Γονιός

Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του κειμένου τονίζω ότι:
Είμαι αθεράπευτα και υπερβολικά ανορθόγραφος. Αν έχετε μανία με την ορθογραφία καλό θα ήταν για να μη πάθετε κανά εγκεφαλικό να την κάνετε από αυτή τη σελίδα.

Είμαι μάλλον ο πλέον αναρμόδιος. Αλλά είπα να γράψω 5 πράγματα για την εμπειρία μου μέχρι τώρα σα γονιός. Ξέρω γω...Μπορεί να φανούν χρήσιμα. Πιο πολύ πάντως το κάνω για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μου να ξέρετε.
Για όσους δε γνωρίζουν έχω δυο υπέροχους ντελικανήδες στο σπίτι. Το ξανθό Θεό Θώρ και τον μικρό Πάμπλο (από τον Γκαρσία). Ο πρώτος ονομάστηκε έτσι λόγω πλούσιας ξανθιάς κόμης η οποία συνδυάζεται με ένα σφυρί που έχουμε και το κοπανάμε όπου βρούμε. Να σας δείξω:
Αυτός είναι ο Θωρ.Και αυτός είναι ο Πάμπλο. Η μικρή παρένθεση (από τον Γκαρσία) είναι επεξηγηματική και σημαίνει ότι ο μικρός Πάπλο είναι Πάμπλο λόγω του εν λόγω κυρίου και όχι λόγω κάποιας ιντελεκτιουελ καταστάσεως (Νερούδα, Πικάσο κ.α.). Ο άλλος Πάμπλο που συμπαθούμε είναι ο Κοντρέρας αλλά εμείς επιμένουμε στον Γκαρσία.

Αντίστοιχα έχουμε τον Θωρ (παρατηρήστε την κόμη, επίσης στη φώτο το καταπληκτικό ειναι ότι έχω καταφέρει να την τραβήξω σε κίνηση με το κινητό και έχω και το πόδι ενός τύπου):και εδώ έχουμε τον Πάμπλο (από τον Γκαρσία) σε εντατικά μαθήματα αγάπης προς το ποδόσφαιρο. Στο άθλημα. Όχι στα λεφτά και όχι, απαραίτητα, στην κερκίδα. Η κίνηση του χεριού είναι επειδή στο συγκεκριμένο σημείο μαθαίναμε το "Παίξε ρε μπαγλαμά καλά τους οράνιε":
Όπως αντιλαμβάνεστε από τις ονομασίες που έχω δώσει στα παιδιά μου είμαι λίγο, ότι να ναι μπαμπάς. Αλλά όσο ότι να ναι και να είσαι κάποιες καταστάσεις νομίζω μένουν ίδιες.

Πάμε να τις δούμε.
Όταν γεννήθηκε ο Θωρ ήμουν ενθουσιασμένος αλλά πιστεύω ήμουν ακόμα παιδί. Δεν ήξερα. Όταν ήρθε στο σπίτι ενθουσιάστηκα. Μετά από τρεις ημέρες όμως ένοιωθα ότι κάποιος φιλοξενούμενος είναι στο σπίτι και δε φεύγει. Γιατί δε μπορούσα να ακολουθήσω ότι έκανα κάθε μέρα. Η καθημερινότητα σου αλλάζει τόσο πολύ μέσα σε λίγα λεπτά που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι γίνεται. Δύσκολη κατάσταση γιατί δεν ήξερα τι να κάνω. Καλώς ή κακώς στο παρελθόν όταν είχα μια δύσκολη κατάσταση σε κάποιον απευθηνόμουν. Στους γονείς, στα αδέρφια, σε κάποιο φίλο. Κάτι τέλος πάντων. Τώρα δε μπορείς να αντιληφθείς τι γίνεται. Κανείς επίσης δεν είναι σε θέση να σου δώσει κάτι παραπάνω από κάποιες συμβουλές. Ότι επίσης ωριμάζεις πολύ απότομα είναι μεγάλη αλήθεια. Βρέθηκα ξαφνικά να προσέχω μάλλον υπερβολικά τον εαυτό μου. Για παράδειγμα στο δρόμο με το αμάξι, όχι πως ποτέ πήγαινα σαν τον παλαβό αλλά, από την γέννηση του Θωρ και μετά ήμουν ακόμα πιο προσεκτικός. Η αίσθηση ευθύνης απέναντι σε κάποιον άλλον σε κάνει έτσι. Σκέφτεσαι αμά πάθω κάτι τι θα γίνουν αυτοί; Έτσι θα τους αφήσω;
Και φτάνουμε εδώ. Στο αίσθημα ευθύνης.
