3 Ιουν 2010

Ατρόμητος Θεσσαλονίκης

Φοβάμαι: το σκοτάδι, τα σκυλιά, τα φίδια, τους κακούς ανθρώπους, το άγνωστο, τον ίσκιο μου, αλλά όχι των άλλων, τις αρρώστιες, τις τροφικές δηλητηριάσεις, τα γηρατειά, την ανεργία, το κράτος, τους μπάτσους, ότι κάνω φαλάκρα, μη σκοντάψω όταν βγαίνω απ' την μπανιέρα, μην ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ και πέσω στο κενό, ολα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.
Μικρός φοβόμουν και τον Παραμυθά και τον Εθνικό Ύμνο αλλά τώρα τα 'χω ξεπεράσει. Επιπλέον σύμφωνα με καταγγελίες αγαπημένων προσώπων, φίλων και γνωστών, φοβάμαι να παραγγείλω ντελίβερι απ' το τηλέφωνο και να μπω σε μαγαζιά που δεν έχω ξαναμπεί, αλλά αυτά είναι απλώς κακοήθειες.
Γενικά πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Περίπου ατρόμητος.
Ωστόσο, περίπου διαπιστωμένα έχω σόσιαλφοβία (καλά ε, πολύ τη βρισκω να δίνω λινκ προς τον ευατό μου)
Πολύ θα ήθελα να σας πω ότι είναι φοβία απέναντι στο βίαιο faux σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά όχι. Δεν πρόκειται περί αυτού.

