Εγώ ειμί ο απόλυτος έλλην αστήρ

Ενα βιβλίο δεν είναι δίσκος μουσικής ή συμπαγές δισκίο (cd), ώστε να διαβάζεις ξανά και ξανά, στο repeat που λέμε, κάποιο του σημείο. Κι όμως αυτό κάνω με το "Εκτός Πραγματικότητας" του Πιέρ Μερό και συγκεκριμένα:

"...Ο Αρνολντ ο Αέρινος θα ήθελε να σου θυμίσει [...] ότι χρηματοδοτεί τα διεφθαρμένα μεθύσια σου [...] ότι συγχώρεσε τα άπληστα χέρια σου που πασπάτεψαν τα οπίσθια της νεαρής του γυναίκας!"
Το Τρελό Άλογο έβγαλε μια δεύτερη βότκα από το ψυγείο του. "Εγώ ο ίδιος σε τράβηξα απ' τα σκοτάδια μια ανοιξιάτικη μέρα. Εγώ, με τα ικανά μου χέρια, έπλασα μέσα από την τυφλή λάσπη ό,τι είσαι και ό,τι θα γίνεις! Εναπόθεσα το όνομά μου στο όνομά σου! Σε μπούκωσα φουά γκρα και εγωκεντρικές παρθένες! Σε κουβάλησα με σκούτερ καμπριολέ όταν ήσουν μεθυσμένος! Σε άνοιξα, κουτί της Πανδώρας, χαρισματικέ δακτυλογράφε, μην το ξεχνάς!"
Το Τρελό Άλογο είχε ήδη κατεβάσει τη μισή βότκα και εγώ την υπόλοιπη. Εκλαιγε με λυγμούς: "Μα γιατί, γιατί λοιπόν, δεν θες να γίνεις ρεαλιστής;"

Θα έπρεπε η ομορφιά των λέξεων να μου αρκεί. Τι τις ήθελα τις επιπλέον πληροφορίες; Βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τον Πιερ Μερό, στην Καθημερινή, που μου σύστησε και τον λυρεαλισμό, που δεν τον γνώριζα, και όπως και να το κάνουμε κάθε γνωριμία στη ζωή μας μπορεί και να φανεί χρήσιμη, για κάποιο διορισμό στο δημόσιο βρε αδερφέ, αλλά τώρα έχουμε ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, παγώνει τους διορισμούς, ακόμη και αυτούς που έχουν ανακοινωθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, βρε παιδάκι μου τι πραξικοπηματικοί τύποι που είναι αυτοί οι πασόκοι, γιορτάζουν κιόλας σήμερα, χρόνια πολλά στο ΠΑΣΟΚ, στον Γιώργο Παπανδρέου και την ειλικρινή κυβέρνησή του, αλλά τι σκατά μονολογώ, άλλο είναι το θέμα μας, αν και το ΠΑΣΟΚ πάει με όλα, θυμάσαι εκείνο το παλιό, "το ΠΑΣΟΚ είναι μαγκιά" που έλεγε η διαφήμιση; Λοιπόν λέγαμε για το άρθρο της Καθημερινής για τον Πιέρ Μερό, καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τα ψεύδη του. Σύμφωνα με τ' αρθρο λοιπόν, το οποίο επιπλέον και συν τοις άλλοις εμπιστεύομαι τυφλά, διότι γρυ δεν γνωρίζω από λογοτεχνία και τις θεωρίες περί αυτής, "ο Μερό είναι εξαίρετος στυλίστας και οικοδομεί το κείμενό του πάνω σε πολλές και αφανείς διακειμενικές αναφορές. Η άρνηση και η οδύνη του «θείου» θα μπορούσε να απηχεί την κραυγή του Ζιντ «Οικογένειες σας μισώ». Oι κατεδαφιστικές περιγραφές της υποκρισίας και της διάλυσης της αστικής κοινωνίας παραπέμπουν στον Σελίν. Αλλά οι βασικοί συνομιλητές του Μερό, σε ολόκληρο το κείμενο, φαίνεται να είναι οι «ουσάροι», ορκισμένοι αντίπαλοι της στρατευμένης τέχνης και του Σαρτρ και οπαδοί μιας λαμπερής, πνευματώδους και απολιτικής (;) λογοτεχνίας. Ο μετρ του ευφυολογήματος και θαμώνας των μπιστρό Αντουάν Μπλοντέν: «εδώ και τριάντα χρόνια κρύβω τη φήμη μου στα μπαρ», ο Ροζέ Νιμιέ, κατεξοχήν συνομιλητής του Σελίν και λαμπρός στυλίστας, ο Ζακ Λωράν με «Το ελεύθερο πνεύμα» του. Ο Μερό μοιάζει να συμφωνεί απολύτως αισθητικά και πολιτικά μαζί τους και να δηλώνει μαζί με τον Μπλοντέν: «Δεν τόλμησα να γίνω αριστερός στα νιάτα μου, από φόβο μη γίνω δεξιός άμα μεγαλώσω». Αυτή η επιστροφή σε πρότυπα συχνά ξεχασμένα, όπως ο αναρχικός ατομικισμός, που επανέρχονται, όπως φαίνεται, σήμερα δριμύτερα στα λογοτεχνικά πράγματα της Γαλλίας και συμπορεύονται με ενδεχομένως σημαντικές πολιτικές εξελίξεις παρουσιάζει πολλαπλό ενδιαφέρον και αξίζει να διερευνηθεί περαιτέρω".

