Μικρό μου ζόμπι

Μικρή φανταστική ανάρτηση
εμπνευσμένη απ' αυτήν την ανάρτηση
του φίλου συνιστολόγου GT

Ούτε δύο μήνες δεν είχαν περάσει που ‘χαν διαλυθεί τα Νεκρά Κυτταρα, aka Πιτυρίδα, «ρε μαλάκα, τι θα κάνουμε», «ε, κάτι θα κάνουμε», «πρέπει να το βάλουμε μπρος», «ναι, πρώτα πρέπει να μάθουμε να παίζουμε όμως ρε μαλάκα», «δεν χρειάζεται ρε μαλάκα να ξέρεις, νομίζεις ότι οι Σεξ Πίστολζ ξέρανε να παίζουνε μουσική;», «ε και πώς παίζανε ρε γίδι;», «είχανε πάθος δικέ μου, ψυχή και φαντασία», «εγώ λέω πάντως να μάθουμε να παίζουμε κάνα όργανο», «εσύ να κάνεις ό,τι θες, άμα θες τράβα και γαμήσου κιόλας, εγώ όργανο δεν μαθαίνω, τι θα γίνω; κάνας βιρτουόζος;», «εσύ να γαμηθείς μουνόπανο, εγώ γράφτηκα στο ωδείο για κιθάρα», κι εκεί σε αυτό το ωδείο ο ένας γνώρισε την Τούλα, όχι εκείνη την Τούλα απ’ το μέλλον, που τη γνώρισε ο άλλος καμιά πενταετία αργότερα και της φωνάζανε απ’ το απέναντι μπαλκόνι «Τούλαααα, φέρε και νερόόόό», αλλά την Τούλα απ’ το ωδείο με την ωραία φωνή και το ωραίο μαλλί, κομμένο κοντό αλά Ντολόρες, ποια Ντολόρες βρε μαλακοκάβλη; την Ντολόρες Οραϊόρνταν ντε, αυτήν που τραγούδαγε Ζόμπι και Ζόμπι και Ζόμπι και Ζόμπι, και μας έσπαγε τα τυμπανα των αυτιών με τη διαπεραστική φωνή της, και κάτι άλλο μας έσπαγε πιο χαμηλά στην ανδρική ανατομία, τέλος πάντων, εφηβεία, 1994, θέλαμε τραγουδίστρια και βρήκαμε μία στο πρόσωπο της Τούλας, την πήραμε να κάνουμε μια πρόβα σε ένα τραγούδι που τους στίχους τους είχα γράψει εγώ στα αγγλικά και δεν θυμάμαι τι έλεγε, ή μάλλον για την ακρίβεια αρνούμαι να προσπαθήσω να θυμηθώ, διότι Κύριος οίδε τι αηδίες είχα γράψει, και την ώρα που έπαιζε ο ένας τα ακόρντα και μουρμούριζε τη μελωδία, η Τούλα διάβαζε τους στίχους πολύ προσεχτικά και αφού τελείωσαν τα ακόρντα συνέχισε να τους διαβάζει, και τους διάβαζε ώρα πολλή, και τικ-τακ το ρολόι στο τοίχο, πλοπ-πλοπ οι στάλες του ιδρώτα που πέφταν κάτω, ντάμπα ντούμπα οι καρδιές μας απ’ την αγωνία και τσίκι-τσίκιτάκα-Τσικουλάτα το τραγούδι του Ξανθιώτη που χρόνια αργότερα θα γινότανε μεγάλο χιτ, επιτέλους σήκωσε το βλέμμα απ’ το χαρτί, «να σε ρωτήσω κάτι;» είπε τελικά, «μήπως είσαι σατανιστής; τι είναι αυτά που γράφεις;» και προτού μας αφήσει στα κρύα του λουτρού εν είδει μουσικής χυλόπιτας παίξαμε το Ζόμπι της Ντολόρες με τα Βατόμουρα σε διασκευή για μία ηλεκτρική και μία κλασική κιθάρα, μετά πέρασαν μήνες πολλοί που δεν ήξερα τι κάνει η Τούλα, προς το τέλος της σχολικής χρονιάς την είδα να ανεβαίνει σε μια σκηνή και να παίζει το ίδιο τραγούδι, Ζόμπι-Ζόμπι, σε διασκευή για ακουστική κιθάρα – φωνή, καθισμένη στο σκαμπό. Φαινόταν το βρακάκι της αλλά ένιωσα ότι μας χρησιμοποίησε για την καριέρα της.