Συμβαίνει καμιά φορά, όταν είσαι χρόνια πελάτης οποιουδήποτε καταστήματος, από περίπτερο μέχρι ταβέρνα και από φούρνο μέχρι σεξ σοπ, οι υπεύθυνοι του καταστήματος να ξέρουν τι προϊόντα επιλέγεις. Πας ας πούμε στο περίπτερο, κι ο περιπτεράς, που κατά βάση είναι ασφαλίτης, αλλά σού κάνει το φίλο, πριν καν πεις καλημέρα, σου 'χει έτοιμα τα τρία κάμελ μίντιουμ μαλακό, ή τις κυριακές, ακόμη κι αν αργήσεις να ξυπνήσεις σου κρατάει την Εποχή, ή πας στην Ιριδα και κάθεσαι και σου λένε "Σουτζουκάκια σχάρας ε;" και γελάνε ευχαριστημένοι με τον ευατό τους που θυμούνται, ή πας στο Κλαμπ Ερώτικα και σου 'χουν κρατημένα τα τρία τελευταία αριστουργήματα του ποδολαγνικού κινηματογράφου, μαζί με δύο ζεύγη βρόμικες κάλτσες.
Σε κάποιους αυτή η φιλική, οικεία, πέστην όπως θες, σχέση πελάτη - καταστήματος μπορεί να αρέσει. Εμένα όχι. Τέτοιου είδους κινήσεις, για μένα, υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Είναι απόδειξη ότι "παραγνωριστήκαμε, φιλαράκι".
Κάθε δύο μέρες πήγαινα κι έπαιρνα απ' το φούρνο της γειτονιάς ένα μεγάλο κομμάτι ζυμωτό ψωμί. Κάθε φορά, επειδή είμαι πολύ προσεχτικός σε αυτά τα πράγματα, στεκόμουν στο ίδιο σημείο του φούρνου, καλημέριζα ακριβώς με τον ίδιο τόνο (ευγενικα αλλά ψυχρά) και ζητούσα ακριβώς με τις ίδιες λέξεις το ψωμί της επιλογής μου. Πλήρωνα, "ευχαριστώ, γεια σας" κι έφευγα. Μέχρι που μια αποφράδα ημέρα, η κοπέλα πίσω απ' τον πάγκο, βάζοντας το ψωμί στη σακούλα μου είπε: "Σας αρέσει πολυ αυτό το ψωμί ε;".
Αυτό ήταν! Δεν έχω ξαναφάει ζυμωτό ψωμί έκτοτε.
Μια άλλη φορά κόντεψα να μαλώσω με τον υπάλληλο στο ψυγείο του σουπερμάρκετ, επειδή ήθελε με το στανιό να μου δώσει να δοκιμάσω άλλου είδους φέτα απ' αυτήν που αγοράζω, επιμένοντας μάλιστα ότι είναι εξίσου νόστιμη αλλά πιο φτηνή. Αποτέλεσμα; Είμαι αναγκασμένος να πηγαίνω σε άλλο σουπερμάρκετ, αρκετά πιο μακριά απ' το σπίτι μου.
Είχα παρόμοιο πρόβλημα με το ξηροκαρπάδικο κοντά στη δουλειά μου. Η κοπέλα, όποτε έμπαινα μέσα, κατευθείαν "φουντούκια για τρία ευρώ ε;". Προβληματίστηκα πολύ, διότι δεν υπήρχε άλλο ξηροκαρπάδικο κοντά στη δουλειά μου. Ήμουν σε απόγνωση, δεν ήξερα τι να κάνω. Απ' τη δύσκολη θέση μ' εβγαλε το ίδιο το ξηροκαρπάδικο που μεταφέρθηκε σε μια πιο πολυσύχναστη περιοχή, μακριά απ' τη δουλειά μου. Στον ίδο χώρο τώρα στεγάζεται ένα γραφείο ταξιδίων προς Αλβανία - Ρωσία - λοιπές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Πολύ φοβάμαι ότι δεν πουλάνε φουντούκια εκεί.
Το ίδο πρόβλημα έχω και με το μπαρ που συχνάζω. Κάποιες φορές πάω μεταμφιεσμένος, φορώντας ρολόι δηλαδή ή κολόνια ή με κάποιο σπιθούρι στη μύτη, αλλά οι άτιμοι, διαόλου κάλτσες, με αναγνωρίζουν κατευθείαν, και παρότι εγώ κάνω τον ανυποψίαστο και τον πρωτάρη, δεν με αφήνουν να παραγγείλω αυτό που θέλω, αλλά λένε από μόνοι τους "μια μεγάλη κόκκινη κραφτ;". Οι μαλάκες. Ο,τι κι αν γίνει πάντως, εγώ μπαρ δεν αλλάζω. Εμείς οι αριστεροί είμαστε συντηρητικοί άνθρωποι και δυσκολευόμαστε λίγο με τις αλλαγές. Αυριο νομίζω πως θα τους την φέρω: κουρεύτηκα και ξυρίστηκα. Αγνώριστος έγινα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά ειδικά σήμερα; Γιατί σήμερα έκανα έναν καινούργιο φίλο. Που είναι ακριβώς σαν κι εμένα. Λέγεται Γιουτζίν Ρεν, είναι πενήντα χρονών, ιδιοκτήτης γκαλερί στο Πορτομπέλο του Λονδίνου. Η κυρία Ρουθ Ρέντελ, που μας σύστησε, λέει ότι ο Γιουτζίν είναι λίγο μυστικοπαθής. Εχει και ένα πρόβλημα με τους πάσης φύσεως εθισμούς. Αλλά επειδή είναι σώφρων άνθρωπος, και έχοντας αφήσει πίσω του πλέον τον εθισμό στο ποτό αλλά και το κάπνισμα, έχει πλέον εθιστεί στις παστίλιες χωρίς ζάχαρη που πουλάνε τα φαρμακεία. Κρατά κρυφό τον εθισμό του αυτόν απ' την σύντροφό του, στην οποία σκοπεύει να κάνει σύντομα πρόταση γάμου, αλλά κάθε φορά την αναβάλλει, γιατί θέλει πρώτα να ξεκόψει στεγνά, cold turkey, απ' την παστίλια. Η δε αγορά παστίλιας είναι μια επίπονη διαδικασία. Αποφεύγει να πηγαίνει κάθε φορά στο ίδιο φαρμακείο, ώστε να μην τον θυμούνται. Ενίοτε μαζί με τις παστίλιες αγοράζει κι άλλα πράγματα (σαμπουάν, οδοντόβουρτσες, ασπιρίνες κτλ.) έτσι για ξεκάρφωμα. Μια μέρα οι παστίλιες απ' το φαρμακείο στο οποίο μπήκε είχαν τελειώσει. Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει άσχημα, όταν προς μεγάλη του φρίκη άκουσε τον φαρμακοποιό να του λέει, χωρίς να του εχει απευθύνει ο ίδιος πριν το λόγο: "Οι παστίλιες σας κύριε, έχουν τελειώσει. Αμα θέλετε, μπορώ να παραγγείλω να μου φέρουν περισσότερες, ειδικά για εσάς".
Αυτό ήταν.
Ο Γιουτζίν δεν ξαναπάτησε το πόδι του εκεί μέσα.
Αλλά απέκτησε έναν καινούργιο φίλο.
Εμένα.
Φοβάμαι όμως ότι ο καινούργιος μου φίλος δεν είναι πραγματικός.

