Η ομάδα Δίας ανέμισε για μια στιγμή το μπολερό και μπούκαρε στην κάβα Δίας

Αντιγράφω απ' το "Ραβέλ" του Jean Echenoz:

Ανέκαθεν του άρεσαν τ' αυτόματα και οι μηχανές, του άρεσε να επισκέπτεται εργοστάσια, βιομηχανικά τοπία [...] Τώρα πάντως είναι πολύ συγκεκριμένη η φάμπρικα που αρέσει στον Ραβέλ, μια φάμπρικα που τον εμπνέει και πώς τον εμπνέει; Αυτό που συνθέτει τώρα θυμίζει αλυσιδωτή παραγωγή. Αλυσιδωτή και επαναληπτική η σύνθεση ολοκληρώνεται τον Οκτώβριο, μετά από μόνο ένα μήνα δουλειά, μοναδικό πρόσκομμα της οποίας ήταν ένα μεγαλοπρεπές κρυολόγημα. [...] Ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που έχει γράψει, ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε φόρμα, δεν υπάρχει θεματική ανάπτυξη ούτε μετατροπίες, μόνο ρυθμός και ενορχήστρωση. Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα πράγμα που αυτοκαταστρέφεται, μια παρτιτούρα χωρίς μουσική, μια ορχηστρική φάμπρικα άνευ αντικειμένου, μια αυτοκτονία που όπλο της έιναι απλώς και μόνο η βαθμίαια διεύρυνση του ήχου, μια φράση που αναμασάται, κατι που δεν έχει ελπίδα, κι απ' το οποίο δεν προσδοκά κανείς τίποτα [...] Μια μέρα, αφού εχει ολοκληρώσει τη σύνθεσή του, περνάει με τον αδερφό του έξω απ' τη φάμπρικα του Βεζινέ και "κοίτα", λέει ο Ραβέλ, αυτό είναι το εργοστάσιο του Μπολερό.

Σε περίπτωση που δεν κατάλαβες,
ξεκαθαρίζω ότι απο δω και κάτω δεν αντιγράφω,
αντιθέτως σκέφτομαι (λεμε τώρα...) και γράφω:

Κάτι τέτοια κουλτουριάρικα, του τύπου "ρυθμός->χτύπος της καρδιάς->τύμπανα και νταούλια->μουσική->αστικός θόρυβος->εργοστάσια κτλ." είναι πολύ της μοδός (ειδικά άμα κάτσεις να σκεφτείς πόσοι χίπστερζ θέλουν να μάθουν τουμπερλέκι, μπόγκος ή τζιτζιφιόγκοζ). Θυμάμαι με δέος, πιτσιρικάς, τον Αλ.Καλοφωλιά των Λαστ Ντράιβ σε μια συνέντευξή στον Αργ. Ζήλο στην ΕΡΤ2, να λέει ότι μουσική μπορεί να παράγει κι ένα κομπρεσέρ (αργότερα εμαθα τους Αϊνστερζούντε Νόιμπάουντεν -ή κάπως έτσι). Τότε μου 'χε φανεί πολύ γουάου άποψη. Σήμερα εξακολουθώ να τη θεωρώ γουάου. Γουάου μου φαίνεται κι η ατάκα του Ραλφ, μέλους του κατεξοχήν "βιομηχανικού" συγκροτήματος, των Κράφτβερκ, στον "Ωκεανό του Ηχου" του Ντ. Τουπ: "Οι μηχανές χορεύουν".
Και αυθαίρετα ίσως καταλήγω με την εξής σύνδεση: Ο Ραβέλ γράφει το Μπολερό, σύμφωνα με το "Ραβέλ" του Jean Echenoz, ύστερα από μια περιοδεία του στην Αμερική όπου έρχεται σε επαφή, εκτός απ' τα εργοστασια, και με την τζαζ μουσική. Αρα: Τζαζ -> Ντιτρόιτ -> εργοστάσια αυτοκινήτων -> Ραβελ/Μπολερό -> επανάληψη -> βιομηχανία -> αυτοκινητόδρομοι/ότομπαν -> Κραφτβερκ -> πρωτόλειο τέκνο -> ξανά Ντιτρόιτ.
Αλλά, μην ξεχνιόμαστε, μπορεί και να λέω μαλακίες.
Στην τελική εγώ τον Ραβέλ τον έμαθα μόλις πέρυσι.

ΥΓ. Η -ελαφρώς πετσοκομμένη- φωτό είναι απ' την περσινή εκδήλωση της ΚΟΘ στην πλατεία Αριστοτέλους (βλέπε λινκ παραπάνω) και την τράβηξε αυτός ο μάστορας.