Πέφτει βαρύ. Δεν είναι κάτι που έχεις συνηθίσει. Ειδικά αν μόλις έχεις κλείσει τα 29. Θα μου πεις ρε φίλος είσαι 29 και δεν είσαι ακόμα ώριμος;Όχι δεν είσαι. Τουλάχιστο δεν είσαι για να κάνεις ένα παιδί. Αλλά αυτό έρχεται! Δε σε περιμένει, δε το επέλεξες αλλά...έρχεται. Στην αρχή λοιπόν νομίζεις ότι η όλη κατάσταση είναι κάτι σαν όλα αυτά που περνάς μέχρι τότε. Θέλω να πω σε όλους έχουν τύχει καταστάσεις που τις βρίσκουν δύσκολες. Κάνουν λίγο υπομονή, το παλεύουν, περνάει και εντάξει. Πάμε για την επόμενη. Έλα ντε που δεν είναι έτσι. Ο μικρός δεν ήρθε για να περάσει. Ήρθε για να μείνει.
Με όλα αυτά που λέω δεν εννοώ ότι το παιδί δεν το ήθελα-προς ΘΕΟΥ! Λέω ότι μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι πρέπει να κάνω και επίσης δεν είχα αντιληφθέι ποιό είναι το αίσθημα ευθύνης απέναντι του. Στις εκκλήσεις μου για βοήθεια είχα απαντήσεις όλων των ειδών:
"Θα πρέπει τώρα να αναλάβεις τις ευθύνες σου" (Ποιές είναι ρε παιδιά; Να τις αναλάβω αλλά τι να κάνω; Ποιό είναι το σωστό;)
"Α, καλά τώρα η ζωή σου τελείωσε"
"Πω πω!Σοβαρά;Και τι θα κάνεις τώρα Παναγία μου;"
"Λοιπόν τώρα θα κάνεις αυτό μπλα μπλα μπλα και αυτό μπλα μπλα μπλα και να προσέξεις αυτό μπλα μπλα μπλα"
"Αχ! Θυμάμαι όταν εγώ έκανα τα παιδιά μου. Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα"

Προσπάθησα να κάνω όλα αυτά που μου είπαν. Προσπάθησα να εφαρμόσω ότι έβλεπα στην νταντά αμέσου δράσεως. Όλα προσπάθησα να τα κάνω. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κουραστώ, να νομίζω πως ότι κάνω είναι λάθος και να έχω μια απογοήτευση για αρκετό χρονικό διάστημα. Αποτέλεσμα είναι να νοιώθω τώρα κενό. Ότι δηλαδή κάποια πράγματα τα έχασα.
Ηρέμισα όταν ήρθε ο μικρός Πάμπλο. Κανείς δε μου είπε τίποτα γιατί θεώρησαν ότι πλέον τα ξέρω. Και αυτό ήταν. Παράτησα ότι άκουσα-μετά από φιλτράρισμα βέβαια κράτησα όσα είδα ότι μου ταιριαζαν-και ακολούθησα το ένστικτο μου. Ηρέμησα και είμαι ευτυχυσμένος. Έχω λατρέψει τα παιδιά μου και πλέον δε τα βλέπω σαν αίσθημα ευθύνης ΚΑΙ ΜΟΝΟ αλλά σαν μια όμορφη εμπειρία. Είναι σα να βρήκα επιτέλους για τι σκατά έχω έρθει εγώ στο κόσμο. Τον προορισμό μου βρε αδερφέ!
Γενικά τι κατάλαβα;Ότι δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Ότι δεν υπάρχει δοκιμασμένη συνταγή. Ότι πρέπει να κάνεις αυτό που σου προστάζει το ένστικτό σου αλλά να είσαι και ανοικτός σε καινούργια πράγματα. Γενικά δε τα ξέρεις όλα, πόσω μάλλον όταν κάνεις ένα παιδί. Για παράδειγμα: Δεν μπορεί το παιδί σου να είναι πότε καλό και πότε κακό. Δε μπορεί να λες στο παιδί σου όταν κάνει κάτι "Τώρα δε σ αγαπώ". Δε μπορεί να λες στο παιδί σου "Κοίτα τι καλό που είναι εκείνο το παιδάκι".