25 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Συμπίπτουμε και στους φόβους μας βρε παιδί μου. Ιδίως όταν διάβασα αυτό το "φοβάμαι να παραγγείλω ντελίβερι απ' το τηλέφωνο και να μπω σε μαγαζιά που δεν έχω ξαναμπεί".
Αλλά εμένα μ' αρέσει να με γνωρίζουν οι μπακάληδες και τα περίπτερα, εδώ είμαι λίγο κοινότοπος...

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ξέχασα να πω, συμπίπτουμε και στη Ρουθ Ρέντελ -αν και αυτό που λες δεν το έχω διαβάσει.

Χριστίνα είπε...

Πόσο με αρέσουνε τα βιβλία απ' το Μεταίχμιο! Ακόμα περισσότερο όταν με τα προτείνουνε καλοί άνθρωποι και αναγνώσται περιωπής σαν εσάς, μεσιέ.

(Μόνο που δεν έχω ποτέ όσα θέλω, γμτ μου)

bunnysuicides είπε...

φίλε είσαι τελείως ψυχάκι. όχι για τον φανταστικό σου φίλο, για το άλλο.

Go_Go είπε...

Έχω να πω, ότι γελούσα μόνη μου στο γραφείο, γνωρίζοντας σε και φέρνοντας στο μυαλό μου τις αέρινες και αιλουροειδείς κινήσεις σου προκειμένου να περάσεις απαρατήρητος στη σφύζουσα Θεσ/κη.

Αχ, μερσί πρωί πρωί..

k2 είπε...

Πω-πω! Group therapy πρέπει να κάνουμε! :)
Όταν έχω ραντεβού σε καφέ ή μπαρ πάντα περιμένω απέξω ή βεβαιώνομαι ότι οι άλλοι είναι ήδη εκεί - ντρέπομαι να μπω μόνη μου...
Α, και μου τη δίνει αυτό το μεσογειακό "πρέπει να είμαστε πρόσχαροι και να γινόμαστε κολλητοί" σε μαγαζιά κλπ... Στην Τουρκία παράγγελνα πάντα εμφιαλωμένο νέρο (το παραγγέλνεις γιατί είναι 20λιτρο και σου το φέρνουν αυτοί) από τον ίδιο νερουλά. Ενώ με ήξερε, πάντα έμενα στο τυπικό στο τηλέφωνο: -Καλημέρα, παρακάλω ενα 20λιτρο, τάδε διεύθυνση.
Το βιβλίο θα το ψάξω.
Καλημέρες!

Φραγκεδακης είπε...

Εγώ πάντως μετά από ενάμιση χρόνο που αγοράζω καθημερινά μια μπαγκέτα από τη φουρνάρισσα της γειτονιάς θα προτιμούσα ένα πρωί να με εκπλήξει και να μη μου λέει σα ρομπότ ένα σκέτο μπονζούρ και ορεβουαρ.
Ο καθένας με τα προβλήματά του όμως...

ΠανωςΚ είπε...

Δύτη, εμένα πλέον κάποιοι, για τα ντελίβερι, με κατηγορούν ότι δεν πρόκειται για φόβο αλλά για βαρεμάρα. Τι να καταλάβουν όμως οι πληβείοι από σύνθετη προσωπικότητα ε;


Χριστίνα, δυστυχώς, φοβάμαι, πως ποτέ κανείς μας δεν θα ΄χει όλα όσα θέλει.


Κουνελε, χρησιμοποίησες μια φράση με τρία φι κι ένα ψι. Να το κοιτάξεις, όχι αυτό, το άλλο.

Go-Go, δυστυχώς φοβαμαι ότι πρέπει να παραδεχτώ πως πλέον δεν είμαι και τόσο αδύνατος και αίλουρος και κοκκαλιάρης όσο με θυμάσαι. Εχω βάλει λίγα κιλά τελευταία...

