Ο κόσμος χάνεται κι ο Πάνος Μουσηκωμάρας (δεν) ακούει τζαζ * Δεν συμμετέχει ο Γιώργος Παπανδρέου

Σύμφωνα με τον φίλο μου, τον Σκύλο της Βάλια Κάλντα, ο Ζ.Π. Μανσέτ ήταν λίγο μαλάκας, βουτυρομπεμπές του δημοτικού και αρχίδια νουάρ (η αλήθεια είναι πως δεν αποδίδω πολύ πιστά τα λόγια του Σκύλου, όχι από δόλο αλλά γιατί ήμουνα λιγάκι γκολ προψές το Σάββατο). Η νέα εκδοση του "Τι λούκι" πάντως δεν καταγράφει την άποψη του Ζ.Π. Μανσέτ για τον Σ.τ.Β Κάλντα, μόνον ότι ο βουτυρομπεμπές του δημοτικού είχε πάθος με τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία και την τζαζ.

Καταραμένα ακουστικά, βαρέθηκα να ακούω τζαζ - κουκουτζά.

Εχει πολύ μεγάλη σημασία η προφορά της λέξης τζαζ. Και μεγάλες αποκλίσεις επίσης. Αλλοι το λένε κοφτά, τζ-αζ. Αλλοι μακρόσυρτα, κάνοντας διάφορα ακροβατικά με τα χείλη και τη γλώσσα τους, σαν να δίνουν γλωσσόφιλο στον εαυτό τους στον καθρέφτη, με στιλ και ξενική προφορά: τζτζτζτζααααζζζζ.
Η ίδια η τζαζ έχει τόσα πολλά διαφορετικά στιλ, που εντέλει κανείς απ' τους ακροατές της δεν εννοεί το ίδιο πράγματα λέγοντας τζαζ. Αλλοι εννοούν μελαγχολικες μπαλάντες με πιάνο και φωνή, με ολίγη από σαξόφωνο και κουρκουμπίνια βουτηγμένα στο δάκρυα. Αλλοι λέγοντας τζαζ αναφέρονται στο σουίνγκ ή το μπί μποπ, και στην Μπλου νόουτ και στα φοβερά, κοινης αισθητικής εξώφυλλα της εταιρείας. Αλλοι καταννοούν την τζαζ ως μια μακρόσυρτη, εκνευριστική, αυτοσχεδιαστική μουσική χωρίς μελωδία, αλλοι ως μια ευκαιρία επίδειξης δεξιοτεχνίας και εκτελεστικής αρτιότητας, αλλοι αντιλαμβάνονται ως τζαζ κάτι σκατομπιτάκια που κυκλοφορούν με κάνα sample παρμένο από κάποια γνωστή παλιότερη τζαζ επιτυχία, αλλοι την αντιλαμβάνονται ως μουσικό προοίμιο ερωτικής συνεύρευσης και άλλοι ως μουσικό χαλί σε κοσμικό πάρτι ή σε επιχειρηματικό δείπνο σε μπαρ ρεστοραν.
Για μένα η τζαζ, ως μουσική προτίμηση περισσότερο, παρά ως μουσικό είδος, είναι το είδος που ακούει ο ελιτιστής, ο σνομπίστας, αυτός που ορίζει ως κορύφωση της μουσικής τέχνης την κλασική μουσική και την όπερα, και ισχυρίζεται ότι τη βρίσκει ακούγοντας Μέντελσον, Προκόφιεφ και διάφορους τύπους με δυσπρόφερτα και ευλησμόνητα ονόματα -ουτε καν τους "ποπ" Μπετόβεν, Μότσαρτ, Στράους. Η τζαζ είναι το αναπόφευκτο τέλος του ταξιδιού ενός ακροατή από είδος σε είδος, ενα ασφαλές, χωρίς απεργούς λιμενεργάτες και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ λιμάνι, μια τάχα μου δήθεν Ιθάκη, στην οποία φτάνει μόνος με το κανό του ο Γιωργος Παπανδρέου (στην έφερα, εντέλει και σε αυτήν την ανάρτηση συμμετέχει ο ΓΑΠ). Είναι η μουσική που κάθε ντιτζέη που σέβεται τον ευατό του ισχυρίζεται ότι ακούει στο σπίτι του, άσχετα αν στο μπαρ που δουλεύει παίζει Τζέημς, Λαίδη Γκαβάντι, Λαίδη Γκαγκά και Λαίδη Αντζελα.
Τζαζ όπως αυτή του Κέρουακ στο Δρόμο ή τζαζ σαλονάτη για τους αστούς, με ψυχολογικά προβλήματα, απόρροια της ευημερίας τους, ήρωες του Ισιγκούρο (μη με δίνετε σημασία, το βιβλίο του Ισιγκούρο είναι και γαμώ) ή τζαζ αλά Κρστιάν Γκαγί, ποτισμένη στο αλκοόλ, ζήτημα ζωής και θανάτου;
Ιδέα δεν έχω. Σαν κάτι λείπει απ' το τουρλού. Μάλλον έπρεπε να είχα καταγράψει και την άποψη του Σκύλου της Βάλια Κάλντα για την τζαζ.

Πάντως κι εγώ ακούω ένα κάποιο είδος τζαζ, αυτό:



See you at the barricades, babe...