Ατρόμητος Θεσσαλονίκης

Φοβάμαι: το σκοτάδι, τα σκυλιά, τα φίδια, τους κακούς ανθρώπους, το άγνωστο, τον ίσκιο μου, αλλά όχι των άλλων, τις αρρώστιες, τις τροφικές δηλητηριάσεις, τα γηρατειά, την ανεργία, το κράτος, τους μπάτσους, ότι κάνω φαλάκρα, μη σκοντάψω όταν βγαίνω απ' την μπανιέρα, μην ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ και πέσω στο κενό, ολα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.
Μικρός φοβόμουν και τον Παραμυθά και τον Εθνικό Ύμνο αλλά τώρα τα 'χω ξεπεράσει. Επιπλέον σύμφωνα με καταγγελίες αγαπημένων προσώπων, φίλων και γνωστών, φοβάμαι να παραγγείλω ντελίβερι απ' το τηλέφωνο και να μπω σε μαγαζιά που δεν έχω ξαναμπεί, αλλά αυτά είναι απλώς κακοήθειες.
Γενικά πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Περίπου ατρόμητος.
Ωστόσο, περίπου διαπιστωμένα έχω σόσιαλφοβία (καλά ε, πολύ τη βρισκω να δίνω λινκ προς τον ευατό μου)
Πολύ θα ήθελα να σας πω ότι είναι φοβία απέναντι στο βίαιο faux σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά όχι. Δεν πρόκειται περί αυτού.

Συμβαίνει καμιά φορά, όταν είσαι χρόνια πελάτης οποιουδήποτε καταστήματος, από περίπτερο μέχρι ταβέρνα και από φούρνο μέχρι σεξ σοπ, οι υπεύθυνοι του καταστήματος να ξέρουν τι προϊόντα επιλέγεις. Πας ας πούμε στο περίπτερο, κι ο περιπτεράς, που κατά βάση είναι ασφαλίτης, αλλά σού κάνει το φίλο, πριν καν πεις καλημέρα, σου 'χει έτοιμα τα τρία κάμελ μίντιουμ μαλακό, ή τις κυριακές, ακόμη κι αν αργήσεις να ξυπνήσεις σου κρατάει την Εποχή, ή πας στην Ιριδα και κάθεσαι και σου λένε "Σουτζουκάκια σχάρας ε;" και γελάνε ευχαριστημένοι με τον ευατό τους που θυμούνται, ή πας στο Κλαμπ Ερώτικα και σου 'χουν κρατημένα τα τρία τελευταία αριστουργήματα του ποδολαγνικού κινηματογράφου, μαζί με δύο ζεύγη βρόμικες κάλτσες.
Σε κάποιους αυτή η φιλική, οικεία, πέστην όπως θες, σχέση πελάτη - καταστήματος μπορεί να αρέσει. Εμένα όχι. Τέτοιου είδους κινήσεις, για μένα, υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Είναι απόδειξη ότι "παραγνωριστήκαμε, φιλαράκι".
Κάθε δύο μέρες πήγαινα κι έπαιρνα απ' το φούρνο της γειτονιάς ένα μεγάλο κομμάτι ζυμωτό ψωμί. Κάθε φορά, επειδή είμαι πολύ προσεχτικός σε αυτά τα πράγματα, στεκόμουν στο ίδιο σημείο του φούρνου, καλημέριζα ακριβώς με τον ίδιο τόνο (ευγενικα αλλά ψυχρά) και ζητούσα ακριβώς με τις ίδιες λέξεις το ψωμί της επιλογής μου. Πλήρωνα, "ευχαριστώ, γεια σας" κι έφευγα. Μέχρι που μια αποφράδα ημέρα, η κοπέλα πίσω απ' τον πάγκο, βάζοντας το ψωμί στη σακούλα μου είπε: "Σας αρέσει πολυ αυτό το ψωμί ε;".
Αυτό ήταν! Δεν έχω ξαναφάει ζυμωτό ψωμί έκτοτε.
Μια άλλη φορά κόντεψα να μαλώσω με τον υπάλληλο στο ψυγείο του σουπερμάρκετ, επειδή ήθελε με το στανιό να μου δώσει να δοκιμάσω άλλου είδους φέτα απ' αυτήν που αγοράζω, επιμένοντας μάλιστα ότι είναι εξίσου νόστιμη αλλά πιο φτηνή. Αποτέλεσμα; Είμαι αναγκασμένος να πηγαίνω σε άλλο σουπερμάρκετ, αρκετά πιο μακριά απ' το σπίτι μου.