Κ2, αυτό με τα καφέ/μπαρ και τα ραντεβού το 'χω κι εγώ! Και μάλιστα εκνευρίζομαι όταν έρχονται οι άλλοι, καθυστερημένοι, και με βρίσκουν απέξω και μου λένε: μα καλά ρε μαλάκα και γιατί δεν μπήκες μέσα να κρατήσεις και μια θέση για όλους; Ποιος; Εγώ; Μα είμαστε σοβαροί;

Αγαπητέ Φραγκεδάκη, πιστεύω ότι έχεις την τεχνογνωσία και τις τεχνικές μεθόδους ωστε να κάνεις τη φουρνάρισσα από αύριο κιόλας, αντί για μπονζούρ, να σου αναλύει τις απόψεις της για τον Εγελο, τη Μαρσέιγ και τα βιολογικά προϊόντα.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Καλά, και πώς βρίσκεσαι με τους φίλους σου και τα λίνκς σου; Δεν σ' έχω δει ποτέ με λιγότερους από 10...

ΠανωςΚ είπε...

Δέκα; Σίγουρα;
Βρε μήπως ήμασταν πέντε;
Ε;

πρώην νάνος γενειοφόρος κνίτης που έγινε πολυγραφότατος πασόκος είπε...

ο συμπαθής με τις παστίλιες είναι serial killer μήπως; είχα διαβάσει ένα της ρέντελ,χειμώνα του 96 όταν ο πάνος και ο επονομαζόμενος φραγκεδάκης ήταν συμπαθείς πρωτοετείς, καταγεγραμμένοι(από τα γνωστά κομματικά ναρίτικα σκυλιά) ως υποψήφια μέλη για το σχήμα ΕΑΑΚ της σχολής τους και η gogo γρια του 4ου έτους. λοιπόν αξίζει η ρέντελ ή όχι; γιατί ντα βιβλί από το μεταίχμιο μπορεί να είναι ωραία αλλά είναι πανάκριβα, φέτος διάβασα την πολυδιαφημισμένη Τζίλιαν Φλιν( Αιχμηρά αντικείμενα από το μεταίχμιο και αυτό) αλλά δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι τις ενθουσιώδεις κριτικές που διάβασα.

ΠανωςΚ είπε...

Γεια σου ρε τρελιάρη τρολιάρη, με έκανες και τσίμπησα προς στιγμήν. Καραλόλ που λένε και εις την ιντερνετική διάλεχτον.

Η Ρέντελ, κατ' εμέ, αξίζει. Αλλωστε είναι έμπειρη συγγραφευς, πολυγραφότατη και αποτελεί "σχολή" από μόνη της. Καμία σχέση με τη συμπαθεστάτη ντεμπιτάντ Τζ. Φλιν, η οποία δεν πατεί στη βρετανική λογοτεχνική παράδοση, αντίθετα στα γραφτά της είναι ολοφάνερη η σκιά του Στίβεν Κίνγκ.

Να ξαναπεράσεις απεδώ, να μας θυμήσεις κι άλλες ιστορίες από κείνα τα χρόνια ναι;
Ας πούμε: ποιος και γιατί αποκαλέστηκε και από ποιον "αναρχομηδενιστής πασόκος";

γκαρσόνι στο ιλ πόλο είπε...

Δεν είμαι βέβαιος ποιος ξεστόμισε αυτή την αποτρόποπαιη ύβρη εναντίον του ευγενούς προσώπου του πάνου.δύο φιγούρες μπου έρχονται στο μυαλό: ο διάσελος, σε κάποια από τις θυελλώδεις συνεδριάσεις της συμμορίας σας στα έγκατα του αλκινόου ή του άλλου σπήλαιου στη γαρίτσα ή δεύτερον ο μέγας μάγιστρος της πολιτικής ίντριγκας και πολλάκις κατηγορηθείς, ως αθεράπευτος πιπινοφάγος και νυν ταξικός συνδικαλιστής και δεινός φιλόλογος και μέλος συμπαθούς αλλά απελπιστικά μικροσκοπικού γκρουπούσκουλου της άκρας αριστεράς.