Το παιδί σου είναι πάντα καλό. Απλώς κάποιες φορές έχει λάθος συμπεριφορά. Επίσης ποτέ δε φέρνεις παραδείγματα άλλα παιδιά. Και εννοείται: Πάντα το αγαπάς. Όταν λοιπόν κάνει μια αταξία, του δίνεις να καταλάβει ότι έκανε κάτι κακό στερώντας του ταυτόχρονα κάτι που γουστάρει, όχι όμως πολύ σημαντικό. Για παράδειγμα σήμερα δεν έχει Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια γιατί έκανες αυτό. Ήρεμα και ωραία. Έχω παρατηρήσει ότι όταν είσαι ήρεμος το παιδί μπορεί να βαλαντώσει στο κλάμα και στις φωνές αλλά θα υποχωρήσει. Όταν τελειώσει με τις φωνές του λές ότι είναι πολύ καλό παιδί και ότι το αγαπάς πολύ. Γι' αυτό στεναχωριέσαι όταν έχει άσχημη συμπεριφορά.
Ελπίζω να έχω δώσει σωστά τη διαφορά. Αυτά τα διάβασα στο βιβλίο της κ. Τζωρτζακάκη "Μαμά σταμάτα το κύργημα, κι εσύ Μπαμπά επίσης" το οποίο είναι νομίζω ότι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Επίσης μετά από ερώτηση στην ψυχολόγο του σταθμού που πάμε τον μικρό Θωρ κατάλαβα ότι είναι πολύ σημαντικό να λες όχι, και να μη κάνεις πίσω.
Τι είχε γίνει. Ο Θωρ είχε για ένα διάστημα την εξής συμπεριφορά: Γύριζα από τη δουλειά και αυτό έκλαιγε με κλάμα γοερό και έλεγε "Δε θέλω το μπαμπά, να φύγει". Για να μη στεναχωρώ το παιδί έφευγα από το δωμάτιο. Και αυτός έκλαιγε περισσότερο. Μια μέρα το πράμα παράγινε. Άνοιξε την πόρτα και μου είπε: ¨Να φύγεις. Τώρα!". Καταστεναχωρήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω αλλά τα πήρα και στην κράνα. Έσκυψα και του είπα ήρεμα και ωραία, χωρίς φωνές, ότι μέσα σε αυτό το σπίτι κουμάντο κάνω εγώ επομένως εγώ θα αποφασίσω πότε θα φύγω και αν θα φύγω. Την επόμενη μέρα αυτό συζήτησα με την ψυχολόγο. Και μου είπε ότι ενήργησα μέσα στην ακατεχοσύνη μου σωστά. Τόνισε ότι πρέπει να ξέρει το παιδί ποιός παίρνει τις αποφάσεις μέσα στο σπίτι. Ότι δεν είναι αυτός το αφεντικό αλλά ο γονιός. Επέμεινε όμως στο εξής: Να μη του στερείτε τα πάντα για να το καταλάβει αυτό γιατί εν τέλει το αποτέλεσμα θα είναι εντελώς αντίθετο. Θα έχετε 5 όχι και θα επιμείνετε σε αυτά. Επίσης μου εξήγησε ότι η συμπεριφορά αυτή εννοεί το ακριβώς αντίθετο. Δε μπορεί να σου πει δηλαδή το παιδί "Μα καλά που σκατά είσαι όλη μέρα και μου έχεις λείψει πάρα πολύ και θέλω να παίξουμε". Του βγαίνει έτσι. Με κλάμα και φωνές και δε σε θέλω. Η ψυχολόγος μου είπε λοιπόν να τον πάρω αγκαλιά και να του πω ότι μπορεί αυτός να μη θέλει να με δει αλλά εγώ θέλω και πάμε να παίξουμε!Το έκανα. Και πλέον η καλύτερη στιγμή της ημέραςμου είναι όταν βάζω το κλειδί στην πόρτα ο Θωρ καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ, την ανοίγει και χοροπηδάει από τη χαρά του φωνάζοντας ο Μπαμπάς!Μου δείχνει τι έχει κάνει όσο λείπω και μου λέει πως πέρασε στο σχολείο.