Είχα παρόμοιο πρόβλημα με το ξηροκαρπάδικο κοντά στη δουλειά μου. Η κοπέλα, όποτε έμπαινα μέσα, κατευθείαν "φουντούκια για τρία ευρώ ε;". Προβληματίστηκα πολύ, διότι δεν υπήρχε άλλο ξηροκαρπάδικο κοντά στη δουλειά μου. Ήμουν σε απόγνωση, δεν ήξερα τι να κάνω. Απ' τη δύσκολη θέση μ' εβγαλε το ίδιο το ξηροκαρπάδικο που μεταφέρθηκε σε μια πιο πολυσύχναστη περιοχή, μακριά απ' τη δουλειά μου. Στον ίδο χώρο τώρα στεγάζεται ένα γραφείο ταξιδίων προς Αλβανία - Ρωσία - λοιπές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Πολύ φοβάμαι ότι δεν πουλάνε φουντούκια εκεί.
Το ίδο πρόβλημα έχω και με το μπαρ που συχνάζω. Κάποιες φορές πάω μεταμφιεσμένος, φορώντας ρολόι δηλαδή ή κολόνια ή με κάποιο σπιθούρι στη μύτη, αλλά οι άτιμοι, διαόλου κάλτσες, με αναγνωρίζουν κατευθείαν, και παρότι εγώ κάνω τον ανυποψίαστο και τον πρωτάρη, δεν με αφήνουν να παραγγείλω αυτό που θέλω, αλλά λένε από μόνοι τους "μια μεγάλη κόκκινη κραφτ;". Οι μαλάκες. Ο,τι κι αν γίνει πάντως, εγώ μπαρ δεν αλλάζω. Εμείς οι αριστεροί είμαστε συντηρητικοί άνθρωποι και δυσκολευόμαστε λίγο με τις αλλαγές. Αυριο νομίζω πως θα τους την φέρω: κουρεύτηκα και ξυρίστηκα. Αγνώριστος έγινα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά ειδικά σήμερα; Γιατί σήμερα έκανα έναν καινούργιο φίλο. Που είναι ακριβώς σαν κι εμένα. Λέγεται Γιουτζίν Ρεν, είναι πενήντα χρονών, ιδιοκτήτης γκαλερί στο Πορτομπέλο του Λονδίνου. Η κυρία Ρουθ Ρέντελ, που μας σύστησε, λέει ότι ο Γιουτζίν είναι λίγο μυστικοπαθής. Εχει και ένα πρόβλημα με τους πάσης φύσεως εθισμούς. Αλλά επειδή είναι σώφρων άνθρωπος, και έχοντας αφήσει πίσω του πλέον τον εθισμό στο ποτό αλλά και το κάπνισμα, έχει πλέον εθιστεί στις παστίλιες χωρίς ζάχαρη που πουλάνε τα φαρμακεία. Κρατά κρυφό τον εθισμό του αυτόν απ' την σύντροφό του, στην οποία σκοπεύει να κάνει σύντομα πρόταση γάμου, αλλά κάθε φορά την αναβάλλει, γιατί θέλει πρώτα να ξεκόψει στεγνά, cold turkey, απ' την παστίλια. Η δε αγορά παστίλιας είναι μια επίπονη διαδικασία. Αποφεύγει να πηγαίνει κάθε φορά στο ίδιο φαρμακείο, ώστε να μην τον θυμούνται. Ενίοτε μαζί με τις παστίλιες αγοράζει κι άλλα πράγματα (σαμπουάν, οδοντόβουρτσες, ασπιρίνες κτλ.) έτσι για ξεκάρφωμα. Μια μέρα οι παστίλιες απ' το φαρμακείο στο οποίο μπήκε είχαν τελειώσει. Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει άσχημα, όταν προς μεγάλη του φρίκη άκουσε τον φαρμακοποιό να του λέει, χωρίς να του εχει απευθύνει ο ίδιος πριν το λόγο: "Οι παστίλιες σας κύριε, έχουν τελειώσει. Αμα θέλετε, μπορώ να παραγγείλω να μου φέρουν περισσότερες, ειδικά για εσάς".
Αυτό ήταν.
Ο Γιουτζίν δεν ξαναπάτησε το πόδι του εκεί μέσα.
Αλλά απέκτησε έναν καινούργιο φίλο.
Εμένα.
Φοβάμαι όμως ότι ο καινούργιος μου φίλος δεν είναι πραγματικός.