Go_Go είπε...

Μπα, κεφάκια, κεφάκια; Πέσαν πολλά τιπς χτες στο μαγαζί;

GT είπε...

Έχετε άγχη; Τι να πω κι εγώ που δεν μου δίνει σημασία κανένας. Για να μου μιλήσει η δικιά μου η φουρνάρισσα έπρεπε να πάω με τον Μήτσο, τον γιό μου. Και πάλι όμως σε αυτόν απευθύνεται, αφού εμένα με χρησιμοποίησε για να μάθει το όνομα του. Για να την εκδικηθώ λοιπόν τρώω τα παγωτίνια που τον κερνάει και αφήνω τον μικρό να κλαίει. Δεν καταλαβαίνει ότι εγώ τον προφυλάσσω από τα χαλασμένα δόντια και την τουρλωτή κοιλιά.

ΠανωςΚ είπε...

Αγαπητό γκαρσόνι του Ιλ Πόλο (αξέχαστες μου 'χουν μείνει οι λεμονοκουπομαχίες) παρότι δείχνεις βαθύς γνώστης του μαρξισμού λενινισμού και μοιάζεις να γνωρίζεις πρόσωπα, μπύθους, μύθους και καταστάσεις, φοβάμαι πως έπεσες έξω στην εκτίμησή σου. Την ατάκα "αναρχομηδενιστή πασόκε" μού την απηύθυνε ο πραγματικός -και όχι ο τρολιαρης- "πρώην νάνος γενειοφόρος κνίτης που έγινε πολυγραφότατος πασόκος".
Είδες πώς τα φέρνουν οι καιροί;

Go-Go, είναι να μην έχει κεφάκια ο μπαρόβιος;

GT, είπες κάτι;

Μετεωρίτης είπε...

Κοίτα να δεις
που δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που παθαίνω τέτοια κουλά! Όχι απλά με απωθεί αυτό το "παραγνωριστήκαμε", αλλά δεν σου κρύβω ότι κάθε φορά που την σκαπουλάρω από εκεί που νιώθω ότι ξαφνικά, περάσαμε τη διαχωριστική γραμμή, νιώθω μία άγρια κακιά χαρά, σαν να τους την έφερα, σαν να δραπέτευσα από κάπου!
Επιλέγω καταστήμετα με ανθρώπους που μιλάνε ορθά-κοφτά, δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις, αλλά νομίζω πως βρήκα το γιατί σθμπεριφέρομαι έτσι.
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην αποκαλύψω κάτι από μένα. Φοβάμαι μην αποκαλύψουν αυτοί πράγματα γι' αυτούς. Γιατί, εγώ ο μισάνθρωπος, που τους βρίσκω όλους κακούς, ανιαρούς και κακοπροαίρετους, ούτε θέλω να ξέρω γι'αυτούς, ούτε με ενδιαφέρει! ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΦΡΙΧΤΑ.

Πολύ γέλασα με το post, απλά, μου θύμισες ότι ψήφισα ΠΑ.ΣΟ.Κ και αυτό με στεναχώρησε. Όχι το ότι μου το θύμισες, το ότι το ψήφισα. Δεν έχω μούτρα να βγω έξω! Δάνεισέ μου καμιά μάσκα γιατί τις έχω χρησιμοποιήσει όλες στη γειτονιά...

καλησπέρες

(Αποτυχημένος) Μάγειρας στη λέσχη του Αρώνη είπε...

ρε go go τι tips στο μαγαζί; τι είμαι γκαρσόνα σε στριπτι(τ)ζάδικο;
επίσης αφού το αρχικό θέμα του post εκτός της ψυχαγωγικής για εμάς και ψυχοφθόρας για τον ίδιο, αγοραφοβίας του Πάνου (μεγάλο μαρτύριο η έλλειψη ξηροκαρπάδικου!!) είναι και το μυθιστόρημα της ρέντελ, συνιστώ ανεπιφύλακτα το Γυάλινο κελί της Π.Χάισμιθ, εκδόσεις Άγρα. Άπαιχτο, θα αρέσει σίγουρα και στην απαιτητική gogo.

δύτης των νιπτήρων είπε...

Μόνο το Γυάλινο κελί; Όλη η Χάισμιθ είναι άπαιχτη.