Βαβαίως υπάρχουν και δυσκολίες. Όταν γυρνάς απο τη δουλειά και κλαίνε και οι δυο, όταν ο Θωρ κλαίει και φωνάζει, μάλλον τσιρίζει τόσο που μας ακούει όλο το τετράγωνο, επί περίπου 1 1/2 ώρες όταν ξυπνάς το βράδυ, όταν δε θέλει να κάνει το ένα ή το άλλο όταν όταν όταν. Έχω φτάσει σε σημείο να χτυπάω το κεφάλι μου στο κασαλίκι της πόρτας κρατώντας στα χέρια τον Πάμπλο που διαμαρτύρεται κατά της πείνας και τον Θωρ γαντζομένο στο πόδι μου να φωνάζει "ας τον ας τον πάμε να παίξουμε ααααααααααααααααααααααααααα". Έχω φτάσει σε σημείο να μετράω απο μέσα μου για να ηρεμίσω. Έχω φτάσει σε σημείο να νομίζω ότι όλοι με κοιτούν γιατί ο Θωρ θέλει να κάτσει σε κερματοδέκτη και εγώ όχι οπότε τσιρίζει και μου ξεπατώνει μια τούφα μαλλιά. Έχω πει στον απο πάνω που βγήκε και φώναζε "Τι θα γίνει πια με αυτό το παιδί;θα το κάνεις να σωπάσει;" ότι αν ξαναμιλήσει θα του πιω το αίμα. Εκείνη την ημέρα ο Θωρ τσίριζε επί δυο ώρες. Έτσι του έχει βγει η ζήλια. Ότι και να του έκανα δεν ηρεμούσε. Οι τσιρίδες δεν άφηναν τον Πάμπλο να κοιμηθεί και φώναζε και αυτός. Οι δυο πιο δύσκολες ώρες στη ζωή μου. Μόλις είχα κόψει και το τσιγάρο εκείνες τις ημέρες. Και τελικά ένοιωσα καλά. Για την αυτοσυγκράτηση που επέδειξα και απέναντι στα παιδιά και απέναντι στο τσιγάρο. Ήμουν σε αναστάτωση αλλά ήρεμος. Δε ξέφυγα. Δε φώναξα. Δεν απείλησα. Απλώς έλεγα όχι. Ο Θωρ επίσης χτυπάει. Όταν έχει νεύρα ειδικά, σου δίνει ένα σκαμπίλι. Αυτό με κάνει να χάνω τον έλεγχο. Μα την Παναγία με τρελαίνει αυτό!Τι τιμωρία τον έβαλα, τι τον απείλησα τίποτα. Όποτε είχε νεύρα το έκανε. Κατάλαβα ότι είχε συνηδειτοποίησει ότι αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο γι αυτό το κάνει. Την επόμενη φορά λοιπόν, απλώς σηκώθηκα έφυγα απο εκεί που ήταν, του είπα ότι επειδή με χτυπάει δε του δίνω σημασία και δε θα ξαναπαίξω μαζί του. Την πρώτη φορά χτυπήθηκε στο πάτωμα από τις φωνές και τα νεύρα. Δεν έδωσα σημασία, τον άφησα να ηρεμίσει και απαίτησα ΑΦΟΥ ηρέμισε μια συγνώμη.
Το έκανε.
Χρειάστηκε αυτή η διαδικασία αρκετές φορές αλλά το έκοψε. Α!Τώρα που το θυμήθηκα!Δεν έχει "εντάξει μωρέ μωρό είναι δε καταλαβαίνει" ΜΙΑ ΧΑΡΑ καταλαβαίνει. Μιλήστε του σαν να είναι μεγάλο. Ήρεμα. Όμορφα. ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΗΡΕΜΟ. Πείτε του τι ωραία που περνάτε όταν δεν είναι τσατισμένο και μη του δίνετε σημασία όταν κλαίει χωρίς λόγο.
Και το σημαντικότερο:Να του λέτε ότι το αγαπάτε. Και αυτό το καταλαβαίνει. Αλλά πρέπει να μη μάθει να το εκμεταλλεύεται.
Αυτήν την εποχή με προβληματίζει πάρα πολύ σε τι κατάσταση μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Και τι θα κάνω στο μέλλον. Όταν ο Θωρ ήταν μωρό, είχα φτάσει σε σημείο να μη κοιμάμαι τα βράδυα γιατί δεν είχα τα λεφτά για τα φροντηστήρια του. Το αίσθημα ευθύνης νόμιζα ότι ήταν εκεί. Κοιμάμαι καλύτερα και απολαμβάνω το μεγάλωμα των παιδιών μου από τη μέρα που κατάλαβα ότι τα παιδιά μου θέλουν την παρουσία μου και την αγπάη μου. Όλα τα άλλα είναι σημαντικά αλλά όχι πιο σημαντικά από αυτό.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, με ξεκουράσατε να το ξέρετε. Ελπίζω επίσης κάποιος να βρήκε κάτι σε αυτό το κείμενο που θα τον βοηθήσει.
Και συγνώμη για την ανορθογραφία.