεχομένως επειδή όσα δεν τα φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, μου λέει το κόκκινο διαβολάκι στ’ αριστερό μου αυτί – στο δεξί κανένα αγγελάκι δεν μου λέει τίποτε, σήμερα δεν δουλεύει, άγγελοι και διαβόλοι δουλεύουν εκ περιτροπής πλέον εξαιτίας του νόμου Λοβέρδου για την προστασία της εργασίας…

Πέρα από τους αγγέλους και τους διαβόλους ένα πράμα κατάλαβα, διαβάζοντας εντέλει το επίμετρο της μεταφράστριας Εφης Γιαννοπούλου: για μένα γράφει ρε ο Χόφμαννσταλ, "προβληματιζόμενος ταυτόχρονα για τα όρια της γλώσσας και τη δυνατότητά της να εκφράσει τον κόσμο, προβληματισμός που θα κυριαρχήσει σε όλον τον αιώνα που τότε άρχιζε τόσο στη φιλοσοφία όσο και στη λογοτεχνία" - το κείμενο σε εισαγωγικά ξεπατικωμένο απευθείας απ' το βιβλίο, σιγά μην το γράψω με δικά μου λόγια.

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της επικής σειράς αναρτήσεων θα μάθουμε αν τζάμπα καίει η λάμπα που ΄χει ανάψει πάνω απ’ την προϊούσα καράφλα μου, τι είναι το Αούστερλιτς, τι τζιν πίνει ο φίλος που θα μου το δανείσει, πόσα τζιν χρειάστηκε να πιω κατά τη συμφωνία δανεισμού και τι σχέση έχει τ΄ Αούστερλιτς με όλα τα παραπάνω. Μείνετε συντονισμένοι.

(συνεχίζεται)