(νιώθω λίγο σαν παρείσακτος εδώ, αλλά ο ΠάνωςΚ θα σας πει ότι περιπουσυμπέσαμε στην Κέρκυρα)

Go_Go είπε...

Γιατί ρε, στο Ιλ Πόλο καβούρια έχουν οι πελάτες; Πρέπει να βγάλεις μπουτάκι για μαζέψεις κανένα φράγκο (άστο καλύτερα, φιλική συμβουλή. Το 12ποντο δε σου πάει).

Όσο για το απαιτητική, άλλες είναι οι καταβόθρες βιβλίων εδώ μέσα (παρεπιπτόντως, θα σου βουτήξω και Ιζό μόλις έρθω, κι ό,τι άλλο προτείνεις δηλαδή, μην αγχώνεσαι).

Κι εσύ δύτη μη μασάς, αφού επέζησες από τα φαγητά του μάγειρα στον Αρώνη...

ΠανωςΚ είπε...

Μετεωρίτα, οι άνθρωποι είναι ό,τι πιο συναρπαστικό υπάρχει, το καλύτερο έργο τέχνης, το πιο ωραίο βιβλίο, η πιο ωραία ταινία. Να κάθομαι κρυμμένος σε μια γωνία να τους παρατηρώ, άλλο τίποτε δεν θέλω. Το βλέπω κάπως αντίθετα από σένα: φοβάμαι ότι εγώ λιγουλάκι not enough για το οτιδήποτε, βαρετός, πώς το λένε;

Αποτυχημένε μάγειρα στη Λέσχη του Αρώνη, εσένα πότε θα σου φτιάξαμε ένα μπλογκ να καταγράφεις τις αναμνήσεις σου από το χώρο της γαστριμαργικής εξωκοινοβουλευτικής αριστερας;

Δύτη, φοβού μη. Σε λέω, αφού έχεις περάσει απ' το νησί μας ξες σχεδόν όλους. Ειδικά εφόσον ξες το Σαλαδίνο, ο οποίος γνωρίζεις του παντες, είναι σαν να γνωρίζεις κι εσύ άπαντες. (η Μαστουρωσιδερού είναι θεά συγγραφεύς, δεν το συζητάμε).

Go-Go, αει μωρή που θες να διαβάσεις και Ιζό. Μια Μανίνα και πολύ σου είναι (ου ου ου σεξιστή!)

δύτης των νιπτήρων είπε...

Go-Go, δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι τον Αρώνη. Το Χρυσομάλλη, το Νίνο, ένα σουβλατζίδικο στη Σπηλιά, ναι. Αν λέτε για τη λέσχη, όπως κατάλαβα από τον ΠάνωΚ, εγώ στην Κέρκυρα δεν ήμουν φοιτητής.

Go_Go είπε...

Και Μανίνα, και Κατερίνα και Σούπερ Κατερίνα όταν περίσσευαν λεφτά από το πενιχρό υστέρημά μου για γαριδάκια. Πείνα καταραμένη - γι'αυτό έμεινα νάνος.

Κι εσύ ο σεξιστής, τράβα να ξυστείς.

ιδιοκτήτης ξηροκαρπάδικου που ψωνίζειμ ο Μαργαρίτης της Ανανεωτικής πτέρυγας είπε...

ερώτηση: δηλαδή αν βρεθεί ξηροκαρπάδικο με delivery, ο πάνος θα σηκώσει ή όχι το τηλέφωνο, θα χαρίσει στον ουρανίσκο του μια χούφτα λατρεμένα κάσιους, ενώ η παγωμένη warsteiner θα τρέχει στα μούσια του και στο καινούριο t shirt greg dulli ή θα αναγκαστεί να πεταχτεί μέχρο το διοικητήριο για τη γνωστή κόκκινη craft, με μπόλικα πατατάκια, ξηροκάρπια και διάφορα εύγευστα αλλαντικοειδή; εδώ η απόρία και το μεγάλο δίλημμα που απασχολεί την πολιτική και ηθική φιλοσοφία από τον καντ έως και τον Ρωλς.

ΠανωςΚ είπε...

Ρε άθλιε, να σου φτιάξω ένα μπλογκ να 'χεις να παίζεις να ξεγκαβλώσεις;