Μίσος ταξικό για το καλοκαίρι θα 'μαι κι εγώ να σου κρατώ δροσιά στο χέρι να σε φιλώ

Κάπου σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μου (το πιάνεις το υποννούμενο, τεράστια βιβλιοθήκη, πολλά βιβλία, Χριστέ μου τι κουλτουριάρης μεσήλιξ είναι αυτός και τι γκάβλα αγόρι τώρα που ξυρίστηκε) αραχνοσυλλέγει ένα βιβλίο με τίτλο "Αμερικάνικη προλεταριακή λογοτεχνία" που είχα αγοράσει από μια έκθεση της ΠΚΣ (ξες, η ΚΝΕ των ΑΕΙ). Γαμώ τα βιβλία, για να λέμε την αλήθεια, εντούτοις πάντα γελάω με αυτόν τον τίτλο, μη ρωτάς γιατί, μάλλον από χαζοχαρουμενάδα. Δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνική προλεταριακή λογοτεχνία. Και ενδεχομένως μια τέτοια κατηγοριοποίηση να αδικεί πάρα πολύ το "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του Χρήστου Οικονόμου. Αλλά να, καμιά φορά σκέφτομαι: τι είδους φάουλ του συστήματος είναι αυτό; Πρόκειται για ένα σκληρό, βαθιά πολιτικό, σχεδόν αλλά όχι εντελώς απελπισμένο βιβλίο, ένα βιβλίο που γράφει για τη φτώχεια, όχι όμως αυτήν τη φτώχεια που σχεδόν αγιοποίησε η μεταπολεμική λογοτεχνία, με τους βασανισμένους πρόσφυγες, τους κυνηγημένους αριστερούς, τη μετανάστευση, όχι δεν μιλάει ο Οικονόμου για τη φτώχεια της Ελλάδος στα μισά του 20ού αιώνα, αλλά για τη φτώχεια, την απελπισία, το φόβο στην Ελλάδα σήμερα. Κι απορώ: πώς γίνεται το σύστημα να προωθει αυτό το βιβλίο; Πώς γίνεται να τυγχάνει διαφήμισης αυτό το βιβλίο; Πώς γίνεται βολεμένοι κονδυλοφόροι να το εξυμνούν; Ευτυχή γεγονότα σαφώς, αλλά εγώ είμαι δύσπιστος. Οχι απέναντι στο βιβλίο ή το συγγραφέα. Αλλά απέναντι στις προθέσεις των υμνητών του. Και μου γεννιέται και αλλη μια απορία: Ποιοι διαβάζουν αυτό το βιβλίο; Κι αν το 'χουν διαβάσει, και ενδεχομένως το έχουν υμνήσει στις συζητήσεις με φίλους, στα μπλογκς, στα φόρα, στα τουίτερ και στα φεήσμπουκ, πώς αντιδρούν απέναντι σε όλα όσα θίγει; Διότι αυτά που θίγει το βιβλίο είναι τόσο επίκαιρα. Είναι λες και ακόμη γράφεται το βιβλίο, καθώς η ελληνική κοινωνια βυθίζεται βαθύτερα στην κρίση. Πώς αντιδρούν οι αναγνώστες του λοιπόν στην πραγματικότητα του βιβλίου που δεν είναι άλλη απ' την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα του σήμερα; Γιατί το κίνημα υποχώρησε δίνοντας ραντεβού τον Σεπτέμβρη; Γιατί την πέσανε τα φρικιά στις παραλίες, στις Αμοργούς, στα Κουφονήσια και στις Γαύδους πίνοντας μπάφους; Γιατί οι κουλτουριαρέοι είναι τόσο μαλάκες; Τόσο φλώροι; Γιατί κι εγώ γίνομαι πικρόχολος; Ε;



ΥΓ. Δεν υπάρχει πιο σιχαμένη έκφραση, πιο σιχαμένη κατηγοριοποίηση, μεγαλύτερη προσβολή για ένα έργο τέχνης απ' αυτήν: "βιβλία για το καλοκαίρι, για την πλαζ, για το αντίσκηνο, για πριν το καρπούζι και για μετά το σεξ, βιβλία με μπρατσάκια και βιβλία με δείκτη προστασίας". Α, και κάτι για το άσμα: το the rat των Walkmen βρήκε άξιο ανταγωνιστή, το Angela Surf City, των ιδίων.