Α, όλα κι όλα, παρότι δημοκράτης άνθρωπος με αριστερές ευαισθησίες, παρότι έχω στηρίξει τον Συνασπισμό του κυρίου Κωνσταντόπουλου και του 2,93%, αυτά τα περί αντιπαλότητας στη στρατευμένη τέχνη και τα περί απολίτικης έστω και με ερωτηματικό λογοτεχνίας δεν με αρέσουν καθόλου, αντε μην αρχισω τις απελάσεις στη Σιβηρία πρωινιάτικα. Οσο για τον αναρχικό ατομικισμό ένα έχω να πω: είναι συνώνυμος του σουπρεματιστικού αυνανισμού. Κι επειδή κάποιοι ακούλτουροι ενδεχομένως να μην είναι εξοικειωμένοι με τον όρο "σουπρεματιστικός αυνανισμός" ορίστε ο ορισμός του απ' τον ίδιο τον Μερό και το "Εκτός Πραγματικότητάς" του:

... ο Καζιμίρ Σερεβίνοβιτς Μάλεβιτς είχε ζωγραφίσει ένα Λευκό Τετράγωνο σε Λευκό Φόντο στις αρχές του 20ού αιώνα. Ορισε το κίνημα το οποίο ίδρυσε ως εξής: "Ο σουπρεματισμός εκφράζει το τίποτε που έγινε ερώτηση". Ο σουπρεματιστικός αυνανισμός λοιπόν συνίσταται στο να τον παίζεις ατενίζοντας έναν λευκό τοίχο. Αυτή η πλήρως μεταφυσική πράξη δεν μπορεί να προσφέρει προφανώς καμία απόλαυση. Μπορεί να γεμίσει δύο ή τρεις ώρες κάθε μέρα.



Κανονικά το συνοδευτικό άσμα έπρεπε να είναι το θρυλικό Φεμτεξ των Θέραπι; με τον υπέροχο εναρκτήριο στίχο μαστερμπεσιον σέηβντ μάη λάηφ άη γουόζ νέρβους αζ ε τσάηλντ, αλλά είπα να βάλω κάτι πιο ραντιο φρέντλη, οπότε... Ρόμπι Γουίλιαμς. (ναι, σιγά μη βάλω τζαζ και Κολτρεήν)